Voor één keer bereikt het meest aanstekelijke Franse geluid ons niet uit Parijs, maar vanuit het gezapige Reims, te midden van de champagnestreek. Maak kennis met The Shoes en wees gewaarschuwd: ‘Onlangs sprong een fan poedelnaakt in het publiek.’
Het producerduo Benjamin Lebeau en Guillaume Brière verzamelde de voorbije jaren al heel wat lintjes in het elektrowereldje, onder meer met remixen voor Santigold, Marina & The Diamonds en zelfs Shakira. Met Crack Your Bones heeft het tweetal nu ook nog de meest catchy en on-Franse popplaat in hun thuisland sinds United van Phoenix op hun naam geschreven.
Guillaume Brière: We zijn nog maar net begonnen en je brengt me al in verlegenheid! (Lacht) Blijkbaar zijn we in onze opzet geslaagd: een authentiek, solide popalbum maken. Elke track moest een single zijn, zonder lange intro’s of ingewikkelde bruggetjes, naar het model van de Amerikaanse en Britse popgroepen uit de jaren 60. Aangezien we zelf geen halve noot geloofwaardig Engels kunnen zingen, hebben we er mensen bijgehaald om dat voor ons te doen. Dankzij onze internationale vriendenkring is Crack My Bones de plaat geworden die we in gedachten hadden.
Als producers plots zelf de popster willen uithangen is het resultaat meestal…
Brière: Dramatisch slecht, niet? Denk maar aan James Lavelle en Tim Goldsworthy, twee geweldige producers, maar wat ze midden jaren 90 met UNKLE uitvraten, was vooral een uit de hand gelopen egotrip. In die val wilden we níét trappen. Daarom hebben we bewust niet met grote namen gewerkt, maar gewoon getalenteerde mensen uit onze directe omgeving gerekruteerd zoals Esser, The Bewitched Hands en Primary 1. Zij gaan nu met alle royalty’s lopen. (Lacht)
Officieel is dit jullie albumdebuut, maar in Japan zijn The Shoes al langer bekend. Leg dat eens uit?
Brière: Vier jaar geleden zijn we via-via in een meeting met een Japans label beland met enkel twee onafgewerkte songs op zak. We maakten die gasten wijs dat we de nieuwe Justice waren – pure bluf natuurlijk, maar ze geloofden het nog ook! (Lacht) We kregen meteen een contract én een voorschot voorgeschoteld, waarvan we flink geprofiteerd hebben. Toen ze zich in Tokio afvroegen wanneer hun kip de gouden eieren zou leggen, stuurden we wat B-kantjes en demo’s op. Wat bleek: het ‘album’ verkocht aardig en een paar maanden later stonden we op de affiches van Fuji Rock en Summer Sonic, de twee grootste festivals van Japan. Hallucinant!
Ben je zeker dat je me niets op de mouw spelt?
Brière: Ik zweer het je! Het waren de hoogdagen van MySpace, en onze pagina zag er zeer hip en professioneel uit. Klein detail: onze concertkalender was helemaal verzonnen. Blijkbaar doet niemand de moeite om te controleren of je effectief de ene dag in Dubai en de dag nadien in Rusland bent gaan spelen. Eigenlijk zijn The Shoes een uit de hand gelopen grap.
En hoe zit het dan met The Film, jullie eerste band waarvan ik nooit gehoord heb?
Brière: Die heeft nochtans echt bestaan hoor, we waren zelfs heel even big in France met onze op Roxy Music en T-Rex geïnspireerde glamrock. Toen zagen we er nog jong, aantrekkelijk en mager uit. (Lacht) Eén groot rock-‘n-rollcliché was het, met alles erop en eraan – poen, drugs en fotomodellen op overschot. We dachten dat we het gemaakt hadden omdat een van de singles gebruikt werd in een tv-reclame van Peugeot. (Zucht) Een tijdje was het plezierig, maar tegelijk nogal pathetisch.
Heb je lessen getrokken uit die periode?
Brière: Jazeker. Draag niet te vaak skinny jeans, het snijdt de bloedtoevoer naar je ballen en hersenen af. En ook: snuif niet te veel coke, vertrouw nooit je tourmanager en draag ’s nachts geen zonnebril – je maakt jezelf belachelijk en ziet geen steek.
Op Pukkelpop staan jullie in de Dance Hall tussen Belgen als The Subs en Stromae. Bekenden voor jullie?
Brière: The Subs zitten op hetzelfde label. Ze zijn afkomstig uit Gent, niet? Net als Soulwax en Das Pop. Gent doet me aan Reims denken: geen supergrote stad, maar met een virale muziekscene. Alleen hebben wij hier geen degelijk nachtleven.
Woon je hier al je hele leven?
Brière: Ik kom uit Bordeaux, maar na de split vanThe Film sukkelde ik met een zware depressie en ben ik weer bij mama en papa in Reims komen wonen. Een tijdlang had ik de muziek helemaal opgegeven, maar omdat hier zoveel inspirerend volk rondloopt, ben ik er opnieuw in gesukkeld.
We hebben nog een Belg tegoed: Stromae.
Brière: Sympathieke kerel, maar zijn muziek vind ik maar niets. Het is wel grappig, telkens als ze in Londen horen dat Benjamin en ik uit Frankrijk komen, beginnen ze spontaan Alors On Danse te zingen.
Je zegt dan toch dat Stromae eigenlijk een Belg is?
Brière: Neen, weten die Engelsen veel. (Lacht) Van Jacques Brel en Johnny Hallyday denkt de halve wereld toch ook dat het Fransen zijn?
Hallyday mag je houden, maar Brel is van ons! Trouwens, wist je dat er in Nederland al sinds de jaren 60 een groep bestaat die The Shoes heet?
Brière: Meen je dat? Ook in de VS loopt er een band met die naam rond. Ze dreigen zelfs met een rechtszaak. Terwijl ik de eerste ben om toe te geven dat het een compleet stompzinnige groepsnaam is! Wat moeten we doen als we in ooit in Amerika spelen, onszelf Les Chaussures noemen?
Ooit al tijdens een optreden zoals George Bush schoenen naar je kop gekregen?
Brière: Dat is al gebeurd, ja. Onlangs in Montreux kroop er zelf een kerel op het podium die ging knielen en me zijn schoenen aanbod. Later is hij, tot afgrijzen van de voorste rijen, poedelnaakt in het publiek gesprongen. Pukkelpop, jullie zijn gewaarschuwd!
THE SHOES
Live op Pukkelpop, 20/8, 15.10 Dance Hall.
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
