The Young Ones (10)
Jongelui!
Lang, héél lang geleden was er eens een jaar dat we voor het gemak 1982 zullen noemen. Wilfried Martens en Maggie Thatcher mochten zichzelf toen nog premier noemen, er stond een rij werklozen die van hier tot Tokio reikte, de radio stortte de hele dag ongevraagd het geblèr van muzikale horroracts als Boys Town Gang, Tight Fit en Nicole – Ein bisschen Frieden?Kill, kill, kill, ja! – over ons uit, en de Bende van Nijvel trok dood en verderf zaaiend door het land.
Kortom, het waren bijzonder barre tijden, maar zie: net in dat duistere jaar startte de BBC out of the blue met een komische reeks waar iedereen jonger dan vijfentwintig destijds héél erg hard om moest lachen. The Young Ones, heette die, en Caz heeft het prima idee opgevat ze helemaal te herhalen.
Het scenario-idee achter The Young Ones was even simpel als briljant: zet een suffe hippie (Neil!), een agressieve punker (Vyvyan!), een betweterige salonanarchist-student (Rick!) en een akelig gladde gladjanus (Mike!) samen in een studentenkot waar nooit een vrouw, laat staan een póétsvrouw passeert, en zie wat er gebeurt.
Behalve rondhangen en de groeiende berg afwas negeren voornamelijk niks, zo bleek, máár: er kon in de tussentijd tenminste geregeld luid gelachen worden met de hippie die door de agressieve punk altijd keihard met een koekenpan op zijn hoofd werd getimmerd.
Of met de salonanarchist, die door de agressieve punk met dezelfde koekenpan even keihard op zijn hoofd werd getimmerd, gewoon omdat het leuk was.
Of nogmaals met de hippie, die uiteraard ook door de salonanarchist met een koekenpan op het hoofd werd getimmerd – het was tenslotte een bloody hippie.
Waarom de gladjanus in verhouding zo weinig met een koekenpan op zijn hoofd werd getimmerd was een van de grote mysteries van The Young Ones, en misschien een klein scenarieel minpuntje – de gladjanus was alleszins glad genoeg om zelf meppen met een koekenpan te vermijden, terwijl hij uiteraard wel geregeld een flinke corrigerende tik met de koekenpan uitdeelde aan de hippie. Omdat suffe hippies dat nu eenmaal verdiénen, folks!
Om maar te zeggen: The Young Ones zorgden voor good times waar wij met bijzonder veel plezier op terugkijken, zeker omdat er ook geregeld muzikale gasten in het studentenhuis langskwamen om tussen de waanzin door de livesoundtrack te verzorgen.
Het ging daarbij niet om gerijmel van fletse rappers of singer-songwriters, zoals de jeugd van tegenwoordig dat de hele dag moet doorstaan, maar om ouderwets beukende punk, metal en rock-‘n-roll, die perfect paste bij het uitdelen van een paar stevige meppen met een koekenpan. Denk Motörhead, denk Cliff Richard.
Zet uw digicorder klaar, en hou de koekenpan binnen handbereik voor het geval er ondertussen een hippie zou passeren.
Zondag 24/6, 20.10, Caz
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier