Syd Barrett was de creatieve motor van de vroege Pink Floyd. …

Zaterdag 24/11 – 20.20 BBC2

Syd Barrett was de creatieve motor van de vroege Pink Floyd. Omdat zijn drugsexperimenten de songs dirigeerden, werd PF de eerste Britse psychedelische rockgroep. Barrett schreef de eerste twee hitsingles ( Arnold Layne en See Emily Play) en drukte met zijn improvisatietalent in 1967 zijn stempel op het debuut The Piper At The Gates Of Dawn. Omdat hij bij zijn ontbijt al LSD slikte, was de zelfdestructieve Barrett een wandelende tijdbom. Hij kwam vaak niet opdagen op repetities en was door de chemicaliën zodanig in de war dat hij geen coherente zinnen meer kon uitspreken, laat staan songs afwerken. Fysiek was hij ook niet langer in staat om op een podium te staan. Eerst leefde bij de groep het idee om hem als een soort Brian Wilson te laten fungeren, een genie achter de schermen dat niet mee op tournee ging, maar toen bleek dat hij totaal niet meer kon functioneren, toonde de aanvankelijk als tweede gitarist binnengehaalde en zeer gedisciplineerde Dave Gilmour zich de ideale vervanger.

Vele critici dachten destijds dat het vertrek van Barrett, dat ook de breuk met manager Peter Jenner tot gevolg had, het einde van het succesverhaal van Pink Floyd zou inleiden. Ze kregen ongelijk. Pink Floyd had sindsdien twee spelverdelers: Gilmour en de zeer ambitieuze bassist Roger Waters. Dat deze laatste zijn boezemvriend niet vergeten was en de geest van Barrett de muziek bleef inspireren, mocht blijken uit de hommage Shine On You Crazy Diamond op het album Wish You Were Here. Tijdens de opnamen van de plaat in ’75 kwam Barrett overigens onaangekondigd en verdwaasd de studio binnenwandelen. Zijn toestand was intussen enorm labiel. Hij woonde opnieuw bij zijn moeder en stond onder medisch toezicht. Hoewel hij in de jaren ’70 nog twee invloedrijke solo-albums had gemaakt ( The Madcap Laughs en Syd Barrett), leidden zijn ambivalente gevoelens tegenover de commerciële wetten van de muziekindustrie tot het besluit om definitief uit het spelletje te stappen en voortaan zijn tijd te doden met tuinieren en schilderen.

Omnibus verhaalt de spectaculaire impact van Barrett op de kunst van het songschrijven en op de elektronische muziek, zonder voorbij te gaan aan zijn psychedelische helletocht. De documentaire is grotendeels gebaseerd op interviews met onder anderen bandleden Roger Waters, David Gilmour, Nick Mason en Rick Wright.

Peter Van Dyck