Negen Oscarnominaties, en niet bepaald van de minste (Beste Film, Beste Regie, Beste Vrouwelijke Hoofd- én Bijrol, Beste Scenario…), ‘The Hours’ heeft zijn afspraak niet gemist. Laat de discussie over wat nu eigenlijk het best is, de film of het boek – de gelijknamige succesroman van Michael Cunningham kreeg onder meer de Pulitzerprijs – dus maar beginnen. In ‘The Hours’ draait alles rond de Britse schrijfster Virginia Woolf. De film omvat drie parallel vertelde verhalen die rechtstreeks in verband staan met elkaar. In het eerste maken we de laatste dagen mee van Woolf zelf, tot ze zich gedreven door wanhoop en depressie in een rivier gooit. De tweede episode speelt zich af in de vroege jaren vijftig en gaat over een gedeprimeerde huisvrouw, Laura, die in de ban komt van Woolfs boek ‘Mrs. Dalloway’ en een ingrijpende beslissing neemt. En in de derde aflevering maken we kennis met een moderne vrouw, Clarissa, die in wezen een hedendaagse versie is van Mrs. Dalloway zelf. De kracht van de film zit niet enkel in David Hares knappe scenario of de subtiele regie van ‘Billy Elliot’-regisseur Stephen Daldry, maar zeker ook in de ronduit verbluffende acteerprestaties. Nicole Kidman (bijna onherkenbaar verscholen achter een valse neus) kruipt in de huid van Virginia Woolf, Julianne Moore speelt Laura uit het tweede verhaal en Meryl Streep is Clarissa. Gesprek met de ‘drie leading ladies’ van het moment, die samen dit jaar niet minder dan vier nominaties kregen.

’the hours’ Vanaf 19/2 in de bioscoop. Zie boekenrubriek voor een portret van Virginia Woolf

Nicole Kidman – the hours

Twee jaar op rij genomineerd worden als Beste Actrice, het is weinigen gegeven. Maar Nicole Kidman is erin geslaagd, vorig jaar met Moulin Rouge en nu met The Hours. Het is echter geen toeval dat Kidman net nu zo druk in de weer is. Toen haar huwelijk met Tom Cruise op de klippen liep, concentreerde Kidman zich bijna volledig op haar carrière en koos ze rollen die haar volledige aandacht vroegen. Tussen 1990 (toen ze Cruise haar jawoord gaf) en 2000 zat ze in een 13-tal films, met To Die For, Batman Forever, Portrait of a Lady en Eyes Wide Shut als commerciële of artistieke uitschieters. In 2004 zullen daar al elf nieuwe titels zijn bijgekomen. Na The Hours volgen nog Lars von Triers Dogville, Cold Mountain van Anthony Minghella, het overspeldrama The Human Stain (met Anthony Hopkins), de remakes van The Stepford Wives en Bewitched, een rol als Olympia in Baz Luhrmanns Alexander de Grote-film en Birth van Sexy Beast-maker Jonathan Glazer. Geen wonder dat Kidman er vermoeid uitziet als we haar in New York ontmoeten, al zit de lange vlucht uit Roemenië (waar ze Cold Mountain draaide) daar ook wel voor iets tussen. Maar zelfs in die toestand wordt als snel duidelijk waarom Baz Luhrmann haar omschrijft als ‘pure elektriciteit’.

Hoe ben je bij ‘The Hours’ terechtgekomen?

Nicole Kidman: Ik raakte geïntrigeerd door het project toen ik The Others draaide. Normaal gezien lees ik liever geen andere scripts als ik op een set sta, maar ze hebben me ongeveer gedwongen om The Hours toch eens door te nemen. In het begin besefte ik niet dat ze me de rol van Virginia aanboden. Ik dacht dat ze me eerder in de rol van Julianne Moore zagen. Toen Stephen zei dat hij me voor Vir- ginia Woolf wou, sloeg de paniek me om het hart. Ik dacht dat hij gek was, dat ik het nooit zou kunnen. Maar die paniek gaf me ook de zin om het te proberen. (lacht) Zo steek ik blijkbaar in elkaar. Als ik iets zie wat eigenlijk niet voor mij bestemd is, wil ik het doen.

