DOOD WEER VANDAAG – Een indrukwekkende bluesrocksound hadden ze al, maar nu hebben Jack White en Alison Mosshart er ook nog straffe songs mee gemaakt.
Sea Of Cowards
Rock
Third Man / Warner
Als het kwik in de thermometer zwart uitslaat, de hennen in het hok zich vrijwillig verhangen in het kippengaas en Frank Deboosere nog iets grauwer oogt dan gewoonlijk, wees dan maar zeker dat The Dead Weather op komst is. Nog geen tien maanden na de release van hun debuut zijn ze er weer met meer weer. En ze, dat zijn nog steeds: Jack White van The White Stripes als de zingende drummer from hell, Alison ‘VV’ Mosshart van The Kills aan de microfoon, Jack Lawrence van The Raconteurs op bas, en Dean Fertita van Queens Of The Stone Age in de rol van onbesuisde snarendrijver.
In tegenstelling tot Horehounds maakt Sea Of Cowards overigens wél het mooie weer. Horehounds was ons nog te veel jamsessie en te weinig plaat, en waren de nummers te veel krachtpatserij en te weinig song. Jazeker, de monumentale wall of blues die ze optrokken stond als een huis, maar het stuitende gebrek aan even monumentale melodieën deed die wall of blues finaal wankelen. Op Sea Of Cowards blijft woelige bluesrock het fundament, maar er is merkelijk meer zorg besteed aan de opbouw en inrichting van de songs. Want dat zijn het deze keer: songs om u tegen te zeggen – al mag men ze naar verluidt ook tutoyeren.
Die songs laten zich nog het best omschrijven als onheilspellende voodoo rock. Ze staan met één been kniehoog in de swamps van de Mississippi Delta, geboortegrond van de blues, en met het andere op de oevers van Detroit, de bakermat van de garagerock. Ook opvallend is de stuwende kracht die uitgaat van het alomtegenwoordige toetsenwerk – mochten we niet beter weten, we gokten op Serge Feys – en die de songs niet zelden van een aanstekelijke groove voorziet. Nu eens klinken de keyboards ronduit creepy, zoals in The Difference Between Us, dan weer frivool, zoals in afsluiter Old Mary, maar vaak ook funky, zoals in Gasoline.
In Hustle And Cuss heeft de combinatie van een moddervette bluesriff met een dartele orgelsolo veel weg van een denkbeeldige jam van Jimi Hendrix met The Doors. Die By The Drop en Jawbreaker doen dan weer denken aan psychedelische garagerockers als The Standells. En I’m Mad, dat halverwege losbarst in een zompige blues-shuffle, had van Yeah Yeah Yeahs kunnen zijn. Alison Mosshart groeit stilaan uit tot een furieuze frontvrouw à la Karen O, al laat ze zich door Jack White af en toe verbaal in de haren vliegen voor een call-and-response-duet.
Geen idee overigens waar de titel Sea Of Cowards op slaat, want muziek voor schijtluizen it ain’t.
Download
Hustle And Cuss
Die By The Drop
Jawbreaker
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier