STOKER ‘GELUKKIG HEBBEN DE AMERIKANEN GOEIE SMAAK’

Met de hitchcockiaanse thriller Stoker maakt het Zuid-Koreaanse goudhaantje Park Chan-wook (Oldboy) zijn entree in Hollywood. ‘Nee, geen levende inktvissen en geen uitgerukte tanden deze keer.’

Een meesterlijke hommage aan Hitchcock, of een holle oefening in geësthetiseerd geweld? In cinefiele kringen laait de discussie hoog op. Stoker,het Hollywooddebuut van de Zuid-Koreaanse filmregisseur, -scenarist en -producent Park Chan-wook, is inderdaad alweer een hypergestileerde film waarin meerdere genres met zwier door elkaar worden geklutst. In casu: een coming-of-agedrama en een gothic thriller. Mia Wasikowska kruipt in de huid van de 18-jarige India, die intrekt bij haar aandachtszieke moeder Evie (Nicole Kidman) na de abrupte dood van haar vader en haar beste vriend. Hun eenzame leven op het afgelegen familielandgoed wordt flink door elkaar geschud met de komst van de mysterieuze Uncle Charlie (een sinistere Matthew Goode), die een perverse aantrekkingskracht uitoefent op dochterlief.

‘Ik was meteen verslingerd aan het onheilspellende, beklemmende scenario’, zegt Park als we hem kunnen spreken in het hippe Sohohotel, hartje Londen. De turquoise bril en smetteloze blauwe blazer geven Park (net geen 50) iets van een classy cult-film dude. Dat hij het Engels, of een andere Europese taal, niet machtig is, en het bijbehorende gedoe met vertalers, voegt nog een laagje exotisch mysterie toe: stil water dat diepe gronden doet vermoeden. ‘Er worden me constant goeie scripts opgestuurd’, mompelt hij. ‘En als filmmaker heb je nooit een geldig excuus om nee te zeggen tegen een goed verhaal. Als straks de Noren me een sterk script onder mijn neus duwen, zal het me ook interesseren.’

Dit scenario komt uit de koker van Wentworth Miller, de acteur die Michael Scofield neerzette in de tv-reeks Prison Break. Hij koos voor een pseudoniem, Ted Foulke, omdat hij ervan overtuigd was dat niemand in Hollywood het schrijfsel van een jonge acteur serieus zou nemen. Toch kreeg het script een plaats in de Black List van 2010, de prestigieuze onofficiële lijst van best unproduced films, en stelden verschillende regisseurs zich kandidaat om het te verfilmen. Park was degene die meteen het groene licht kreeg.

In de handen van een mindere god was Stoker ongetwijfeld op een oerconventionele B-thriller uitgedraaid. Maar de in Seoel geboren en getogen cineast overgiet het disfunctionele familieverhaal op zijn geheel eigen wijze met een bloedrood sausje, en met de nodige visuele metaforen, gitzwarte humor en onderhuidse suspense – maar u blijft deze keer, zo verzekert hij ons, bespaard van levende inktvissen en uitgerukte tanden, zoals in Oldboy. ‘Het hoofdpersonage in Stoker is even oud als mijn dochter. En dat kwam goed uit, want ik wilde eindelijk nog eens een film maken die zij ongestoord kan bekijken. (lacht) In 2006 heb ik om dezelfde reden overigens een romantische komedie gedraaid (I’m a Cyborg, but That’s OK, nvdr.)‘

Zo’n dertien jaar geleden brak de voormalige filosofiestudent door in zijn thuisland met JSA: Joint Security Agency, over een moordzaak in de gedemilitariseerde zone tussen Noord- en Zuid-Korea. Daarna trok hij resoluut de kaart van de wraak: in zijn beruchte Vengeance-trilogiepuurt hij lyrische tableaus uit soms choquerend geweld. Het middenstuk van die trilogie, de stripachtige wraaktragedie Oldboy, maakte van hem in 2003 de nieuwe Aziatische sensatie. Een die, onder vele anderen, Quentin Tarantino tot zijn bewonderaars mag rekenen.

Aanvankelijk beoogde Park een carrière als film- en kunstcriticus. Tot hij in de jaren tachtig aan de Sogang-universiteit van Seoel de master of suspenseontdekte. ‘Hitchcockis de doorslaggevende factor geweest in mijn beslissing om regisseur te worden. Ik beschouw zijn oeuvre als een volmaakt geheel, maar als ik er één film uit moet pikken die me compleet heeft begeesterd, dan is het Vertigo (1958). Ik hou enorm van die dromerige, surrealistische toon.’

Wie goed oplet en zijn klassiekers een beetje kent, merkt dat Wentworth Miller voor Stoker ook gretig in Hitchcocks catalogus heeft gegraaid. De Britse meester voerde namelijk al een Uncle Charlie op (toen gespeeld door Joseph Cotton), in de noirklassieker Shadow of a Doubt (1953). ‘Toen ik het scenario herwerkte, was ik me terdege bewust van Hitchcocks invloed’, geeft Park toe. ‘Maar voor alle duidelijkheid: het was niet mijn bedoeling om al te duidelijk in zijn voetsporen te treden. Integendeel, ik wilde er juist aan ontsnappen. Daarom heb ik in de storyboardfase zo veel mogelijk persoonlijke ideeën ingepast en nog allerlei referenties naar Hitchcock geschrapt. Dat was overigens geen sinecure, want Hitch is natuurlijk niet langer een filmmaker, hij is een genre, een merk op zich.’

Een van Parks eerste klusjes als nieuwkomer in Hollywood bestond erin een geheel nieuwe cast rond zich te verzamelen – in zijn geboorteland werkte hij gewoontegetrouw met steeds dezelfde acteurs. Hollywooddiva Nicole Kidman en de Britse A Single Man-revelatie Matthew Goode werden aan boord gehesen. En de 23-jarige Australische Mia Wasikowska schonk hij de hoofdrol. ‘Zij straalt een mysterieuze kwaliteit uit die perfect bij India past. En ook haar klassieke, tijdloze look verklaart waarom ze zo vaak gecast wordt in epoquefilms gebaseerd op literaire werken, zoals Alice in Wonderland (2010) of Jane Eyre (2011). Ik wilde in Stoker ook een soort tijdloze wereld scheppen.’

De productie in het rigide studiosysteem van Hollywood verliep echter niet altijd even vlekkeloos, getuigt Park. ‘Om te beginnen, moest ik alles dubbel zo snel inblikken. Veertig draaidagen kreeg ik, terwijl ik voor mijn vorige film (het vampierenfestijn Thirst, dat in 2009 in Cannes met de juryprijs ging lopen, nvdr.) bijna honderd dagen had. In Korea kreeg ik ook altijd final cut, in Amerika moest ik mijn artistieke keuzes echt opdringen. Dat leverde vaak vermoeiende gesprekken op met de bazen van de producerende studio. Gelukkig begonnen de zaken na verloop van tijd te rollen en hebben de Amerikanen goeie smaak. Er waren wat meningsverschillen, maar ze maakten tenminste geen idiote opmerkingen.’

Eén ding weet Park wel zeker: dat hij Hollywood niet gauw de rug zal toekeren. ‘Ik ben zéér tevreden met het resultaat, zo tevreden dat ik mijn volgende film ook in Amerika wil draaien. En daarna ga ik misschien Amerikaanse projecten afwisselen met Koreaanse. Het maakt mij niet uit wáár mijn films gemaakt worden, als het verhaal goed is, volg ik. ‘

Of hij ook betrokken is bij de Oldboy-remake van Spike Lee, die in oktober in de zalen wordt verwacht? ‘Even betrokken als ik zou willen dat een andere filmmaker betrokken zou zijn indien ik van zijnfilm een remake maak. Voor de slechte verstaander: helemaal niet dus. Ik wil met een open geest naar de film gaan kijken. En ik hoop dat ik van mijn sokken wordt geblazen.’

STOKER

Vanaf 8/5 in de bioscoop.

DOOR ANDREAS ILEGEMS

Park Chan-wook ‘DOOR HITCHCOCK BEN IK REGISSEUR GEWORDEN. ZIJN OEUVRE IS EEN VOLMAAKT GEHEEL. HIJ IS NIET LANGER EEN FILMMAKER, HIJ IS EEN GENRE OP ZICH.’