Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

Meer blauwgeschelpte op straat – The Pigeon Detectives, een stelletje roekoeloze – pardon – roekeloze Britse rockers, raken op slechts twee songs van de eindmeet buiten adem. Een onvolkomenheid waar we voor één keer niet al te zwaar aan, eh, tillen.

Wait For Me Dance To The Radio rock

Groot-Brittannië! Ze hebben er veruit de lelijkste vrouwen van het westelijk halfrond – behalve op pagina 3 van The Sun dan – en ten noorden van de Muur van Hadrianus ook de meest bedenkelijke snack ter wereld (als u nog nooit een deep fried Mars bar ofte gefrituurde Marsreep hebt geproefd: houden zo). Maar in één discipline blinken ze uit als geen ander: fijne, aanstekelijke of anderszins cheery pubrock. Alleen al het afgelopen halfjaar is er weer heel wat succulent nieuw luistervoer naar onze contreien verscheept. Herinner u The Long Blondes, de Britse evenknie van de Yeah Yeah Yeahs. Het zogenaamde newravegroepje Klaxons. En natuurlijk de Fratellis, die in zowat al hun nummers vrolijk van ’tu-du-du’ en ‘la-la-la’ doen zonder ook maar een spikkeltje schaamrood op de wangen.

En ze blijven hier maar aanspoelen, die Britten, alsof het nog elke dag D-day is. Al worden de groepsnamen er elke keer weer dat tikje hallucinanter op. Het nieuwste snoepje van de maand dat ons van over het Kanaal bereikt, heet – klamp u vast aan uw bretellen – The Pigeon Detectives. Que? Pigeon Detectives? Kóm-kóm-kóm, zeg! U begrijpt dat wij hun debuut-cd met gezonde argwaan in onze lader schoven, zeker nadat we ook nog eens de adelbrieven van dit vijftal uit Leeds onder ogen kregen.

Want die doen verdacht vertrouwd aan. Na een virtuele trektocht langs internetfora en mp3-blogs hebben de duiveninspecteurs vorig jaar getoerd in het voorprogramma van Dirty Pretty Things en Kaiser Chiefs en maakten ze afgelopen zomer de zijpodia van de festivals Reading en Leeds onveilig. Achteraf riep het Britse muziekblad NME hen met het nodige tromgeroffel uit tot ’the band most likely to leap to the main stage in 2007′. Twee keer raden waar ze dit jaar geprogrammeerd staan!

Wait For Me, dat werd geproducet door dezelfde lui die ook de plaatjes van Kaiser Chiefs en Bloc Party inblikken, trapt op bepaald roekeloze wijze af met Romantic Type, een oorvijg van een rocker – en over hoerenlopers bovendien. Een zucht later zitten we al tot over onze rood aangelopen oren in I Found Out, dat knipoogt naar Teenage Kicks van The Undertones zoals een van lichamelijk contact verstoken bajesklant naar zijn nieuwe celmaatje. Wanneer zanger Matt Bowman en gitarist Oliver Main zich halverwege de song onder luid handgeklap wagen aan een partijtje call-and-response, moet u al Stephen Hawking heten om het niét pardoes op een jiven van jewelste te zetten.

I’m Not Sorry, Stop Or Go en Take Her Back hebben nog een vergelijkbare uitwerking, maar daarna zakt de plaat al even spectaculair in elkaar als Louis Michel die keer tijdens de NAVO-top in Reykjavik. Dat is ruim vijf minuten te vroeg, want Wait For Me heeft dan nog twee songs te gaan en die steken zo schril af tegen de rest van de plaat dat we er alleen de woorden ‘afleggertjes’, ‘vulsel’ en vooral ‘zonde!’ aan willen vuilmaken. Iemand – hun producer, hun manager, hun mama – had hen een Pfaff onder hun reet moeten geven voor zoveel luiheid. Als ze volgende keer iets flinker hun huiswerk maken, krijgen ze een kus van onze secretaresse. Nu mogen ze het stellen met de aloude jezuïetenleus ‘Plus est en vous’.

Download nu

* Romantic Type

* I’m Not Sorry

* Stop Or Go

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content