Donderdag 15/11, 20.35 – 2BE. John Hillcoat, VS 2009
Wie in orkaan Sandy en consorten onheilspellende voortekens ziet, kan zich opwarmen voor wat komen gaat met The Road, een doemfresco waarin de wereld veranderd is in een asgrauw niemandsland.
Fans van de gelijknamige, met een Pulitzer bekroonde roman van Cormac McCarthy kunnen gerust zijn: deze bezielde adaptatie blijft trouw aan het origineel. Die uitgebeend, heel filmisch geschreven bestseller volgt de overlevingstocht van een niet nader genoemde vader en zoon in een door een onbekende catastrofe getroffen winters Amerika. Het boek viel ook op door een rist sadistische taferelen.
De hondsvermoeide vader (Viggo Mortensen) en zijn plusminus elfjarige zoon (Kodi Smit-McPhee) trekken ook in de verfilming van John Hillcoat in lompen gehuld door vernielde steden en desolate bossen waarin je amper een dier hoort. Ze duwen een winkelkarretje voor zich uit met hun schamele bezittingen en wat proviand. ‘Behold the Valley of Slaughter‘, een zin uit het bijbelboek Jeremia, is met spuitbus op een brug geschreven. Een moment later duikt een bende kannibalen op. Het lijkt alsof Hillcoat het pad van de wetteloze sf-horror van Mad Max inslaat. En hoewel de sfeer grimmig blijft en er regelmatig zombiegruwel in de lucht hangt, glijdt deze odyssee stilletjes richting het echte onderwerp: de onbreekbare band tussen een vader en zijn zoon en de ouderlijke angst om je kind niet te kunnen beschermen.
In die zin is dit geen echte overlevingsthriller, meer een verstilde roadmovie annex parabel met Bijbelse motieven – ook al is er dat voortdurend dreigende onheil en de knellende spanning door de zichtbare rampspoed, door Mortensen die angstvallig een geweer met twee kogels bij de hand houdt, het treffende gebruik van doffe kleuren en enkele korte momenten van oponthoud in een verlaten huis of schuilkelder.
Het jongetje heeft nooit een andere wereld gekend dan deze verwoeste, stervende plek waarin nauwelijks plaats is voor menselijkheid. De alsmaar zwakker wordende vader wil richting kust trekken, op zoek naar ‘goede mensen’ en iets beters, om zijn onschuldige zoon een hoop die naam waardig te geven. Na No Country for Old Men was dit opnieuw een indrukwekkende McCarthyverfilming, met en plus een spooky soundtrack van Nick Cave en Warren Ellis, ergens tussen nachtmerrie en treurdicht.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