Wat sprak je precies aan in Virginia Woolf?

Kidman: Dat ze zoveel energie in zich had, ook al was ze suïcidaal en depressief. Ze was een genie. Het interessantste aan haar is dat ze intellectueel zo superieur was aan de meeste mensen om haar heen en tegelijk emotioneel zo kwetsbaar. Daar worstelt ze de hele tijd mee. Zo’n figuur is fascinerend om te spelen. Het is alsof je een chemisch experiment uitvoert en twee totaal tegenovergestelde stoffen in een proefbuis giet om ze te zien bruisen. En Virginia bruiste.

Wat wist je al over haar?

Kidman: Dat haar boeken veel te moeilijk waren voor mij. Ik was meer een fan van de zusters Brontë en Henry James. Virginia Woolf deed me vooral zwaar geeuwen. Maar voor The Hours heb ik haar werk opnieuw ontdekt, en nu ben ik zwaar verliefd op haar. Voor mij is ze een van de grote denkers en schrijvers van de 20e eeuw. Je treft in haar werk de ene levensles na de andere aan. Ze stelt zoveel pertinente vragen zonder zelf een antwoord te geven, waardoor je gedwongen wordt om na te denken. En de thema’s die ze aankaartte, daverden door heel mijn lijf. Soms kan een schilderij dat je al honderd keer hebt gezien je plots heel intiem aanspreken. Dat was wat Virginia deed via haar werk. Net zoals in de film, met die twee vrouwen die diep beïnvloed worden door de buitengewone schrijfsels van die dode vrouw. Dat is ook een van de mooiste boodschappen van deze film. Hij spoort je aan om te lezen. Dat doen we nog veel te weinig. We zien films, kijken tv en luisteren naar muziek, maar boeken komen er niet meer aan te pas en dat is jammer. Ik ben mijn kinderen momenteel To Kill a Mockingbird van Harper Lee aan het voorlezen, en het is prachtig om ze dat boek te zien ontdekken.

Kies je je personages om je problemen te verwerken?

Kidman: Ik ben nu op zoek naar rollen waarin ik mezelf helemaal kan verliezen. Veel meer dan vroeger. Vraag me niet waarom, maar iets in mij is de laatste paar jaar enorm veranderd, en ik heb beslist om me daaraan over te geven. Het mooie is natuurlijk dat ik nu de kans krijg om met echt interessante regisseurs te werken, zoals Anthony Minghella of Stephen Daldry of Lars von Trier. Tenminste, ik vind ze interessant, ik kan me voorstellen dat anderen met mij van mening verschillen. (lacht) En die regisseurs geven prachtig uitgetekende vrouwenpersonages.

Om Virginia Woolf te spelen, kreeg je een valse neus. Had je die nodig?

Kidman: Niet echt. De valse neus was voornamelijk Stephens idee. Hij vond dat mijn gelaatstrekken niet genoeg bij Virginia pasten. Ik ging akkoord, op voorwaarde dat het minimaal bleef en die make-up me niet hinderde. Zo zijn we uitgekomen bij die neus.

Ook handig om de paparazzi te verschalken.

Kidman: Plots kon ik ongezien rondwandelen, ja. (lacht) Ik vroeg ook aan iedereen om me anders te noemen, en zo kon ik overal komen zonder lastiggevallen te worden.

Om je voor te bereiden, heb je veel tijd doorgebracht in een Engels plattelandshuisje en heb je ook zelf geschreven. Wat voor dingen?

Kidman: Ik schrijf elke dag. Ik zet mijn gedachten op papier, soms schrijf ik korte verhalen. Dat doe ik al sinds mijn negende. Ik put er troost uit. Daar hoef ik me ook niet in te houden, wat ik bij een interview wel moet doen. Ik werk mezelf te gemakkelijk in de problemen als ik met een journalist praat, omdat ik van nature heel graag discussieer en klets, zonder veel poeha. Maar bij een journalist komen al die woorden ook in de openbaarheid en dan moet ik mezelf maanden aan een stuk verantwoorden. Dus zeg ik nu liever dat ik mijn werk doe en mezelf op die manier uitdruk. Occasioneel geef ik dan wel een langer interview, zoals een paar maanden geleden in Vanity Fair. Dat was zelfs voor mijn doen openhartig.

