MAAKTE de jazz VOOR HET EERST SINDS DECENNIA

WEER DANSBAAR.

Met zijn groep Placebo legde Marc Moulin in de eerste helft van de jaren zeventig de bouwsteen van wat ooit het crossover-funkjazz-lounge parcours zal worden. Zijn eerste soloalbum gaat moeiteloos op dat elan door, is innoverend in het gebruik van instrumentatie en klinkt bovendien organischer en minder intellectualistisch. ‘Ik ben heel blij met jullie keuze’, reageert Moulin, ‘want ik verkies Sam Suffy boven de drie albums die we met Placebo gemaakt hebben. Ze is origineler en ze klinkt Europeser. De jazzfunk van Placebo was meer op Amerikaanse leest geschoeid. Ikzelf was toen vooral beïnvloed door soul en funk, maar ook door groepen als Soft Machine, die experimenteerden met jazzrock. Sam Suffy is echt een heel persoonlijke plaat. Ze is nu een eigen leven gaan leiden. Omdat ze in 1996 opnieuw uitgebracht werd door een Engels label hebben flink wat artiesten, zowel in Groot-Brittannië als in de VS, de plaat herontdekt. Sam Suffy is plots een beetje hot geworden. Op verschillende re-leases hoor je er samples uit, zoals die van Jill Scott. Het doet deugd dat het album na al die jaren opnieuw actueel is geworden.’

Waar Placebo meer doorboomde op progressieve jazzfunk en jazzrock, zocht Moulin solo meer de eenvoud op. Dat neemt niet weg dat hij ook hier progressieve bakens verzette: op Sam Suffy was de toen hypermoderne minimoog te horen. Het was zijn latere Telex-kompaan Dan Lacksman die hem de machine aansmeerde. ‘Ik heb de allereerste minimoog gekocht die er in België te vinden was. Ik heb hem nog altijd. Ik denk zelfs dat ik, voor zover ik kan nagaan, de eerste artiest ter wereld ben geweest die jazz heeft opgenomen op een sequentie van synthesizers.’

Achter Placebo, de band waarmee hij van 1971 tot 1974 toerde, schuilde een uitgebreide groep van acht tot elf muzikanten. Te veel, vond hij ineens. ‘Het was tijd om kleinschaliger te werken. Ik vormde een trio, met een bassist en een drummer. Vandaar ook de titel van de plaat: ça me suffit. Heb je ‘m? Het is een credo dat je wel eens aantreft op de gevel van buitenverblijven aan zee, waarmee ze aangeven: “dit is mijn huis, hier ben ik content”. Daar kon ik me perfect in vinden.’

Live zocht en vond Moulin een manier om het geluid aan te zwengelen. ‘We werkten met tapes op podium, wat uitermate revolutionair was. Nu is dat algemeen aanvaard, toen kregen we meteen de wind van voren. Sommige muziekliefhebbers vonden het te verregaand. Te verwarrend ook: ze vroegen zich af wat live werd gespeeld, en wat voorgeprogrammeerd was? Wij gunden onszelf veel vrijheid op het podium, veel ruimte voor improvisatie, waardoor onze optredens redelijk freaky waren.’ Die drang naar vrije, creatieve expressie ontleende Moulin aan Miles Davis, die hij een van zijn grootste inspiratiebronnen noemt. ‘Ikzelf dans nooit, maar ik hou van muziek die op ritme gebaseerd is. Ritme is heel herkenbaar en zeer tijdsgebonden: als je een ritme hoort, weet je meteen uit welke tijd het dateert. Davis was daar een meester in.’

Omdat hij een stevige dosis fun injecteerde in de jazz, werd zijn muziek vrij snel opgepikt in het uitgaanscircuit. ‘Placebo was een vaste waarde op de draaitafel van verschillende clubs. Het was dance avant la lettre. Maar ik heb nooit bewust naar een clubhit gestreefd.’

Na Sam Suffy sloeg Moulin muzikaal een andere richting in. Met zijn volgende groep Telex stond hij aan de wieg van de elektro, en hij gooide de popzender Radio Cité in de ether. ‘Ik had de undergroundscène volledig verkend, en was aan iets anders toe. Ik richtte mijn focus op de pop. Ik vroeg me af of in dat genre ook artistiek belangwekkende dingen gebeurden. Het werd een nieuwe uitdaging: ik wou mijn artistieke ei daarin kwijt en liedjes schrijven. Het lijkt simpel, maar het is even complex als een symfonie componeren. Ik ben verrast dat ook Telex nu weer een hoop andere artiesten heeft beïnvloed.’

(E.H.)

‘Sam Suffy is plots weer hot geworden. Op de ene na de andere release hoor je er samples uit. Het doet deugd dat het album na al die jaren opnieuw actueel is.’ MARC MOULIN