Het was zo’n week waarin van alles eindigde. Zo’n week waarin een mens eens de tijd kan nemen om zichzelf, de wereld en zijn televisietoestel vanop een afstand te bekijken. Wendy vond haar man en leerde hem beter kennen op een exotische bestemming. Ze zag dat het goed was en schonk hem ineens een rol in haar eigen docusoap. Wij kijken ernaar uit. Op een ander exotisch eiland kwam er een einde aan de seksuele fratsen van Paco en verdiende Remco met de theemuts op z’n hoofd 100.000 euro omdat geen van de vrijgezelle dellen met hem en zijn omgekeerde theemuts van bil wilde. Dat laatste vernamen we van Eric die het eiland in een prematuur stadium had verlaten omdat hij besefte dat zijn eigen kat hem toch minder waard was dan de poes van zijn Dido. Het koppel had zich, moet u weten, uit liefde voor de dieren laten verleiden tot het spelletje legaal overspel. Van alle Stanley’s bleek Geert – wie? – Hunaerts het meest zichzelf. Wat wij een beetje spijtig vonden, want in stilte waren we fan van Joke Van de Velde, maar hé, de tijd waarin alle mensen broerders zijn is bijna aangebroken, dus gunnen we die Hunaerts zijn geluk.

Minder geduld hebben we met die dekselse Frank Deboosere, die na jaren van ontkenning nu toch schoorvoetend moet toegeven dat er iets schort aan het klimaat. Die bekentenis kwam er in het laatavondopinieprogramma Morgen Beter en werd beaamd door gerenommeerde klimaatexperten als televisiepoliticoloog Carl Devos en Wetstraatjournalist Bart Brinckman. Deze laatste poneerde met de stelligheid van de ware negationist dat als een terrasje op een late novemberavond de prijs is die hij moet betalen voor een opgewarmd klimaat, hij daar geen graten in ziet. Langetermijnvisie, je treft het niet vaak aan in de Wetstraat. Tim Pauwels stelde daarop hoofdschuddend vast dat al die mensen die zich nu laten overtuigen door de film van Al Gore wel eerst met de auto naar die film reden. Als het water ons binnenkort daadwerkelijk aan de lippen staat, dan hoop ik van harte dat Morgen Beter als eerste in de vloedgolf verdwijnt.

Op aandringen van een vriend gaven we dit programma nog eens een kans. Waarschijnlijk kozen we de foute dag uit en zou het morgen ongetwijfeld beter zijn, maar bij het aanhoren van al die op lucht gebouwde meningen en dat actualiteitsgebonden gezwets dobberde ineens de vraag boven wat mensen toch bezielt om zo vurig overal een gedacht over te hebben? Wij ploeteren liever rond in het filosofische schemerduister, waarin iedere overtuiging vrolijk onderuit wordt gehaald door zijn even beredeneerde tegendeel.

Waar deze week dan weer allerminst een einde aan kwam, is de obsessie van Canvas voor het Derde Rijk. Na de snor van Hitler, de nooit uitgevoerde neuscorrectie van Goebbels en het onthullende beeldmateriaal over de intieme relatie tussen Himmler en het paard van Sinterklaas, ontleedde Canvas nu het zieke brein van dokter Mengele aan de hand van exclusief beeldmateriaal dat zelfs Hitler te wreed vond om openbaar te maken. We zagen hoe de duivelse dokter zijn medische fantasieën botvierde op al het zwakke dat een samenleving pleegt voort te brengen. Mongolen, kreupelen, blinden, gehandicapten: allemaal kregen ze zijn speciale behandeling, niet zelden met de dood tot gevolg. Het was wreedaardig en schokkend en waarschijnlijk noodzakelijk om de vergeetachtigen nog eens wakker te schudden. Maar men mag het ons niet kwalijk nemen dat wij meer ons hart ophalen aan een documentaire over pakweg de eerste Belgische vibrator. Iris heette het zoemende staafwonder en het was een staaltje van universele samenwerking zo bleek. De vijzen kwamen uit Zweden, het plastic uit een ander ver land en het idee van een Vlaamse kmo. En de naam? Nee, niet van die vrouw van Frans, wel van de dochter van de uitvinder/verkoper/verdeler/zakenman. Of hoe een week televisiekijken de ene en de andere Iris weer wat dichter bij mekaar brengt.

Door Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content