In The Monuments Men redden George Clooney en zijn maten dan wel het Lam Gods uit handen van de nazi’s, de film zelf redden zit er helaas niet in.
Een geweldig, op feiten gebaseerd en nog altijd heel erg relevant onderwerp, een prima cast en crew, plus een budget van zeventig miljoen dollar. Op papier had The Monuments Men alle munitie om een knaller van een oorlogsfilm te worden. Maar als de vijfde – door de Amerikaanse critici alvast meedogenloos gefusilleerde – langspeler van George Clooney al één ding bewijst, dan is het dat papier nog altijd niet hetzelfde is als film.
Gorgeous George trekt zelf het piekfijn zittende uniform aan van Frank Stokes, een kunstconnaisseur die in opdracht van president Roosevelt anno 1944 een bataljon van kunsthistorici mag samenstellen. En dat om in Europa allerlei kunstschatten te recupereren die door de alsmaar vaker in het nauw gedreven nazi’s werden gestolen. ‘You can wipe out an entire generation, you can burn their homes to the ground and somehow they’ll still find their way back‘, hoor je Stokes speechen met een schwung en een zelfverzekerdheid die Obama zou doen blozen. ‘But if you destroy their history, you destroy their achievements and it’s as if they never existed. That’s what Hitler wants and that’s exactly what we are fighting for.‘
Aan nobele intenties geen gebrek dus, maar nog voor iemand ‘Yes, Sir‘ kan roepen en Clooney, Damon, Murray en co hun bottines hebben opgeblonken, begint het marsritme al te stokken en worden weinig memorabele ‘moedige-mannen-op-missie-scènes’ op een onbehouwen manier afgewisseld met slecht getimede slapstick en een blik hollywoodiaanse euroclichés die duidelijk al een poosje over datum zijn. Een Franglais brabbelende Cate Blanchett als promiscue Parisienne is daar slechts één voorbeeld van.
Dat Clooney een lekker ouderwetse, old-school oorlogsfilm in gedachten had, een soort Dirty Dozen maar dan met een salonfähig, gecultiveerd zootje ongeregeld, moge duidelijk zijn. Alleen marcheert de mix van vergeelde Hollywoodheroïek en postmodern zelfbewustzijn voor geen meter en mist het scenario sterke dialogen, viriele oneliners en een rigide ruggengraat. Bovendien lijken de meeste personages niet zozeer uit Hollywoods oorlogsmuseum maar uit de kolderbrigade ontsnapt, wat nog wordt geaccentueerd door het olijk richting Bridge over the River Kwai knipogende meefluitdeuntje van filmcomponist du jour Alexandre Desplat die de fratsen van Clooneys compagnie aan het front te pas en te onpas muzikaal begeleidt.
Geen wonder dat The Monuments Men, waarin de zoektocht naar het Gentse Lam Gods als flinterdunne rode draad fungeert, uiteindelijk niet die Oscarcontender bleek (nul nominaties!) waarop Clooney en Twentieth Century Fox hadden gehoopt. En ook de kassaresultaten – een slordige zestig miljoen – vielen in de States behoorlijk tegen.
De kans dat Clooney het straks zal mogen uitleggen ten kantore Fox is dan ook niet denkbeeldig. Maar hij moet maar denken: er worden wekelijks ergere miskleunen in de multiplexen gedropt, The Monuments Men heeft tenminste iets zinnigs te melden en vertoont bij vlagen zelfs enige, oubollige charme. En als mensen dan toch per se een oorlogsfilm willen zien die gaat over de vraag of kunst en cultuur wel de moeite waard zijn om voor te sneuvelen, dan kunnen ze altijd nog terecht bij Volker Schlöndorffs stukken spannendere en scherpere Diplomatie die – o wat een toeval! – deze week ook net in de zalen komt. Good night and good luck, George!
THE MONUMENTS MEN *
George Clooney met George Clooney, Matt Damon, Bill Murray, Jean Dujardin, Cate Blanchett, John Goodman
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
