Geen grotere helden dan zij die elke week in de huiskamer komen. Wij vroegen zeven schrijvers naar het tv-personage dat hen het meest inspireert, amuseert of irriteert. Deze week: Thomas Blondeau over Brian Griffin – FAMILY GUY
Volgens Nabokov is het zich identificeren met fictieve personages een puberale bezigheid. Toch doe ik het weleens, me vereenzelvigen met een verzinsel. En nog het vaakst met een personage uit een tekenfilm. Als kind bewonderde ik He-Man, nu verkloot ik mijn tijd door Family Guy te volgen. Met die laatste serie onderhoud ik al tien seizoenen een relatie. Qua duur verslaat dat al mijn romantische esbattementen.
Waarschijnlijk heb ik iedere aflevering al vier keer gezien. Ik had zo veel terminale kankerpatiënten kunnen bezoeken in die tijd.
Stoort u zich aan de bovenstaande zin? Dan is Family Guy niets voor u. Hoewel de serie de context leent van de typische gezinssitcom, is de humor vaak inktzwart en altijd absurd. De kankerverwijzing is dan ook gejat van bedenker Seth MacFarlane. Bij de inleiding van een bijzondere aflevering zei hij dat de opbrengsten naar bestrijding van die ziekte zouden gaan. Waarna hij er meteen smalend aan toevoegde: ‘ Of course not. Could you imagine?‘
De dunne verhaallijn is niet meer dan een excuus om beroemdheden belachelijk te maken, popcultuur te bespotten en iedere uiting van ideologische pretentie af te plassen.
Stamvader Peter Griffin, de Family Guy, is officieel achterlijk verklaard en de ultieme egocentrist. Zijn vrouw heeft een pornoverleden en duwt sigaretten in haar onderarm om nog iets te kunnen voelen. Over hun diep ongelukkige kinderen kom ik wel een andere keer te spreken.
De meest menselijke van de troupe is de hond, Brian. Deze adult version van Snoopy is mijn favoriet. Deze mensenhond verdeelt zijn dag tussen het drinken van koffie en sterke drank, het lezen van de krant en werken aan artikelen, essays en romans die meestal nooit verschijnen. Zijn politieke agenda is uitgesproken links-liberaal, met stevige kritiek op het grootkapitaal en de kleinburgerlijkheid.
Dieren menselijke trekjes geven is een eeuwenoude truc om mensen des te beestachtiger te doen lijken. Wat Brian zo fascinerend maakt, is dat hij de joker in het gekkenhuis is. Hij houdt niet alleen de andere personages, maar ook de kijker een spiegel voor. Brians politieke standpunten, culturele voorkeuren en cynische observaties worden ongetwijfeld gedeeld door het gros van de kijkers.
Brian is bovendien schrijver. En hij mag dan nauwelijks een letter op papier zetten, hij resideert wel permanent in een ivoren toren. Daar zit hij zich voornamelijk te ergeren aan het geluid van de golven van domheid die te pletter slaan tegen zijn uitkijkpost. Net zoals de kijker van Family Guy zelf.
Want naast ijzersterke grappen, spits sociaal commentaar en fantastisch gevoel voor geintiming ontleent deze show zijn succes aan het mechanisme dat miljoenen kijkers zich net iets beter wanen dan de rest van het tv-vee.
Want wij snappen de popreferenties uit de jaren tachtig, wij lezen verdikkeme nog eens een boek, en wij zijn het er allemaal over eens dat Bush een cowboy is met het IQ van een roodblaar.
Maar alle spitsvondige sarcasme ten spijt, Brian zit meestal op de bank. Net zoals de toeschouwer. Ik mag mezelf dan wel innerlijk high-fiven omdat ik weet dat cynisme afstamt van KUVLKÜÇ (=’honds’ = Brian); dat maakt me niet meer dan een couchpotato met een leesbril.
Van hem een schrijver maken was een gouden idee van de makers. Schrijvers zijn immers mensen die overal een mening over hebben doch zelden met hun poten in het bluswater staan. Dat stereotype zou vermakelijk zijn als het niet zo exemplarisch was voor de schouderophaalmentaliteit van veel mensen nu. Hoe meer we weten van de wereld, hoe minder we er wat aan willen veranderen. De sociale media hebben van ons allemaal commentators gemaakt. Schrijvertjes van een oeuvre dat de levensduur heeft van een tweet.
Toch is Brian ook sympathiek, en dat komt grotendeels omdat hij een hond is. Hij mag dan in staat zijn tot zowat alles wat mensen kunnen, hij kan zijn aard niet verbergen. Zo eet hij graag uit de vuilnisbak en is hij bang van stofzuigers.
Dat maakt hem aimabel, want het vergeeft ons ook onze tekortkomingen. Soms is een trekje aangeboren, soms is een facet van onze persoonlijkheid nauwelijks te veranderen. We zijn misschien verantwoordelijk voor de wereld waarin we leven, maar niet altijd schuldig voor wat er verkeerd gaat.
Brians sluimerende ongeluk doet je ook nadenken over je eigen onvrede. En dan weet je dat het tijd is om van die bank te komen. Je weet ondertussen dat je geen superheld à la He-Man kunt worden. Je kunt nog wel voorkomen dat je het gezelschapsdier van je eigen leven wordt.
VOLGENDE WEEK
Gaea Schoeters over Walter White (Breaking Bad)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