Was je blij met dat artikel?

Kidman: Ik weet het niet. Het is heel vreemd om zoiets te lezen over jezelf, om zo te worden blootgelegd. Maar ergens denk ik dan dat het misschien mensen zal helpen die net als ik een zware tijd doormaken. Als zij er moed uit putten om te zien dat ik me erdoor heb geslagen, dan heeft het ook zijn goeie kanten.

Het valt op hoe je sinds je scheiding enorme risico’s neemt in je werk. Wat hield je voordien tegen?

Kidman: Ik denk dat mijn hart toen naar andere dingen uitging, naar mijn echtgenoot. Nu heb ik films om me mee bezig te houden. (lacht) Die uitzonderlijke vrouwen die ik mag spelen, vullen nu mijn tijd. En ik snap eigenlijk niet goed wat dat wil zeggen. Ik besta momenteel gewoon. Ik wil het ook niet snappen. Ik geniet van wat ik elke dag doe. Als ik een personage speel zoals Ada in Cold Mountain, doet me dat goed. Net zoals het me deugd deed om Virginia te spelen, of Faunia in The Human Stain.

Je bent de laatste twee jaar zowat de wereld rondgereisd om in films te spelen.

Kidman: Ik ben nu een zigeuner, ja. (lacht) Ik trek de hele tijd rond. Dat heb ik zo lang niet kunnen doen, en plots kon ik zomaar naar Zweden reizen en een film draaien met Lars von Trier. Om meteen daarna naar Roemenië te trekken en met Anthony Minghella te werken. Ik heb een gruwelijke tijd doorgeworsteld, maar de kansen die ik nu krijg, zijn daar ook een gevolg van.

Hoe passen je kinderen in dat plaatje?

Kidman: Voor het ogenblik gaat het, maar ik voel dat ze binnenkort hun eisen zullen stellen. Mijn dochter Isabella is tien en ze begint duidelijk te maken dat het genoeg is geweest. (lacht) Maar ik doe ook een grote inspanning om ze wereldwijs te maken, en veel reizen is op dat vlak zeker een voordeel. Als je je kind de kans kan geven om de wereld te verkennen, om door kunstgalerijen in Spanje te lopen en de Picasso’s met eigen ogen te zien, is dat een even goeie leerschool als een klas- lokaal. Misschien zelfs beter.

Is het waar dat jij en Naomi Watts (‘Mulholland Drive’, ‘The Ring’) naar een Braziliaanse stripclub in Los Angeles trekken als jullie uitgaan?

Kidman: (lacht) Ik zal je eens zeggen hoe dat verhaal precies zit. Naomi en ik zijn één avond naar een zogenaamde Burlesque Club geweest, en dat was dan nog omdat mijn manager ons meenam. Maar die anekdote is blijkbaar een heel eigen leven beginnen leiden. Ik wou dat ik kon zeggen dat Naomi en ik inderdaad zulke wilde meiden zijn, maar de waarheid is een stuk saaier. (lacht)

Julianne Moore

Julianne Moores verhaal is er eentje van geloven in je eigen talenten. Terwijl de meeste actrices hun hoogtepunt beleven als late tieners of prille twintigers, is Moores reputatie op haar 41e nog steeds aan het groeien. Dit jaar is voor haar een (voorlopig) hoogtepunt, met twee oscarnominaties, voor zowel haar hoofdrol in Far from Heaven van Todd Haynes (de man die haar acht jaar geleden al tot een memorabele vertolking leidde in Safe) als voor haar bijrol in The Hours. Dat Moore een laatbloeier is, komt omdat ze altijd tegen de stroom in heeft geroeid. We zien pakweg Julia Roberts geen scène spelen met ontbloot onderlijf, zoals Moore in Robert Altmans Short Cuts, of een tragische pornovedette, zoals in Boogie Nights. Daardoor heeft het een hele tijd geduurd voor Hollywood haar in dienst durfde te nemen. Ook al omdat Moore de lat nooit heeft verlaagd met het oog op haar carrière. Ze kiest haar films zorgvuldig en zoekt naar variatie. Vandaar dat ze op één jaar tijd te zien was in een thriller ( Hannibal), een komische blockbuster ( Evolution), een onafhankelijke productie ( World Traveler, van haar aanstaande echtgenoot Bart Freundlich) en een prestigieus drama als The Shipping News. En nu dus die dubbele oscarnominatie. Waar moet dat eindigen?

