Die jonkheid van tegenwoordig! Plato klaagde er al over. Geen respect voor de ouderen, meneer! In deze top100 staan ocharme zes platen uit de jaren zestig (hoogste: The White Album van The Beatles op 45), twaalf uit de jaren zeventig (hoogste: Dark Side of the Moon van Pink Floyd op 21) en elf uit de jaren tachtig (hoogste: Doolittle van Pixies op 26). Voor de rest is het jaren negentig troef, aangevuld met twaalf schijven uit het nieuwe millennium, waarvan volgend jaar wellicht de helft in de vergetelheid belandt.

Op een regenachtige dag zouden we de stemmers verwijten dat ze hun klassiekers niet kennen. Dat Made in Japan van Deep Purple intussen naar geschifte melk smaakt, daar kunnen we inkomen. Déjà vu van CSN&Y? Wellicht jamais entendu, en u mist niet eens zo veel. Maar waar zijn Led Zeppelin IV, Transformer van Lou Reed, Stop Making Sense van Talk- ing Heads, After the Gold Rush van Neil Young, Rumours van Fleetwood Mac, de bruine van The Band, Songs in the Key of Life van Stevie Wonder? Nog niet gevonden op Kazaa, zeker? Maar goed, de hippies zeiden het al: vertrouw nooit iemand van boven de dertig. En daardoor vertrouwen de jonkies ook de hippies niet meer. Consequent is het wel.

Nog een opvallende vaststelling: u houdt bijna exclusief van mannen. In deze top-100 komen we qua chick rock niet verder dan Alanis Morissette, Tori Amos, The Cranberries, K’s Choice en Hooverphonic. De goede zeden verplichten ons om een breed vertakte boom over de kwaliteiten van Emmylou Harris, Bonnie Raitt, Chrissie Hynde, Joni Mitchell en (even doorduwen) Sheryl Crow op te zetten, maar dat houden we voor een andere keer. De conclusie lijkt simpel: women just don’t rock. Of ze krijgen er van de grote platenmaatschappijen de kans niet toe – als die lui moeten kiezen tussen suikervrije R&B en de nieuwe Joan Jett weten ze het ook wel. Maar laten we duidelijke afspraken maken: de dag dat u vindt dat Mariah Carey of Anastacia een klassieker heeft gemaakt, komen we met de hele redactie bij u thuis om u op andere gedachten te brengen.

Slotconclusie: Plato was een knapenminnende zeur, net als de cultuurpessimisten die met deze top100 hun gelijk willen halen. Euh, u kent Plato toch?

(B.C.)