HYPOCRITE-CRITE-CRITE – Baron Coninx verpakt het tragische levensverhaal van de zingende non Jeannine Deckers als een tuttig bidprentje.
Stijn Coninx met Cécile de France, Chris Lomme, Filip Peeters, Sandrine Blancke, Jan Decleir
Het klooster invluchten omdat je onbarmhartig strenge ouders voortdurend op je kap zitten. Als non een wereldhit scoren om nadien aan een tot mislukken gedoemde muziekcarrière te beginnen. Vervolgens door je voormalige kloosterorde én de belastingen kaalgeplukt worden. Aan de drank en de pillen raken. Voortdurend in de clinch liggen met je lesbische geaardheid. En uiteindelijk op 52-jarige leeftijd, samen met je vriendin, zelfmoord plegen.
Jeannine Deckers (1933-1985) mag onder de artiestennaam Zuster Glimlach met haar kinderlijk naïeve deuntje Dominique in 1963 dan al heel even wereldfaam verworven hebben, het leven van de Waverse bakkersdochter had duidelijk meer weg van een calvarietocht dan van een hemelvaart. Nochtans valt daar in de biopic van Stijn Coninx – een Franstalige productie met een gedeelde Vlaamse cast – niet veel van te merken. In zijn gekende ambtenarenstijl houdt Coninx het bij een zielsbrave chronologische opeenstapeling van feiten en anekdotes waaruit geen enkele persoonlijke visie of psychologische gravitas spreekt.
Bovendien worden zelfs de meest dramatische momenten uit het leven van de zingende non genadeloos door de feelgood-mangel gehaald met haar zelfmoord als potsierlijke hoogtepunt. Die wordt immers geënsceneerd als een cocktailparty waarop Jeannine en haar levensgezellin al schaterend naar de pillen happen. Ook haar kritiek op de kerk, langzame aftakeling en lesbische liefdesleven worden trouwens vakkundig onder de mat der hypocriete zedigheid geveegd. Als Coninx niet uitkijkt wordt hij nog eerder heilig verklaard dan pater Damiaan.
Valt er dan écht niets positiefs te melden? Pas vraiment. Zelfs de Naamse Cécile de France – een grote ster in Frankrijk en veel te knap om Soeur Sourire te vertolken – houdt het bij koket gegiechel en treurig door haar ziekenkasbrilletje loensen, terwijl de Vlaamse habitués voor futiele bijrollen tekenen. Zo zet Chris Lomme de nonnenkap op van Jeannines nu eens begripvolle dan weer plat opportunistische moeder-overste en mag Filip Peeters als haar manager met haar op tournee door Canada – of beter: door de Brusselse decors die voor Canada moeten doorgaan. En als vanzelfsprekend mag ook usual suspect Jan Decleir enkele minuten opdraven als haar emotioneel verkrampte vader.
Het eindresultaat is een glad, oubollig en hopeloos geromantiseerd tv-filmpje waarvan Soeur Sourires tot in den treure herhaalde meezinger Dominique-nique-nique allicht nog het meest doorleefde ingrediënt is. Faut le faire.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier