Speak No Evil ***

Zo’n half uur kun je in deze dubbelzinnige horrorfilm een satire zien die de draak steekt met de vrijpostige botheid van Nederlanders of de arrogantie waarmee ze stamppot en Trijntje Oosterhuis uitroepen tot respectievelijk culinaire en muzikale hoogstandjes. Langer zelfs, als je van kwade wil bent en de snerpende violen negeert. Maar uiteindelijk vergaat het lachen je dus. Een Deens gezin van drie aanvaardt in Speak No Evil het voorstel van een Nederlands gezin met wie het op vakantie in Toscane klikte om hen in Noord-Brabant op te zoeken. Dat blijkt van de eerste minuut een nare ervaring, maar de Denen zijn te beleefd, te beschaafd en te verslaafd aan sociaal wenselijk gedrag om er iets van te zeggen of weg te snellen. En zo roepen ze oudtestamentisch onheil over zichzelf af. Regisseur en coscenarist Christian Tafdrup heeft de koopmansgeest om Speak No Evil in de markt te zetten als de meest ongemakkelijke Deense film ooit. Dat klinkt een stuk beter dan de verdienstelijke poging om Funny Games van Michael Haneke te evenaren maar staat iets verder van de waarheid af. Het kan geen kwaad. De cerebrale, visueel én inhoudelijk sterke climax deelt een dreun uit. Arthousehorror die dagenlang in je lijf blijft hangen.