Film: ** Extra’s: ** (Warner Home Video)

Film. Geweldig modedefilé (Keanu Reeves’ soutane met geassorteerde zonnebril is nog hipper dan de latexpakjes en hij vliegt er nog mooier mee door de lucht dan Superman), geweldige autoachtervolging, geweldige special effects, maar allesbehalve geweldige film. Voor hun sequel kozen de Wachowski-broers voor een conventionele, rechttoe-rechtaan vertelstructuur, wat de hele Matrix-mythologie (de Matrix is een schijnwereld, een virtuele realiteit die er precies uitziet als een doorsnee westerse hoofdstad aan het eind van de twintigste eeuw) vreemd genoeg nog verwarrender maakt. En stukken minder intrigerend ook dan het complexe spel met virtuele en reële wereld in het origineel uit 1999. De vermenigvuldiging ad infinitum van agent Smith levert een duizelingwekkend kungfufestijn op, maar na afloop ben je vooral geneigd ‘less is more’ te roepen. De inderdaad vaak briljante actie wordt veelvuldig lamgelegd door wijsgerig geleuter over lotsbestemming, vrije keuze en causaliteit. Voor het eerst duiken we ook in de wereld van Zion, de ondergrondse stad waar de overgebleven echte mensen wonen en die nu bedreigd wordt door oprukkende machines: het blijkt een mix te zijn van Cecil B. De Mille en een gigantische rave voor de evangelische omroep.

Extra’s. De ‘explosie van geestverruimende extra’s’ die ons wordt beloofd moet je wel met een korreltje zout nemen. De blik achter de schermen is zo snel en oppervlakkig dat je er weinig van opsteekt; de analyse van het fenomeen The Matrix duurt nauwelijks vijf minuten, wat zeker niet volstaat om iets zinnigs te zeggen over de interactie tussen de film, de sequels, de videogame en de Animatrix-filmpjes. De helft van het bonusmateriaal bestaat uit promofilmpjes voor andere producten uit de Matrix-hype, met onder meer een onthullend filmpje over in Matrix-stijl gedraaide spotjes voor gadgets die in de filmserie royaal op product placement kunnen rekenen.

Niet het regisseursduo, maar Überproducer Joel Silver komt in de extra’s uitgebreid aan het woord. Hij heeft het voortdurend over ’the boys’; voor Keanu Reeves zijn het ‘crazy kids’. De Wachowski-broers zijn de grote afwezige op het bonusmateriaal, wat zeker de mythevorming rond hun persoon ten goede komt. Af en toe vangen we een glimp op van de jongens met hun baseballpetjes achterstevoren gedraaid, maar ze zeggen geen gebenedijd woord, ook niet in de grootste attractie op het tweede schijfje, een halfuur lang document over de freeway chase. Op een nagebouwd stuk snelweg van bijna vijf kilometer zijn een kleine dertig voertuigen, digitaal aangevuld met nog een hoop CGI-auto’s, in een ongelofelijke choreografie gewikkeld van vernieling, botsingen en stunts. Auto’s buitelen en knallen in de lucht, er wordt gevochten boven op vrachtwagens, trucks met oplegger maaien het klein grut van de weg, gekloonde agenten springen van motorkap op motorkap. Het houdt maar niet op in deze ‘moeder van alle autoachtervolgingen’, die hier in al zijn technisch brio en vermetel stuntwerk haarfijn wordt geanalyseerd.

DOOR patrick duynslaegher