De nieuwe van The Drums heet Portamento, naar een Italiaanse muziekterm die de afstand tussen twee noten beschrijft. ‘Een kleine stap op de secondewijzer, een flinke sprong voorwaarts voor The Drums.’
De groep uit New York wipte fluks over de kaap van ‘de moeilijke tweede’ door amper een jaar na hun titelloze debuut al een opvolger klaar te stomen. Nochtans hebben ze tussendoor onafgebroken de wereld rondgetoerd én zijn ze onderweg gitarist van het eerste uur Adam Kessler verloren.
Jonathan Pierce (zang): Precies omdat we zo veel optreden, wilden we zo snel mogelijk een nieuw album maken. Geloof me, zes maanden aan een stuk dezelfde songs spelen voelt als een eeuwigheid. De enige remedie tegen die routine is nieuwe songs schrijven. Ik begrijp trouwens écht niet waarom sommige artiesten vijf jaar of langer nodig hebben om een nieuwe plaat te maken. Een groep als Portishead bijvoorbeeld: maakt die eigenlijk wel graag muziek?
Is dat de reden waarom Adam uit de groep stapte: omdat hij niet graag muziek maakt?
Pierce: Je slaat de nagel op de kop, vriend! Adam is opgestapt omdat hij niet van zijn job hield, zo simpel is het. Net zoals je een baantje opzegt bij Burger King.
Eerder zei je dat Adam een verrader was en dat hij met zijn vertrek je hart had gebroken.
Pierce: Wat wil je?! We bouwen met vier man iets op en plots slaat er eentje zonder pardon de deur achter zich dicht. Bij The Drums heerste altijd een extreem gevoel van ‘wij tegen de rest van de wereld’. We hingen aan elkaar als een echte straatbende.
Wanneer iemand uit een straatbende stapt…
Pierce: Wordt die volgens de traditie op bloederige wijze afgemaakt, inderdaad. (Lacht) Dat is nu niet gebeurd – althans, niet bij mijn weten. Adams vertrek heeft binnen de groep zelfs voor creatieve ademruimte gezorgd. Een week later stonden we als drie gekken nieuwe songs op band te zwieren. Oké, we doen het nu met een man minder, van een gang kun je niet echt meer spreken, maar de mentaliteit is dezelfde: we voelen ons nog steeds fout begrepen door de buitenwereld.
Vorige keer vertelde je me dat je teksten geïnspireerd werden door oude films of foto’s. Op ‘Portamento’ gaan de songs dieper.
Pierce: Blij dat je het opmerkt, want de vorige journalist vond de nieuwe plaat alweer zeer ‘zomers’ klinken. (Draait met de ogen) Met ons eerste album hadden we een zeer duidelijk omlijnd concept voor ogen: snapshots van een romantisch en filmisch opgevat ideaalbeeld. Deze keer mocht de formule minder strikt, de teksten zitten dieper in de realiteit geworteld en zelfs de limiet van twee en een halve minuut per song hebben we laten varen. Een kleine stap op de secondewijzer, een flinke sprong voor The Drums! (Lacht)
De single ‘Money’ heeft een even simpel als geweldig refrein: ‘I want to buy you something/But I don’t have money.’ Iedereen kent het gevoel, maar weinigen zeggen zoiets hardop.
Pierce: Dat is het leuke aan songs schrijven, je krijgt de kans om innerlijke dialogen naar buiten te brengen. Proberen goed te doen en daar telkens opnieuw niet helemaal in slagen: dat is de essentie van Money. Iedereen, ook ikzelf, weet hoe het voelt om een loser te zijn. Het is nooit mijn bedoeling om grote statements te maken, eenvoud is de essentie van alles wat we doen.
In ‘Book Of Revelation’ zing je: ‘I’ve seen the world/and there’s no heaven and no hell.’ Nergens de hemel op aarde ontdekt?
Pierce: Goh… (Denkt) Gisteren waren we op een plek die zowel de hemel als de hel zou kunnen betekenen. Hoe heet dat festival ook alweer… Dour, dat is het!
Niet bepaald mijn idee van hoe de hemel eruitziet.
Pierce: Ik heb een zwak voor zulke grimmige stadjes waarin je anoniem kunt verdwijnen. Het lijkt me de ideale plek om onder te duiken of aan muziek te werken. Schrijf het maar op: onze volgende plaat nemen we op in Dour.
Enkele maanden geleden waren jullie op tournee in Japan na de aardbeving, dichter bij de hel op aarde kan je haast niet komen.
Pierce: We waren de eerste Amerikaanse groep die na de ramp in Tokio kwam spelen. Alle westerse groepen hadden blijkbaar prompt hun Japanse optredens geschrapt. (Kwaad) Mooi is dat, je fans in de steek laten op een moment dat ze je het hardst nodig hebben! Zelfs groepen waarnaar ik opkijk en wier naam ik niet zal verklappen, kozen eieren voor hun geld – what a bunch of pussies! Sinds wanneer zijn rocksterren zo bezorgd over hun gezondheid? Zuipen en drugs nemen tegen de sterren op, maar een beetje radioactieve straling? Ho maar! We zijn in Japan nooit zo warm ontvangen als toen, de mensen waren duidelijk blij om hun zinnen te verzetten.
Is je beeld over popsterren bijgesteld na jullie samenwerking met artiesten als Edwyn Collins, die een hersenbloeding overwon, en ex-junkie Boy George?
Pierce: Je kunt Edwyn Collins en Boy George moeilijk doorsnee popartiesten noemen, hé? Blijkbaar klikt het tussen The Drums en, euhm, aparte gevallen. (Lacht) It takes one to know one. Voor Edwyn Collins heb ik veel bewondering, ondanks alle ellende die hij gekend heeft, blijft hij een zeer fijn en eigenzinnig mens.
Boy George vertelde me in een interview dat hij tijdens een van jullie shows in Londen jouw held Morrissey in de schaduw mokkend zag toekijken. Heb je hem al ontmoet?
Pierce: Hij was waarschijnlijk op zijn tenen getrapt omdat hij niet backstage mocht. (Lacht) Neen, we hebben nog niet met Morrissey kunnen kennismaken. Niet dat ik erop zit te wachten, Morrissey is voor mij niet de king of the hill, gewoon een van de vele artiesten wier muziek ik goed vind.
Ik wed dat hij een song als ‘If He Likes It Let Him Do It’ best kan appreciëren. Intrigerende titel trouwens.
Pierce: Bedankt! Je bent niet de eerste om dat te zeggen. Blijkbaar zijn nogal wat mensen gevoelig voor de ondertoon van seksueel geladen ambiguïteit. Goed zo! Het is mijn favoriete emotie: een onbehaaglijke mengeling van aangename verrassing en verwarring. Zoals Jacob (Graham, bassist; nvdr.) het zo mooi verwoordt: de meest interessante dingen in het leven brengen je meestal in verlegenheid.
PORTAMENTO
Uit vanaf 12/9 via Moshi Moshi/V2.
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
