John Surman Jazz die leunt op elektronische klanken en sferen, volledig zelf gecomponeerd én opgenomen door deze Engelse saxofonist, basklarinettist en toetsenist.
De Pauw: Klopt. Ik heb John Surman voor het eerst gehoord in het vroegere Brusselse jazzcafé Bloomdido, bij de Sint-Gorikshallen. André Dael was daar de baas, organiseerde er veel concerten en zo. We kwamen in zijn café geregeld langs: dansers van Rosas, het gezelschap van Anne Teresa De Keersmaeker, regisseur Thierry De Mey… Componist Walter Hus zat daar ook vaak. Ik heb het nu over de jaren tachtig. De muziek van John Surman pakte mij wel, daar zo in het café. Maar ik heb van hem nooit een plaat gehad. Tot ik hem een jaar of twee geleden in de bakken tegenkwam en terugdacht aan die periode. Road to Saint Ives beluister ik nog altijd vaak, dus om die reden springt dat werk eruit. Ik herinner me nog van toen Dael hem draaide dat Surman soms heel folky is in zijn jazz. Hij nam volksmuziek mee in zijn experimenten, en fluiten, en balofons. Toen al zocht hij die fusion op.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
