KILLING YOU SOFTLY – Op hun vierde cd tonen The Kills hun soft spot: withete bluespunk wordt deze keer afgewisseld met verstilde janglepop.
Blood Pressures
Indierock
Domino
Gedenken wij eerst in stilte The White Stripes. Met bloemen noch kransen, doch ongetwijfeld met een kordaat slotakkoord op de Gretsch, werd de band op 2 februari jongstleden met gepaste eer – wij gokken: in een rood-wit gestreepte kist – ten grave gedragen. Nooit nog zullen we ’s werelds opwindendste rockduo live aan het werk zien. Nooit nog zullen we Jack White de speed riff van Fell In Love With A Girl weten inzetten. En nooit nog zullen we de love handles van Meg zo gracieus zien meewippen op de zwierige backbeat van Hotel Yorba. Dat de riedel van Seven Nation Army nog vaak uit duizenden kelen tegelijk zal opklinken ter hoogte van ’s lands voetbalstadions, is een wel héél schamele troost.
Doch niet getreurd! Dat The White Stripes er definitief een – welja – streep onder trekken, betekent nog niet dat er geen rock-‘n-roll in duovorm meer bestaat. Wel integendeel: de opvolging is verzekerd! Vanaf nu voorzien The Kills maar wat graag in uw behoefte aan rauw en rücksichtslos rammende rock – de prijs voor de Artificieelste Alliteratie van de week kan ons alvast niet meer ontglippen! – en hun nieuwste langspeler is al meteen een effectieve remedie voor mogelijk optredende fantoompijn.
Hoewel: zo rücksichtslos wordt er op Blood Pressures in feite niet gerockt. Om niet te zeggen dat hun vierde plaat tot nog toe hun kalmste is. Na drie platen vol ondeugende, soms speelse, maar vaak ook onstuimige bluespunk en indierock, is er op hun vierde ook plaats voor verstilde janglepop en akoestische rock. Zoveel zachtheid zijn we van een brute rockgroep als The Kills niet gewoon – alsof Gilles De Bilde vrouw en kind tijdens een woede-uitbarsting plots vertederd over de bol zou aaien – maar het maakt van Blood Pressures een veel rijker geschakeerde plaat dan het naar dancerock lonkende Midnight Boom van drie jaar geleden.
Zo krijgt de slome reggaeshuffle Satellite, garagerock zoals die gespeeld zou worden door een dronken Jamaicaan, tegenwicht van The Last Goodbye, een sombere pianoballad waaruit zowaar strijkers opstijgen. Wordt het overstuurde Nail In My Coffin mooi in balans gehouden door het slaapdronken Wild Charms. En vindt het swingende Heart Is A Beating Drum een mooi contrapunt in afsluiter Pots And Pans, lijzige dronerock in de traditie van The Jesus And Mary Chain.
Maar denk nu vooral niet dat The Kills een kindvriendelijke popplaat hebben gemaakt: er wordt op Blood Pressures ook geregeld een ferme lel Royal Trux of een stevige stoot Velvet Underground uitgedeeld.
Nu we erover nadenken: misschien een ideetje voor Gilles De Bilde?
DOWNLOAD Satellite Wild Charms DNA
VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