Het gaat je de laatste jaren wel erg voor de wind.

Julianne Moore: Ik weet het. Ik vraag me af hoe lang mijn geluk nog zal duren. De sterke scripts vallen me echt in de schoot.

Dat is toch niet enkel geluk?

Moore: Ik weet het niet. Als ik één groot talent heb, dan is het wel mijn neus voor goeie scripts. Ik kan goed scenario’s lezen. Safe is ook zo tot stand gekomen. Ik kreeg het script te lezen, en ik viel van mijn stoel van verbazing. En ik weet dat ik het maar beter kan doen als ik zo’n gevoel krijg.

Wat voelde je bij ‘The Hours’?

Moore: Het plezierde mij enorm dat het een film over mensen is, over de keuzes die ze maken in hun leven, de mensen van wie ze houden, de plaats waar ze leven, hun gedachten en gevoelens. Het is een verhaal vol moeilijkheden en mogelijkheden, net zoals het echte leven. In het dagelijkse leven is er ook geen uitgewerkte plot. Er zijn enkel de uren die we elke dag doormaken, die bepalen wie we zijn. En het loont de moeite om daar bij stil te staan, hoe lastig dat ook is. Ik krijg vaak de vraag of het niet lastig is om een gezin en een carrière te combineren. Maar niemand heeft ooit gezegd dat het leven makkelijk zou zijn. Waarom zou alles vlot en comfortabel moeten verlopen? Het is wat het is, je leven.

Vind je dat de film de roman eer aandoet?

Moore: Absoluut. Michael Cunningham was trouwens de eerste die ik belde toen ik de film voor het eerst had gezien. Ik zei dat hij tevreden zou zijn, dat de film een knappe weerspiegeling was van zijn boek. Daar ben ik heel trots op, want ik heb Michaels boek altijd gekoesterd en ik vond het zo belangrijk dat we het zouden respecteren.

Laura, je personage, wil haar routineuze leventje als huisvrouw achter zich laten. Heb je zelf ooit met zulke gedachten gespeeld?

Moore: O ja. En ik heb dat leven toen ook echt vaarwel gezegd. Ik was toen getrouwd, ik kon me niet meer vinden in het leven dat we hadden en we zijn uit elkaar gegaan.

Is dat de goede weg?

Moore: Moeilijke vraag. Ik weet niet of wat Laura uiteindelijk doet wel helemaal haar eigen wil is. Ze denkt volgens mij dat ze geen keuze heeft. Ze heeft haar hele leven gevangengezeten en ze weet niet wat de mogelijkheden zijn. Ze weet dat ze haar kinderen niet zal kunnen meenemen, maar ze weet ook dat het zo niet verder kan. Is haar keuze dan de juiste? Geen idee, maar het was haar enige keuze. Als je in het derde verhaal Clarissa ziet, het personage van Meryl Streep, begrijp je dat zij haar hele leven opties heeft gehad die Laura nooit heeft gekend. Het is dan ook volledig verkeerd dat Clarissa haar veroordeelt om wat ze gedaan heeft. Maar dat was ook een van de grote troeven van de film, dat de personages gewoon doen wat ze doen. Ze hoeven hun daden niet uit te leggen aan het publiek. Je ziet alleen de daden, en soms lijken die willekeurig en tragisch.

Je bent zelf moeder. Heeft dat geholpen bij de rol?

Moore: Het heeft zeker meegespeeld in mijn keuze om ze te spelen. De film gaat ook over de relatie tussen moeder en kind. Hoe intens en belangrijk dat is. Mijn zoontje Cal was drie toen ik The Hours draaide. Ik weet dus hoe het voelt om zo’n jong kind te hebben.

