NIET TE SLUITEN. HOE HET POLITIEAPPARAAT VOORTDUREND UIT DE SPOREN SCHIET EN ONS TOCH IN HET GAREEL HOUDT LEERT U NIET OP VT4, MAAR IN KANT EN KLARE FICTIE.

MICHAEL CONNELLY

DE BOEKERIJ, 688 BLZ., a 22,95

The Closers

The Wire is de beste politiereeks uit de geschiedenis, bijna om dezelfde reden waarom The Closers, de jongste episode in de reeks rond L.A.P.D.-smeris Harry Bosch van Michael Connelly, een ongemeen gave, en in zijn fascinatie voor politiedetail en cop talk haast abstracte thriller is. De wil tot realisme van de makers is in The Wire zo groot dat de kunst van de fictie die het filmen is uit zijn voegen treedt. In Connelly’s werk gebeurt iets gelijkaardigs: het is zo écht en minutieus in idioom en woorden dat je de plot vergeet, en enkel nog de lust van het leven ervaart.

Harry Bosch is terug na twee jaren weggeweest. Hij vindt het bureau grondig veranderd: er is een grote schoonmaak aan de gang. De nieuwe chef wil het spic & span, en volledig uitgemest. Bosch wordt met zijn vroegere partner Rider aan de Open-Unsolved Unit gezet, waar duizenden cold cases op afsluiten wachten. De smerissen die hier het verleden blijven omspitten, worden the closers genoemd, en dat is niet het enige woord uit de taal van politiemensen dat een mens met veel fantasie aan het denken zet. ‘A city that forgets its murder victims is a city lost,’ zegt Harry’s baas, die hem rauw lust, ‘hier vergeten we dat niet.’ Het verdoken bevel geldt niet alleen voor steden, maar ook voor landen: België is zijn vier tot acht miljoen doden op de kerfstok van Leo- pold II en het koningshuis vergeten, en is dus verloren.

Laat Rebecca Verloren in Connelly’s roman nu net de naam zijn van een halfbloedmeisje dat in 1988 werd vermoord, wat haar blanke moeder in continue rouw achterliet en haar zwarte vader de wereld der daklozen instuurde. En laten Bosch en Kiz nu net op een blanke rassenhater stoten wiens DNA kan worden gelinkt aan de Verloren zaak. Een verloren zaak leken de rassenverhoudingen in Los Angeles nog niet voor de politiemensen van toen. Na Rodney King weten zij en wij beter, maar Bosch en Rider opereren nog steeds in het smeulende kruitvat, niet in de krater na de explosie.

Connelly’s wereld is altijd die van de eenzame noir-zoeker, die op zoek gaat naar de schuldvraag in een poel van schuldigen – hij is de Dostojevski van de Amerikaanse misdaadliteratuur, zegt zijn (literaire) agent. De zucht naar het detail vindt zijn contrapunt in bepaalde lyrische passages die ons onverhoeds te grazen nemen, en zo wordt The Closers voor de lezer al snel een niet te sluiten boek. Puristen vinden vroeger werk ( Trunk Music, The Narrows) allicht waardevoller, maar dat mag u niet tegenhouden. Begin oktober is er trouwens al een nieuwe Connelly, The Lincoln Lawyer, zonder Harry deze keer.

Hans Comijn