The Weeknd

Met de Michael Jackson-afkooksels op Star Boy (2016) leek Abel Tesfaye, alias The Weeknd, in een doodlopend straatje beland, verblind door zijn succes en te hard gepolijste kaliber r&b. After Hours gooit nooit radicaal het roer om, maar zet koers richting de geblutste introspectie en breedbeeldmelancholie uit de begindagen. Minder king of pop, opnieuw meer prince of darkness. Gestroomlijnde synthpop, galmend melodrama, een kromme saxofoonsolo: het blijft kaas met gaten, maar als Oneohtrix Point Never het zó breed uitsmeert als op Scared to Live (spot het Elton John-momentje), wanneer de synthriffs in zombieversnelling schakelen tijdens Too Late of de sluizen eightieskitsch in Save Your Tears helemáál wijd opengaan, kan de breed grijnzende pret niet op. Inclusief remixes van OPN en Chromatics.