Haar gezin verlaten, betekent ook dat ze haar kind voor het leven tekent. Is het dan nog een optie?

Moore: Dat maakt het in elk geval nog een stuk schrijnender. Kijk naar de generatie van vandaag. Allemaal mensen die zijn opgegroeid in de jaren zeventig, toen zeker in de Verenigde Staten het motto was dat je in de eerste plaats voor jezelf moet zorgen, dat je maar beter uit een huwelijk of een relatie stapt als het niet goed gaat. Die houding heeft enorme gevolgen gehad voor de kinderen. Die hebben nu veel meer schrik voor relaties en huwelijken. Kinderen doen wat ze hun ouders zien doen. Als je ouders uit elkaar zijn gegaan, is de kans veel groter dat je later hetzelfde zal doen als je relatie in moeilijkheden komt.

Is Laura’s probleem ook niet dat ze in de jaren vijftig leeft, toen alles er rooskleurig moest uitzien?

Moore: Heel zeker. Toen werd gewoon niet aanvaard dat je depressief was. Volgens mij heeft Laura nooit willen trouwen, maar heeft ze het gedaan omdat het zo hoorde. In het boek speelt mijn episode zich af in 1948, wat nog dichter tegen het einde van de oorlog aanleunt. Amerikaanse vrouwen waren toen moreel verplicht om de terugkerende soldaten lief te hebben en ze een goed leven te bezorgen. Al die omstandigheden hebben de hel gecreëerd waarin Laura zich bevindt.

In ‘Far from Heaven’ speel je ook een voltijdse huisvrouw in de jaren vijftig. Zijn er gelijkenissen met ‘The Hours’?

Moore: Niet echt. Het is een beetje spijtig dat die twee films ongeveer tegelijk in de zalen komen, want nu moet ik uitspraken doen over de jaren vijftig. (lacht) Voor mij zijn het heel verschillende figuren. Het ene verhaal speelt zich trouwens af in 1952 en het andere in 1957, wat ook niet hetzelfde is. Laura is iemand die louter tracht te overleven, terwijl Cathy in Far from Heaven veel meer op haar eigen benen staat.

Meryl Streep had het er onlangs nog over hoe moeilijk het is om na je vijftigste nog aan de bak te komen als actrice. Sta jij daar soms bij stil?

Moore: Natuurlijk. Iedereen denkt aan ouder worden. Maar ik zie het als iets natuurlijks, een evolutie die niet alleen mijn carrière beïnvloedt. Kijk naar je kinderen, hoe snel die opgroeien. Ik wil me daar niet slecht bij voelen. Het is je leven, dus je kan er maar beter van genieten. Ik heb geen zin om de rest van mijn leven 25 te zijn, net zoals het voor mij niet altijd gemakkelijk hoeft te gaan. Als er iets is wat ik resoluut wil vermijden, dan is het wel sleur. Ik zou het vreselijk vinden als elke dag dezelfde zou zijn als de vorige. Ouder worden maakt deel uit van het leven, van de veranderingen die iedereen meemaakt.

Je zei onlangs dat je ook geen zin hebt om altijd gezien te worden als de babe.

Moore: (schiet recht) Heb je dat artikel gelezen in een van die Britse tabloids? ‘Julianne Moore is not a babe!’ was de titel. O, dankjewel, dacht ik. (lacht) In het artikel zelf legde ik dan wel uit wat ik bedoelde, maar met zo’n kop klonk het opeens helemaal anders. Wat ik wou zeggen, is dat niemand zin heeft om altijd de mooie meid van het verhaal te spelen. Je wil rollen die iets betekenen, een personage dat iets meemaakt in de loop van de film, een volledig uitgewerkte persoon. Het is gewoon niet interessant om iemand te spelen die er enkel goed uitziet en voor de rest niks meemaakt. Ze moet substantie hebben.

Je bent genomineerd voor zowel ‘The Hours’ als ‘Far from Heaven’. Hoe voelt dat? Moore: Ik voel me enorm gevleid natuurlijk. Voor de rest ben ik vooral blij dat de mensen stil-staan bij die films. Ze gaan over mensen in echte situaties, zonder fantasie-element. En dat wil het publiek zien, denk ik, verhalen die ook over hun eigen leven gaan. Het hele oscargedoe is in dat opzicht geweldig omdat het de mensen ertoe aanzet om naar die films te gaan kijken, en dat is toch de bedoeling.

