Voormalig journalist Rik Vanwalleghem schreef een pretentieloze, scabreuze misdaadroman waarin een gewetenloze killer niet alleen de grenzen van het fatsoen, maar ook die van het thrillergenre aftast.

‘De opwinding verdween, de realiteit kwam langzaam terug. En die zag er niet zo fraai uit.’ Wanneer het hoofdpersonage uit Rik Vanwalleghems Op drift uit zijn geweldroes ontwaakt, wil hij liever iets anders voor zijn voeten zien liggen dan het in stukken gesneden lichaam van de reusachtige zwarte hoer met wie hij aanvankelijk vol goesting was meegegaan, maar waarvan hij een steeds grotere afkeer kreeg naarmate ze kledingstukken verwijderde en zo haar vettige en blubberige mee-eterhuid ontblootte. Dit was niet de bedoeling, probeerde hij nog, maar betalen zou hij, dienst of geen dienst, en toen werd hij woest.

De moordenaar is een zelfzuchtige journalist die pronkt met zijn Alfa Spider en zowat iedereen in zijn omgeving bedriegt of onder druk zet. Ethiek is voor mietjes en mietjes zijn er omdat nu eenmaal niet iedereen een winnaar kan zijn. Macht, daar draait het om in de wereld. En seks natuurlijk, maar wat is in feite het verschil tussen die twee? Tot hij die hoer tegen het imposante lijf liep ging alles goed, maar zij zal de eerste dominosteen van zijn ondergang blijken. Een mens in stukken snijden laat immers nogal wat sporen na, op je kleren en op het mes, om maar iets te zeggen. Dat mes neemt hij mee naar huis, waar hij het netjes afwast en in de lade bij de andere messen legt. Zijn bebloede zijden pak is echter een andere zaak. Dat is moeilijker om te dumpen, en daarom krijgt hij het gekke plan dit ergens in Dakar achter te laten, wat tot een paar hilarische scènes leidt omdat iedereen hem zijn vergeten pakje komt terugbrengen.

Hilarisch inderdaad, want Op drift is geen droge misdaadroman, maar wel een van sarcasme bol staand boek dat ook nog eens leest als een trein. Vanwalleghem trekt alle humoristische registers open. Fijn is bijvoorbeeld de suggestie dat de man die van ‘lul in kut en pompen maar’ zijn levensmotto heeft gemaakt zijn vriendin Suzanne zo teleurstelt dat ze voor liefde en genegenheid bij een andere vrouw te rade gaat. Echt in zijn sas voelt Vanwalleghem zich dan weer bij het beschrijven van lijken die uit een of andere opening een diepe fagotklank laten horen. Daar merk je dat hij een liefhebber is van het scabreuze.

Wie op zoek is naar een klassieke thriller zou hier wel eens van een koude kermis kunnen thuiskomen. Zo gebeuren er bijvoorbeeld te veel toevalligheden om nog geloofwaardig te zijn. Dat Suzanne aangerand wordt op straat en vervolgens in het politiebureau de broer van de vermoorde hoer uit de Katrollenwijk tegen het lijf loopt, zou nog iet of wat plausibel kunnen zijn, maar dat ze vervolgens ook nog eens langsgaat in de brocantezaak waar haar vriend zogezegd het vleesmes heeft gekocht dat opeens opgedoken is in hun keuken, en daar hoort dat dit een leugen is, komt wel erg handig uit de lucht vallen. En toch neem je daar als lezer geen aanstoot aan. Je weet immers dat Vanwalleghem geen geloofwaardig, maar wel een grappig verhaal wil vertellen, eentje dat kanttekeningen maakt bij het genre van de misdaadroman zelf en daarom speelt met de conventies ervan. En dat doet Op drift voortreffelijk.

OP DRIFT ****

Rik Vanwalleghem, Borgerhoff & Lamberigts, 220 blz., ? 22,50.

MARNIX VERPLANCKE

SLEUTELZIN ‘Het was neuken of geneukt worden. Als je het hem vroeg, behoorde hij liever tot de eerste categorie.’