SCHAAMRODE OORTJES

ANTHONY GONZALEZ, bepaald niet bang van JUNK.

Acne, onberekenbare hormonen, foute kapselkeuzes, beugels en nooit genoeg zakgeld om Street Fighter uit te spelen: voor de meeste dertigers van nu waren de tienerjaren verre van raindrops on rosesandwhiskers on kittens. Behalve als je Anthony Gonzalez van M83 heet.

Nostalgie is altijd een beetje lijden, hoe verbloemd het verleden ook verbeeld wordt. Maar er zijn ook mensen als Anthony Gonzalez, die het credo van Kris Kristofferson – ‘I’d trade all my tomorrows for one single yesterday’ (uit Me and Bobby McGee) – hoog in het vaandel voeren.

Gonzalez idealiseert zijn tienertijd met het enthousiasme van de fotoshoppers bij Vogue, en de naïviteit van dromers die zeggen dat ze vijftig jaar te laat geboren zijn, maar vergeten dat er in de jaren 60 ook oorlog en hongersnood was, en behoorlijk wat troep in de hitparade stond. Fransman Gonzales is midden de dertig, dus kleurde hij in pastelpop op Saturdays = Youth uit 2008, ging hij vol voor arenabombast op doorbraakplaat Hurry Up, We’re Dreaming (2011) – herinner u de hit Midnight City – en kiest hij nu op Junk voor een potpourri van melodrama en eurotrash.

Een gezegde als ‘overdaad schaadt’ is Gonzalez onbekend. Elke blètende saxofoonsolo, elke kolossale synthesizerdreun, elk dubbel laagje gloss en elke synthetische paukenslag: hij méént het. Voor normale mensen is Steve Vai een foute gitaargod, Gonzalez vraagt hem een flitsende solo te geven in Go!, nieuwerwetse bubblegumpop met een tamelijk hoog t.A.T.u-gehalte. In dezelfde categorie ‘het is een dunne lijn tussen uitbundig en hysterisch’: Do It, Try It, een hybride van Chicago house en synthpop, met een sliert EDM in het DNA. Ook het refrein van Walkaway Blues staat stijf van de haarlak, en in For the Kids gaat de Noorse indiediva Susanna met een van ketens bevrijde saxofoon in duet. Er loopt een concept door Junk: uiteindelijk zal alles eindigen als rommel in de ruimte. Want zijn we, in het allergrootste geheel der dingen, niet allemaal one-hit wonders?

In die zin zit Gonzalez er pal op, met instrumentale intermezzo’s die herinneren aan televisiefeuilletons waarin iedereen Kevin of Melissa heette (Moon Crystal), Franse funk (Bibi the Dog), softpornosoundscapes (Solitude), dancepop (Laser Gun) en geföhnde poprock (het door Beck gezongen Time Wind). Zelfs wanneer de fromage heel cheesy wordt — in de door jachthoorn begeleide pianoballade Atlantique Sud — moeten we met schaamrode oortjes toegeven dat de Zuid-Franse jeugdjaren van Gonzalez minder stinken dan we stiekem zouden willen.

M83 ***

Junk

synthpop

PIAS

DOWNLOAD

Bibi the Dog

Laser Gun

Go!

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content