De werkelijkheid zoals ze is in een gezin met vier kinderen, een hamster en een goudvis is zelden opwindend genoeg om spannende televisie op te leveren. Zelfs niet als ma en pa, of moekeenvake in het geval van Wendy en Gregory uit Blankenberge, na vijf jaar huwelijk samen zestig kilo zijn bijgekomen. ‘Ik kan ’s nachts zo’n honger hebben’, hoorden we Wendy zuchten en we zagen hoe ze in een Minnie Mousepyjama aan een schaars verlichte keukentafel vol overgave haar mes met choco zat af te likken. Het goede leven, heette dat vroeger in de volksmond en niemand die er verder wakker van lag. Dat je na vijf jaar huwelijk niet meer in je trouwkleren paste: en dan? Trouwkleren zijn het type kleding dat je na een dag weghangt en nooit meer aantrekt. Of in het geval van Gregory: gestoomd en gesteven weer naar de verhuurwinkel brengt. Maar het programma Terug in je trouwkleren van gezondheidsnazi Sonja Kimpen en haar echtgenoot, health victim Marc, wil ons de te strak zittende bruiloftsoutfit graag als een wezenlijk, fundamenteel en zonder professionele hulp onoverbrugbaar probleem aanpraten.

Hoe immens dat probleem precies was, zou Sonja met een aan sadisme grenzende gretigheid bewijzen. Ze liet bakken vet aanrukken die de echtelieden mochten optillen. Gregory deed dit een beetje te lacherig naar de zin van Sonja. Hij vond niet dat er een vuiltje aan de lucht was, laat staan een spekrand over de broek hing. ‘Ik zie borsten’, priemde Sonja haar gemanicuurde vingers in zijn opbollende tepelhoven. Hierop mocht de moeder van vier kinderen weinig flatterend belicht haar eigen spiegelbeeld beschrijven. ‘Lelijk, dik en beschaamd’, prevelde ze, bittere tranen wenend. ‘Dat begrijp ik’, mompelde Gregory plompverloren in een hoekje van de echtelijke slaapkamer. Waarop hij onder lichte dwang van Sonja moest zeggen dat zijn echtgenote toch mooie blauwe ogen had en dat ze ook heel vriendelijk was. Dat dat laatste zowat de zwaarste belediging is die je een vrouw in het gezicht kunt slingeren, weigerde Sonja tot zich te laten doordringen.

‘Een totaal gebrek aan het co-enzyme Q10’, stelde Kimpen snoeihard haar diagnose. De echtelieden keken zo radeloos en schuldbewust als werden ze persoonlijk verantwoordelijk gesteld voor de wereldwijde uitroeiing van dat enzyme. Maar alle hoop was nog niet verloren. Met dank aan de reddende engelen Sonja en Marc en hun professioneel uitgebouwde gezondheidscentrum zouden Wendy en Gregory niet alleen het enzyme weer aanmaken, maar ook opnieuw in hun trouwkleren passen. Van de commentaarstem kregen we vervolgens te horen hoe weldadig, gezond en benijdenswaardig de gezondheidsboerderij van Sonja en Marc was. Om beurten zouden Wendy en Gregory er een spartaanse boetedoening ondergaan. Een maand zonder elkaar: prompt flakkerde het liefdesvuur weer op.

Naar eigen zeggen wilde Kimpen zich niet langer bezighouden met het stroomlijnen van in vet dobberende lichamen. Nu is het aan de gewone man en vrouw in de straat om zich onder haar pedante begeleiding naar het wetboek van het gezonde leven te schikken. Ik durf te betwijfelen of dit soort betuttelende, kleffe en slaapverwekkende televisie de natie tot een uitgebalanceerd dieet vermag te bekeren. Als ik Kimpen met haar boekhoudkundige flair en betweterigheid door de gewone woonkamer van zo’n gewoon gezin zie stuiven, krijg ik prompt zin om een pak friet met stoofvleessaus te halen. Ter ere van het goede leven.

Door Tine Hens