Ergste vergrijp: drugsmisbruik

‘I got three expressions: looking left, looking right and looking straight ahead.’ Robert Mitchum (1917-1997) mocht zijn acteertalent graag reduceren tot drie basisuitdrukkingen, het zijn er nog altijd meer dan die van Jacky Lafon (‘zat’ en ‘héél zat’) of Axel Daeseleire ( ‘ambetaant’ en ‘híél ambetaant’). En ja, hij mocht graag beweren dat zijn films hem stierlijk verveelden, met zijn opgemerkte rollen in westerns en misdaadfilms wist hij toch maar mooi een cultstatus te verwerven. The original bad boy wordt hij genoemd. De eeuwige tough guy met de ontwapenende hondenogen en dito glimlach.

Life imitates art, zo wil een hardnekkig gerucht, en achter die façade van sympathieke schurk ging een écht enfant terrible schuil, een pathologische playboy met een zwak voor whisky, wiet en jonge grietjes. Liefhebberijen die hem een paar keer rechtstreeks naar de dichtstbijzijnde gevangenis leidden, maar ook een way of life waartoe hij genetisch was voorbestemd.

Zijn vader, een spoorwegarbeider die tussen twee treinstellen verpletterd raakte toen de kleine Bobby amper twee was, lustte al eens een glas. Zijn stiefvader lustte er al eens twee en had bovendien een kwade dronk en losse handen. Geen toeval dus dat Robert Mitchum een onhandelbaar kind was, dat hij rond zijn veertiende definitief van school werd getrapt na een schermutseling met de schooldirecteur himself en dat hij vervolgens het ouderlijke huis verliet om een zwerversbestaan te leiden. Mitchum overleefde door te bedelen, te stelen en te boksen, maar werd toch wegens landloperij veroordeeld tot een werkstraf in een chain gang.

Ook als volwassen man, zelfs als gevierd acteur, kwam hij vaak in aanraking met de arm der wet. Ook letterlijk. Na zijn doorbraak in 1945 met The Story of G.I. Joe raakte Mitchum slaags met twee agenten, wat hem op een boot camp in het leger kwam te staan. En drie jaar later verdween hij na een drug bust voor anderhalve maand achter de tralies. Het deerde hem niet: Mitchum noemde zijn verblijf in de petoet ‘een beetje zoals Palm Springs, maar dan zonder het uitschot’, trok voor zijn volgende film ostentatief naar de Mexicaanse drugshoofdstad Tijuana en mepte tijdens de opnames van The Big Steal zowel de regisseur als een van zijn tegenspelers half in coma toen ze hem na een bonte nacht probeerden te ontnuchteren.

Met zijn vrouw Dorothy, zijn minnaressen en zijn vrouwelijke tegenspelers kreeg hij het zo mogelijk nog vaker aan de stok. Legendarisch is zijn aanvaring met Loretta Young, een vrome meid die op de set van Rachel and the Stranger zowaar een curse box had geïntroduceerd, een spaarpot waarin voor elke vloek een muntstuk diende gedeponeerd – 50 cent voor ‘hell’, één dollar voor ‘damn’ en anderhalve dollar voor ‘shit’. De reactie van Mitchum: ‘I see, and how much do you charge for a ‘fuck’?’

Het is dezelfde Robert Mitchum die zijn ontslag uit het Betty Ford Center vierde door zich dezelfde avond nog laveloos te zuipen, die doodleuk een sigaret opstak toen bij hem longkanker werd vastgesteld en die zijn belang als acteur samenvatte in een zoveelste sappige oneliner: ‘The only difference between me and my fellow actors is that I’ve spent more time in jail.’

VINCENT BYLOO