Meryl Streep

Als enige van de drie filmdiva’s in The Hours kreeg Meryl Streep geen oscarnominatie voor haar rol, als de laat-20e-eeuwse Clarissa uit Manhattan. Maar ze had zo ook wel genoeg redenen om te feesten, want voor haar bijrol in het satirische Adaptation – een film van het team achter Being John Malkovich – als journaliste voor New Yorker Magazine kreeg Streep wel een nominatie (als Beste Vrouwelijke Bijrol). Daarmee komt ze op een totaal van dertien nominaties, ééntje meer dan Katherine Hepburn, en wordt ze de meest genomineerde acteur – mannen en vrouwen – in de geschiedenis van de oscar. Het is een bekroning van een carrière die bijna vier decennia overspant, en een aantal memorabele films en vertolkingen bevat, van Kramer versus Kramer, waarvoor Streep haar eerste van in totaal twee oscars kreeg, tot The Deerhunter of Bridges of Madison County. Een carrière ook waarin ze zich meermaals beklaagde over het gebrek aan goede vrouwenrollen in Hollywood en de achterstelling waarmee oudere actrices te maken krijgen. Zo verwonderlijk is het dus niet dat Streep opduikt in een film als The Hours, een film over een van de eerste feministes én met drie sterke vrouwen in de hoofdrol.

Ik kan je helaas niet vragen hoe de samenwerking was met Nicole Kidman en Julianne Moore.

Meryl Streep: We hebben geen moment samengewerkt tijdens deze film. We mochten elkaar zelfs niet zien. Het is pas nu, bij de interviews, dat we samen zijn.

Nicole Kidman krijgt in de film een valse neus. Miramax had er nochtans twijfels over of dat opportuun was. Wat vind jij?

Streep: Acteren is een illusie. Acteurs doen alsof, dat is hun beroep. Critici weten soms niets af van wat mensen allemaal doen om er beter uit te zien, om een illusie te creëren. Mannen die niet erg groot zijn, verhogen hun schoenen om er groter uit te zien. Ze steken vullingen in de schouders van hun vesten.

Deze film is weinig opbeurend. Hoe moet het publiek zich volgens jou voelen bij het verlaten van de zaal?

Streep: Ik ben altijd een beetje verrast als mensen me die vraag stellen. ‘Met welk gevoel wil je dat het publiek naar buiten komt?’ Ik wil niets; ik hoop alleen dat ze dezelfde reactie hebben als ik: dat ze de intensiteit, de scherpte van de ervaring voelen. Dat ze voelen hoe fantastisch het is om te leven. Ook al lopen we door allerlei omstandigheden wanhopig of vol zorgen te jammeren, het verhaal deed me beseffen hoe mooi het is om van iemand te houden en iemand in je leven te hebben. De alledaagsheid ervan. De uren. Dat is het gevoel dat ik had toen ik de film zag. Ik moest denken aan hoe delicaat de film balanceert tussen wanhoop en hoop. Zo voelen veel mensen zich heel dikwijls – zeker nu.

Het verhaal van Laura, die haar gezin in de steek laat, moet je herinnerd hebben aan ‘Kramer vs. Kramer’.

Streep: Ik voelde echo’s van dat verhaal, en het voelde ook hetzelfde aan: er zijn momenten waarop je een afschuwwekkende keuze maakt, maar dat is dan tegelijk ook de best mogelijke keuze. De atmosfeer in dat huis met de kleine jongen en Julianne Moore. De stilte die in dat huis hangt. De bekrompen atmosfeer. En de afstompende taken die op haar wachten: een cake maken, de bedden opmaken, aan het avondeten denken. Meer is haar leven niet. Sommigen verstikken in zo’n atmosfeer. Deze vrouw is suïcidaal. Ze heeft geen keuze.

