HET PRIMAAT VAN DE POLITIEK. ‘THE WEST WING’ FOCUST IN ZIJN ZESDE SEIZOEN OP DE VOORVERKIEZINGEN EN VINDT EEN TWEEDE ADEM.

REEKS: *** EXTRA’S: 0 (WARNER HOME VIDEO)

The West Wing Seizoen 6

Reeks. Enkele weken geleden zorgde The West Wing in de Verenigde Staten voor een stunt: een aflevering uit het zevende seizoen ging er volledig live de ether in, één keer voor het publiek aan de Oostkust en een paar uur later nog eens voor de kijkers aan de Westkust. De aflevering in kwestie bestond volledig uit een verkiezingsdebat tussen de Democratische en Republikeinse kandidaat-opvolgers voor president Bartlet, wat betekent dat van de gewone cast uit The West Wing niemand in beeld kwam. Het is symbolisch voor de richting die de reeks is ingeslagen: de president is een beetje op de achtergrond geraakt, The West Wing focust voortaan volledig op de strijd om zijn opvolging. Afgaand op het zesde seizoen is die wending alleen toe te juichen. Het begin van deze reeks bevat immers de zwakste afleveringen uit alle jaargangen samen. Tegen het einde van seizoen vijf – met de aanslag in Palestina – begon het al wat te sputteren, en in het begin van seizoen zes blijkt dat de schrijvers nauwelijks nog weten uit welk vaatje ze moeten tappen. Leo krijgt een hartaanval, Bartlet wordt door een opstoot van multiple sclerose tijdens een top in China verlamd, een meteoor (!) scheert rakelings langs de Aarde, kortom: plotseling is het pijnlijk duidelijk dat The West Wing gemaakt wordt door dezelfde mensen die ER met de ene catastrofe na de andere hebben opgezadeld.

Maar kijk: na een paar episodes komt het gevecht om het volgende presidentschap nadrukkelijker in beeld en plotseling bloeit de reeks weer helemaal open. Omdat The West Wing begon toen Bartlet al in het Witte Huis zat, kan de serie met de primaries – de verkiezingen die moeten uitmaken wie de uitverkorene wordt van de twee partijen – een volledig nieuw thema aanboren. Het beeld dat je krijgt van de Amerikaanse voorverkiezingen, met kandidaten die in ieder boerengat moeten strijden om wat aandacht en hun boodschap aanpassen aan de eerste de beste kiezer die passeert, is ontluisterend maar ongemeen boeiend. The West Wing kreeg hier nog nooit minder dan ‘uitstekend’ als beoordeling, maar wees gerust: die drie sterren zijn er alleen gekomen omdat de eerste afleveringen het gemiddelde naar beneden halen.

Extra’s. Naar aloude gewoonte: nada.

Stefaan Werbrouck