Herinnert u het zich nog? Het WK wielrennen in Ronse in 1963? Natuurlijk niet, alleen Mark Uytterhoeven en mensen die op zondag een trainingspak dragen, herinneren zich dat. Ik trek even mijn koerstrui van Zeepcentrale Mark aan en help u op weg: volksheld Rik Van Looy, de keizer van Herentals en gedoodverfd favoriet, trok naar de streep met zijn ploegmaatje Benoni Beheyt. Iedereen was er gerust in: er was binnen de Belgische ploeg een deal gemaakt, de troon van Van Looy stond al klaar, de pinten van brouwerij Mater stonden al op de toog te schuimen. Tot Beheyt mee begon te spurten, bijna door de keizer in de coulissen werd gereden maar na wat gesleur toch won. Het kot, nee, het land was te klein! Belgen zijn immers complexe mensen. De underdog koesteren ze meer dan goed voor ze is, maar pas op als de favoriet óók een Belg is. Plots worden ze overvallen door een respect voor de hiërarchie dat hen anders totaal vreemd is: sympathieke knechten moeten hun plaats kennen, en voor de rest geen gezever.

In 39 jaar is er voor sommige mensen blijkbaar toch iets veranderd. Het is u wellicht allang ontgaan, maar op de VRT loopt nog altijd De Laatste Show. Al drie jaar zitten we te wachten tot dat programma eindelijk zijn naam zal waarmaken, maar Bruno Wyndaele houdt halsstarrig vol. Schrijvers die een nieuw boek klaar hebben, mogen er de keelontsteking van hun wandelende takken komen toelichten, topsporters krijgen er steevast de vraag of seks voor de wedstrijd nu goed of slecht is. Het staat allemaal netjes op de steekkaarten van de eenbenige presentator, maar toch was Bruno moe. De keizer van de Vlaamse talkshows moest even op adem kunnen komen en zette zich een weekje uit de wind, in het wiel van een gewillige sergeant.

Er werd een deal gemaakt binnen Woestijnvis: we zoeken in eigen huis een noeste werker met het profiel van een underdog. Niet te knap, niet te vlot, niet te zelfverzekerd, zodat de kopman na zijn sabbatweek glorieus kan demarreren. Binnen de drie seconden kwam de redactie tot een consensus: Stijn Meuris zou hij heten. Meuris heeft in zijn leven al veel malchance gehad. Zijn looks zullen nooit de Weekend Knack halen, bij zijn groep Noordkaap – toch een van de sterkste bands uit de Vlaamse rockgeschiedenis – liet zijn gitarist hem stikken, zijn job bij Het Belang van Limburg liet hij staan voor een zitje bij wijlen Bonanza… Kortom, qua typecasting kan het tellen.

De zanger-journalist volgde perfect het scenario dat op zijn fiches was uitgetekend. ‘Spreek om je zenuwen te bedwingen nog trager dan de doorsnee Limburger. Maak je gasten vooral niet aan het lachen. Stel geen vragen waarop je niet met ja of nee kunt antwoorden.’ En zo geschiedde. In zijn eerste aflevering kreeg hij Rob Vanoudenhoven over de vloer. Als er iémand in dit land van underdogheid zijn handelsmerk heeft gemaakt, is hij het wel. Het was nog zo goed begonnen bij Alles kan beter, tot iemand het idee kreeg dat hij het ook wel zonder Uytterhoeven kon. Enkele afleveringen van De XII Werken waren genoeg om zijn truc beu te worden. Het eeuwige gestotter, de schichtige blikken, het professionele gestruikel, we hadden het allemaal ad infinitum bij Bart Peeters en Hugh Grant gezien, en iedereen weet hoe dié gevaren zijn.

De jongste worp van Rob heet Via Vanoudenhoven. Het idee is lang niet kwaad: laat niet voor de hand liggende BV’s een wereldfiguur kiezen die ze graag willen ontmoeten, en maak daar een filmpje van. Klinkt simpel, maar het is vanzelfsprekend een organisatorische tour de force. Zo wou acteur Filip Peeters graag van Michael Gorbatsjov weten hoe hij als mol tot de top van de Sovjet-Unie had kunnen doordringen . Peeters kréég zowaar zijn Gorbatsjov. Toen de twee een Russisch duet inzetten, leverde dat goeie televisie op. Maar de prijs die de kijker daarvoor moest betalen, was onredelijk hoog. Peeters die een opleiding krijgt als bodyguard van ex-premier Jean-Luc Dehaene? Rob had het urenlang ingeoefend bij de scouts. Een clownsact opvoeren voor de ex-president van de USSR? In ’63 was het vast een giller in de parochiezaal van Ronse.

Ach, we zeiden het al: sympathieke knechten moeten hun plaats kennen, en voor de rest geen gezever.