STEPHEN HOPKINS

GB 2004, MET GEOFFREY RUSH, CHARLIZE THERON, EMILY WATSON. 22.00 – BBC 2

Dat het leven van de legendarische Britse lolbroek Peter Sellers (1925-1980) ooit zou worden verfilmd, mag weinig verbazing wekken: achter de bebrilde droogkomiek met de duizend gezichten schuilde een even complex als tragisch figuur. In deze biopic tracht regisseur Stephen Hopkins alle facetten, pieken en dalen uit Sellers’ leven te belichten; van zijn doorbraak op de BBC-radio als lid van het anarchistische komische gezelschap The Goons, over zijn tijdloze glansrollen in films als The Pink Panther, The Party, Dr. Strangelove, Lolita en Being There, tot zijn tumultueuze huwelijken (o.a. met sixties-stoeipoes Britt Eckland, hier vertolkt door Charlize Theron) en zijn oncontroleerbare aanvallen van egomanie, jaloezie en verspilzucht. Een vroom bidprentje is deze biopic kortom allerminst, al weet Hopkins – nochtans het creatieve brein achter de razend spannende tv-serie 24 – uit deze schat aan materiaal helaas niet veel meer te puren dan een tv-matige prent die in chronologische volgorde van het ene scharniermoment uit Sellers’ leven naar het andere wipt. Erg diep graaft het met andere woorden niet, al zet Geoffrey Rush wel een stevige vertolking neer.

Force 10 from Navarone * Guy Hamilton, GB 1978. Na het succes van de oorlogsfilm The Guns of Navarone (1961) werd bestsellerauteur Alistair MacLean gevraagd om een sequel neer te pennen, maar zijn scenario belandde algauw in ‘development hell’. Pas in 1978 werd het uiteindelijk toch opgepikt, al leverde het in de pantserregie van Guy Hamilton weinig meer op dan een Bond-in-legeruniform-achtige avonturenprent waarin Robert Shaw en Harrison Ford op undercovermissie trekken met een spion in hun midden. (14.25 – VTM) One Night Stand ** Mike Figgis, VS-GB 1997. Wanneer een gehuwde reclameregisseur (Wesley Snipes) tijdens een tripje in New York het bed induikt met een sexy VN-beambte (Nastassja Kinski), wordt een serie gebeurtenissen en emoties in gang gezet die qua logica en geloofwaardigheid worden voorbijgestoken door de gemiddelde televisiesoap. Nog een geluk dat Snipes voor één keertje oerdegelijk staat te acteren en dat Brit Figgis de gestileerde pathos alsnog een ziel weet in te blazen, al blijft het een ontgoochelende opvolger van Figgis’ in alcohol gedrenkte succesnummer Leaving Las Vegas. (00.10 – één)

Dave Mestdach