Linda Asselbergs

Van onbaatzuchtigheid gesproken: Sergio stelt zijn niet onaanzienlijke lichaam ten dienste van de wetenschap. Nee, niet postuum, maar live en wel tijdens de uitzending van Jongens en wetenschap op Radio 1. Koen Fillet en SvenSpeybrouck, te gast in De laatste show, beweerden nog niet te weten aan welke experimenten ze de robuuste presentator zouden blootstellen. Kijk, ik wil mij niet opdringen, maar als alumna van de afdeling Latijn-wetenschappen schieten mij hier ter plekke spontaan een paar leuke en leerrijke tests te binnen. Wat dachten de jongens van het omzetten van potentiële in kinetische energie? Als Gaia niet protesteert als Koen zijn eigenste kat aan de wetten van de zwaartekracht onderwerpt, dan zal Michel Vandenbosch er zeker ook geen bezwaar tegen maken als ‘stierke’ Sergio als levende kanonskogel het zwerk wordt ingeschoten. Of in een centrifuge aan de middelpuntvliedende kracht wordt blootgesteld _ programma 11 (kort droogzwieren) van de Bosch Was-O-Matic. En of ze dan meteen ook even controleren of hij geen haar op zijn tenen heeft, want zeg nu zelf: Sergio Quisquater, dan kan bijna niets anders dan een neef van Hobbit Frodo Baggins zijn.

In afwachting van zijn ontmaskering vermomt Sergio zich ten behoeve van Het rapport Quisquater als vliegende reporter. Petje achterstevoren, zijn monumentale tors gehuld in een mouwloos jak met multipele zakken, zoals jagers op groot wild plegen te dragen of filmjournalisten van Canal-Plus. PERS staat er op zijn rug, in letters van dertig bij tien, kwestie van alle misverstanden uit te sluiten. Wat hem er niet van weerhoudt om tijdens de anti-globalistenbetoging in Brussel briesend en snuivend een stormloop te leiden. Daar zal de commissie deontologie van de journalistenbond niet mee kunnen lachen. ‘Is ’t voor de VTM?’, vroeg een argeloze omwonende die en passant een microfoon onder de neus geduwd kreeg. ‘Nee, voor de VRT, de kwaliteitszender’, sprak Quisquater, zonder een spier te vertrekken.

Maar kijk, daar zaten we al bij Germaine in Elewijt, die haar ijzerwinkel annex rommelbazar sluit omdat ze het vertikt al haar prijzen in euro om te zetten. Eén blik in het chaotische etablissement bewees dat Germaine overschot van gelijk had. Sergio rekende voor dat één vijske voortaan 0,05 euro zou kosten. Of ze dan niet beter meteen een heel doosje schroefjes kon verkopen? ‘Ha nee, dan kunnen de mensen net zo goed naar de supermarkt gaan’, reageerde de vrouw geschokt, waarna ik heel eventjes de aandrang voelde om in mijn auto te stappen en in Elewijt drie schroefjes te gaan kopen.

In Genk ging Sergio multicultureel, bij een Turks gezin dat het eind van de ramadan vierde en waarschijnlijk dacht dat het binnenlaten van een Vlaamse televisieploeg een proeve van integratie was, zoiets als het bereiden van bloemkool in witte saus. ‘Alles goed, kameraad?’, mepte het familiehoofd Sergio in zangerig Limburgs op de schouder. Waarschijnlijk had hij alle afleveringen van In de gloria op video. Aan tafel gleed de camera over een bordje met Turks bladerdeeg naast iets wat verdacht veel op TV-worstjes leek. Ook culinair was de integratie een feit.

Volgde een flauw item over Hollanders die uit zuinigheid in België kwamen tanken, maar noch onze premier noch Helmut Lotti op de foto herkenden. ‘Helmut Motti?’, aarzelde een dame, waarna Quisquater Verhofstadt zijn papa noemde, wegens het spleetje tussen beider tanden.

Nee, dan stond er in Antwerpen méér op het spel. Daar wordt namelijk de rosse buurt bedreigd, tot groot verdriet van Guido Belcanto, die vanonder een wulpse watergolf oreerde dat een wereldhaven zonder rosse buurt gelijkstaat met een kerk zonder pastoor. En de prostituees, dat waren de moeder Teresa’s van de seksuele hulpverlening, ging hij verder, helemaal meegesleept in zijn religieuze elan. Want diep in zijn ziel was elke vent immers een hoerenloper, wat een tikkeltje vreemd klonk uit de mond van iemand die er als zijn eigen moeder uitziet.

Het zal niemand verwonderen dat Sergio vervolgens op de springveren matras van ene Joyce terechtkwam, die armen als scheepstouwen had en met een sonore tenor sprak. ‘Gij zijt toch een vrouw?’, vroeg de onderzoeksjournalist quasi-onnozel. ‘Een travestiet? Allez, da’s tof jong. Blijven doorgaan, zou ik zeggen.’

Ja, het is een sloeberke, onze Sergio, met het hart voorzeker op de juiste plaats. Maar met het Kinsey-rapport viel meer lol te beleven.