Vrijdag 16/12, 23.05 – VT4. Brian De Palma, VS 1983.
Bij de fans zal het nieuws argwanend worden onthaald, maar gangstermonument Scarface van Brian De Palma met Al Pacino krijgt een remake. Evenveel scepsis was er trouwens voor het origineel begin jaren 80: de film werd zelfs afgekraakt door de eminente filmcritica Pauline Kael, nochtans een De Palma-fan van het eerste uur. Met de jaren is de waardering voor deze vernieuwende misdaadkroniek alleen maar gegroeid. Het door Pacino legendarisch vertolkte personage van de flamboyante drugbaron Tony Montana geldt tegenwoordig zelfs als een icoon van de populaire cultuur: Snoop Dogg en andere hiphoppers vermelden Scarface in hun songs, rockband Blink 182 verwijst met zijn naam naar het aantal keer dat Pacino ‘ fuck‘ zegt en zonder Scarface zou Miami Vice er nooit gekomen zijn.
Voor alle duidelijkheid: Scarface is een remake van de gelijknamige klassieke gangsterfilm uit 1932. In dat invloedrijke meesterwerk speelt Paul Muni een Italiaanse immigrant die tijdens de drooglegging door dranksmokkel aan het hoofd komt te staan van de georganiseerde misdaad in Chicago. Voor deze moderne versie stond niet langer de historie van Al Capone model, Brian De Palma verplaatst de actie naar het Miami van de jaren 80 en laat zich inspireren door de Cubaanse situatie en de lucratieve handel in cocaïne, ofte ‘yeyo’.
De meedogenloze gangsterkoning nieuwe stijl is een Cubaanse immigrant, een van de 125.000 die van Fidel Castro een vrijgeleide kregen om naar de VS te vertrekken. In 1980 had El líder máximo tijdelijk zijn grenzen geopend zodat talloze Cubaanse vluchtelingen vanuit havenstad Mariel per boot naar Florida vaarden. Castro maakte er gebruik van om zijn gevangenissen en psychiatrische instellingen te legen: 25 percent van de vluchtelingen waren dus criminelen of mentale patiënten. Tony Montana (Pacino) is een van die ‘Marielitos’ mét strafblad: een boef op zoek naar de Amerikaanse Droom. Vanaf het moment dat Pacino in Hawaïhemd in beeld komt en in het ‘Spanglish’ de vragen van de immigratiedienst beantwoordt, weet je dat dit weer zo’n indrukwekkende manische vertolking van hem wordt. Montana is gemeen, sluw en ongeduldig. Als blikken konden doden, waren zijn ogen machinegeweren.
Deze bloeddoorlopen en door Giorgio Moroders synthesizerscore voortgedreven gangstersaga volgt de opgang en val van Montana: van zijn verblijf in een interneringskamp over zijn baantje als afwasser in een wegrestaurant tot zijn triomf als psychopathische drugkeizer die ‘ dressed tot kill‘ zijn tegenstanders uitschakelt. De drive van De Palma’s operateske regie komt uiteraard ook van het scenario van Oliver Stone, dat bol staat van machoretoriek en spitante dialogen. Stone had toen zelf ook heel wat coke door zijn neus gejaagd. Zijn door een intense Pacino met dik accent uitgespuwde dialogen – genre ‘ I always tell the truth, even when I lie’ – stuwen Scarface de filmmythologie in.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
