RYAN ADAMS

WAT?

Ryan Adams, enfant sauvage van de hedendaagse americana, aan het begin van zijn grillige pad. Nou ja, begin: eerder had hij al de groep Whiskeytown voorgezeten, die in een stofwolk van excessieve alcohol- en drugsconsumptie vroegtijdig in elkaar was gezakt. Geen blakend jongemannenkopje dus op de hoes van Adams’ solodebuut Heartbreaker uit 2000. Wel een leeggezogen zanger die zelfs duttend, want met iets brandends tussen de lippen, het scherp van de snee verkiest. Parmantig? Voor een accuratere weerspiegeling van zijn gemoed had hij zelfs beter geposeerd met wat blauwe plekken, een buil of twee, een pruillip en een opwellende traan.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Maar dat zou too much zijn geweest. Want uit de songs zelf – met sprekende titels als To Be Young (Is to Be Sad, Is to Be High), In My Time of Need, Why Do They Leave? of Come Pick Me Up – gutste al genoeg zelfmedelijden, spijt, neerslachtigheid en andere romantische kommer. Dat desondanks niemand aan Adams’ authenticiteit twijfelde, had te maken met de vereenzaamde, door country, rock en folk beademde ballads die hij uit hart en ziel en ooghoek liet druppelen. The boy with the thorn in his side. Al wilde hij daar ook niet meer drama aan laten vastkoeken dan noodzakelijk was. Vandaar die lachende discussie met gitarist David Rawlings over Hairdresser on Fire, een andere song (mee) door held Morrissey geschreven, als luchtige ouverture.

EN VANDAAG?

De afgelopen zestien jaar hebben – soms pijnlijk – Adams’ onvermogen blootgelegd om alleen maar zijn sterkste werk uit te brengen. En natuurlijke songschrijver goed en wel, maar bij het teksten verzinnen maakt hij er zich tot op vandaag soms met banaliteiten vanaf. ‘I’m as calm as a fruit stand in New York/ And maybe as strange.’ Huh? Maar op Heartbreaker, dat profiteert van samenzang met Emmylou Harris en Gillian Welch en voorts fraai de wegcode tussen Paul Westerberg, Bob Dylan en Gram Parsons eerbiedigt, zegeviert de inspiratie. Dat blijkt ook uit veel outtakes die nu een tweede cd/lp vullen. Het op Blackbird van de Beatles geënte War Horse of het Byrdsachtige Locked Away hadden de oorspronkelijke sombere schemering misschien verjaagd, maar: blij ze heden alsnog in huis te hebben.

CUI BONO?

‘Thank you Ryan Adams for making me do better’, liet Elton John drukken in het boekje bij Songs from the West Coast (2001), toen effectief zijn beste plaat in jaren. En wie het aan flarden gedraaide Wonderwall van Oasis naar de maan verwenst: Adams’ cover, te zien en horen op de bijgevoegde concert-dvd, verlengt de houdbaarheid van die song aanzienlijk.

RYAN ADAMS ****

Heartbreaker Deluxe Edition

americana

Pax-Am

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content