Toen je dertig was, zei producer Joe Papp over jou: ‘Ik hoop dat er genoeg goede filmrollen voor haar zijn, want film is nog altijd een zeer mannelijk medium. Ik heb het gevoel dat ze met veel frustratie te maken zal krijgen. Meryl is een gigantisch goede actrice en ik weet niet of ze tot compromissen in staat is.’

Streep: Hij begreep mijn persoonlijkheid heel goed. En hij heeft gelijk gekregen. Ik heb altijd mijn zin gedaan in de filmbusiness, terwijl ik nooit echt heb kunnen genieten van het sterrendom. Maar aan de andere kant kreeg ik ook zoveel materiaal in mijn schoot geworpen. Wat iedereen ook tegen je zegt, niemand kan een strategie voor een hele carrière uittekenen. Je kan niet altijd kiezen welke kant het uitgaat.

Mettertijd zocht je niet alleen naar de juiste rollen, maar ook naar films die passen in de agenda van je kinderen.

Streep: Klopt.

Dat vraagt heel wat van een carrière. Wou je soms niet zeggen: ‘Sorry kinderen, maar deze rol neem ik toch aan.’

Streep: Neen, nooit. Ik had er spijt van als ik te lang van mijn kinderen gescheiden was – want eerlijk gezegd woog het meer op mij dan op hen. En je kan die verloren tijd niet terug krijgen. Het is voorbij. Voor kinderen is het een minder groot probleem: ze passen zich goed aan. Het zijn goeie overlevers, en zeker naarmate ze ouder worden, zijn ze blij dat je er niet altijd bent. (lacht) Omdat ze weten dat ze bij hun vader zullen zijn en dan mogen doen waar ze zin in hebben. Maar ik heb nergens spijt van, behalve misschien van het theater.

Dat je geen theater meer doet.

Streep: Omdat ik dan ’s nachts weg ben.

Je vriend Jack Nicholson zegt dat het een slecht idee is om als vrouw te klagen over een gebrek aan rollen voor oudere vrouwen. Volgens hem is het een zelfvervullende voorspelling. Hij snapt niet waarom vrouwen dat zeggen.

Streep: Het is als met mensen met een groot metabolisme. Zij vragen zich af waarom er zoveel dikke mensen zijn. Ze begrijpen er niets van, omdat zij zonder problemen vier keer per dag een milkshake naar binnen kunnen werken. Jack snapt niet dat vrouwen erover klagen omdat hij nooit een gebrek aan rollen gehad heeft.

Jaren geleden sprak je veel over de verschillende manier waarop mannelijke en vrouwelijke acteurs behandeld worden.

Streep: Ik sprak er niet veel over. Ik hield één speech die een enorme impact had, omdat niemand het ooit over dat onderwerp heeft – ze nemen de ongelijkheid en alles wat erbij komt voor lief. Het is een beetje vies om erover te spreken, dus spreken we er niet over.

En dus verandert er niets?

Streep: Neen, er zijn dingen veranderd, het aanbod is rijker. Maar niet omdat iemand het op zich genomen heeft daar iets aan te doen. Kijk naar My Big Fat Greek Wedding. Als er iemand luistert in Hollywood, dan is het alleen voor het geld. Dan zeggen ze: ‘Misschien is The Guns of Navarone toch niet de beste film ooit.’ Oorlogsprenten zijn interessant, maar er zijn nog andere dingen. Ik denk dat mannen en vrouwen van andere films houden en dat mannen voor een heel lange tijd beslist hebben welke films er gemaakt werden.

Wordt het voor Julianne en Nicole makkelijker om goeie rollen te vinden dan voor de vrouwen die hen voorgingen?

Streep: Ja, omdat hun publiek veeleisender zal zijn tegenover de filmmakers. Als je ouder wordt, word je een beetje stugger en zeg je: ‘Kijk, ik wil iets zien. Er moet in de bioscoop iets zijn voor mij.’ Ik kan er niet tegen dat er tot in oktober in de bioscoop niets te zien is voor mij. En in die periode is het een waanzinnige drukte: er zijn niet genoeg zalen, er is niet genoeg plaats. De mooiste films zijn degenen die gedumpt worden. De films die in februari geprogrammeerd worden, kunnen lekker lang meegaan. Zo werkt het nu.

Ruben Nollet