Ha, wiedawwedaarebbe! De facteur!’ Het is tien uur ’s avonds, en een man in uniform geeft een grote envelop af. Niet gehinderd door enige kennis van de werkuren der Belgische Posterijen stapt pa weer de woonkamer van een protserige jarenvijftigvilla binnen, die een productiehuis drie dagen lang voor hem en zijn vrouw heeft weten te ritselen. Op de bank in de woonkamer zitten drie kerels van een jaar of twintig. Links: Frank, een voetbalfreak met een Amerikaanse vlag op zijn trui geborduurd. Centraal: Kevin (‘Mijn aanpak naar de ouders toe is laten zien dat ik heel sympathiek overkom.’). Rechts: Tommy (‘Mijn troeven zijn mijn ogen en mijn lichaamsbouw.’).

Bibberig opent pa de brief. De colère geeft zijn stem een aandoenlijk vibrato. ‘Beste jongens, iemand heeft over jullie de vuile was uitgehangen. Frank, zijt gij intiem geweest met de moeder van uw vorige lief? Kevin, hebt gij seks gehad in de duinen terwijl er kinderen in de buurt waren? En Tommy, hebt gij gevreeën in een parenclub terwijl er dertig man op stond te kijken?’ De vapeurs racen over ma’s ruggengraat. Boven de bank hangt plots een wolk van gêne en hanigheid. ‘Bof, intiem.’ ‘Bwa, dertig. Bofbof…’ Een van deze drie helden zal tijdens een cadeaureisje op kosten van VTM de dochter des huizes, ‘ons Nathalieke’, vogelen. En het heugelijke nieuws is: pa en ma mogen zelf kiezen wie van de drie de gelukkige wordt. Nee, dit is niet de intro van een Poolse hardcorefilm uit 1983. Dit is uithuwelijken op z’n Vlaams, en u kunt het sinds kort wekelijks zien in De ideale schoonzoon.

Misschien ligt het aan ons, maar was het vroeger niet makkelijker om aan een lief te raken? Je dronk je op de kermis stiekem moed in achter het schietkraam, overtuigde met je zieligste blik het meisje met de Schotse plooirok om met jou in de rups te gaan zitten, en dan maar hopen dat er spannende dingen zouden gebeuren zodra de kap dichtging. De verlammende passie die al je puisten zou verschroeien moest algauw plaatsmaken voor een allesoverheersende misselijkheid, maar je had tenminste dicht tegen haar aan gezeten. En achteraf maar stoere verhalen vertellen bij de vrienden.

Sinds de komst van VTM en VT4 is het allemaal zo klinisch geworden. Je stuurt een e-mail naar Vilvoorde om je in te schrijven voor een datingshow, en een of ander productiehuis doet de rest. Dat gebeurt in de grootste eerlijkheid. Vrijgezellen die zich inschrijven voor Temptation Island steken niet weg dat ze voor de gratis punch en pussy gaan. De blazende katjes in Olivier De Rycke dragen hun naveldiepe decolletés alleen om de portefeuille van hun gastheer op te hitsen. De voorpost van de Vierde Wereld in Blind Date wil gewoon een reisje naar een tweesterrenhotel op Malta. Steve Stevaert komt alleen naar TerZake voor Phara. Of naar de Medialaan voor Goedele. Of voor alles met een rok aan. C’est simple comme bonjour, niet meer dan gerepeteerd, overgeregisseerd of gewoon dronken gesmos. Maar welk wicht haalt het nu in haar hoofd om haar ouders een lief voor haar te laten kiezen? En waarop letten die ouders dan bij zo’n hengstenkeuring? Zijn looks, zijn auto, zijn job, wat zijn vader doet voor de kost? En waarom stemmen ze toe om in zo’n programma te gaan zitten? Daar kunnen toch maar drie mogelijke redenen voor zijn: óf je wil per se met je kop op tv, óf je krijgt je lelijke kind het huis niet uit, óf je hebt gewoon zin in een lang weekend in een luxevilla en hebt daar veel voor over – je dochter als het moet. Als vuile was kan dat tellen, meneer. Als u ons nu even wilt excuseren, er wordt aangebeld. Ha, de facteur!

door Bart Cornand

Door Bart Cornand