GIRL WITH A PEARL VOICE – Scarlett Johansson – u weet wel, de actrice die de halve wereldbevolking uit zijn slaap houdt – kan ook zingen. Op ‘Anywhere I Lay My Head’ maakt ze zich op niet onaardige wijze tien songs van Tom Waits eigen.

Anywhere I Lay My Head Warner rock

Om alle verwarring met- een uit te sluiten: ja, hier staat een foto van Scarlett Johansson en nee, dit is niet de filmrubriek. Tenzij u Jacky Lafon heet, zou het u dus stilaan moeten beginnen te dagen: Scarlett Johansson heeft een plaat gemaakt. Dat starlet Scarlett zich met muziek inlaat is niet helemaal nieuw: de voorbije jaren figureerde ze in videoclips van Bob Dylan en Justin Timberlake, zong ze een niet onaardig airke in Lost In Translation, stond ze al eens op het podium met The Jesus And Mary Chain en greep ze maar net naast een rol in de theaterversie van The Sound Of Music, de moeder aller musicals.

Dat de platinablonde actrice op haar debuutalbum haast uitsluitend songs van Tom Waits covert, lag minder voor de hand. Geef toe: een muzikaal onervaren juffie dat zich tracht te meten met een brulboei die klinkt alsof-ie een asbak heeft ingeslikt: op papier lijkt het een recipe for disaster. Een vrees die we bij een eerste, oppervlakkige beluistering van Anywhere I Lay My Head bevestigd meenden te horen – toegegeven: toen hadden we ook meer aandacht voor de foto’s in het cd-boekje dan voor de muziek. Maar enkele luisterbeurten later zagen we ons al genoodzaakt om die vooroordelen deemoedig weer op te bergen.

Onder auspiciën van producer Dave Sitek (bekend als de geluidsarchitect van TV On The Radio) is Johansson erin geslaagd om elk nummer aan een complete make-over te onderwerpen. Behalve bij Green Grass en I Wish I Was In New Orleans blijven van Waits’ songs hooguit de algemene structuur en basismelodie behouden. Al de rest werd genadeloos in de vuilnisbak gekieperd en vervangen door sferische soundscapes, donkere ambienteffecten en in No One Knows I’m Gone zelfs woelige postrockgitaren waarbij het aangenaam shoe- gazen is. Ook niet onbelangrijk is dat Johansson wel degelijk kan zingen. Ze beschikt niet over het angelieke stemgeluid dat we met haar frêle gestel hadden geassocieerd, maar klinkt een beetje als Nico zónder de Teutoonse tongval, maar mét het donkere timbre en de monotone intonatie.

Onze favoriete Johanssongs? Town With No Cheer, met een glansrol voor het uit duizenden herkenbare saxgeluid van TV On The Radio; het zelfgeschreven Song For Jo, dat hier hoegenaamd niet uit de toon valt, en het duo Falling Down en Fannin’ Street, waarin ene David Bowie de backing vocals verzorgt. Iets minder zijn we te spreken over de volstrekt overbodige instrumental Fawn en de discobehandeling die I Don’t Want To Grow Up te beurt is gevallen.

DownloadtipS

Town With No Cheer

Falling Down

Fannin’ Street

Vincent Byloo