SOUL VOOR BLAKESMOELEN

JAMES BLAKE heeft kloten en een kleur op zijn wangen gekregen.

Goed nieuws voor de haters. Zij die James Blake al sinds zijn debuutalbum in 2011 een kneusje met koorknaapstemmetje en nat voer voor bakvissen vonden, mogen gerust zijn: ook met zijn derde langspeler zal hij uw ziel niet winnen.

Er lijkt weinig veranderd sinds 2011. Het begint bij de hoes, een aquarel van de Britse illustrator Sir Quentin Blake, bekend van zijn tekeningen voor de boeken van grote, vriendelijke kindervriend Roald Dahl. Mistroostige kleuren, een verdorde boom, Blake als een anonieme schaduw onder een grijs wolkenpak. Voorspelt weinig goeds. Oorspronkelijk zou The Colour in Anything een sterkere titel dragen: Radio Silence, nu een trapje lager als openingstrack. ‘I can’t believe this, you don’t want to see me’, croont Blake als een mantra in zichzelf, aan de piano. Kommer en kwel, aaibaarheidsfactor 10. Tot na anderhalve minuut de synths voller aanzwellen, Blakes stem aan kracht wint en halverwege een basdreun neerdaalt, als de testikels van een knaap die over zijn eerste liefdesverdriet heen is. En we zijn vertrokken.

Want in wezen is er wél veel veranderd. Blake kroop uit zijn schelp en reikte andere producers en songschrijvers de hand. Kanye West, bijvoorbeeld. Geen paniek, beste haters, zijn voor Timeless bedoelde vers haalde het niet, maar had – echt wel – gepast. Iemand als Earl Sweatshirt zelfs nog beter, met een beat als die van Put That Away and Talk to Me zou die wel overweg kunnen. De invloeden die Blake tot nu toe vooral onderhuids bewaarde – hiphop, r&b, gospel – draagt hij nu op de arm. Met Noise Above Our Heads en het samen met Frank Ocean – hij leeft! – gepende Always geeft Blake adonissen als The Weeknd en Miguel het nakijken, en sacraler dan het beatloze Waves Know Shores heeft deze koorknaap nooit geklonken. Het smeulende I Need a Forest Fire werd mee aangewakkerd door Justin Vernon van Bon Iver, en vult de bijbehorende verwachtingen helemaal tot het randje in.

Wie ook met de potloden mocht spelen, is Rick Rubin, een producer die de leuze ‘less is more’ enkel toepast op zijn macrobiotische dieet, maar met Johnny Cash en Yeezus van Kanye West bewees dat hij artiesten boven zichzelf kan doen uitstijgen. Je voelt zijn baard steken in met dramatische orkestraties behangen tracks als My Willing Heart en Choose Me.

The Colour of Anything is lang: 76 minuten, 17 tracks. Een stuk of drie minder en er zou hierboven een sterretje meer gefonkeld hebben. Maar het kneusje heeft kloten en wat kleur op de wangen gekregen, en dat is heel goed nieuws.

JAMES BLAKE ****

The Colour in Anything

soulpop/electronica

Universal

DOWNLOAD

Put That Away and Talk to Me

Noise Above Our Heads

Always

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content