Rifkin’s Festival

Woody Allen herhaalt zichzelf al jaren. Soms met succes, soms niet. Rifkin’s Festival is eerder net niet. Door een roestige timing leveren de niet onaardige oneliners weinig meer dan een flauwe glimlach op. De viervoudige Oscarwinnaar liet dat in pakweg Annie Hall, Manhattan en Match Point niet gebeuren. Ook de plot lijkt met veel vakkennis en ervaring maar weinig passie uitgewerkt. Tijdens het filmfestival van San Sebastián heeft een snobistische filmdocent (veteraan Wallace Shawn) nog meer tijd dan anders om te wandelen, mijmeren, zeuren en jongere vrouwelijke dokters te verleiden. Zijn echtgenote (jarennegentigfenomeen Gina Gershon) heeft toch slechts oog voor een blaaskaak van een filmregisseur (Louis Garrel). Hoe het afloopt, is vergeten nog voor het is gebeurd. Blijven wel hangen: de zwart-witvisioenen van de hypochonder du jour. Cameralegende Vittorio Storaro maakt er pareltjes van en ze persifleren bekende scènes uit de films van grootmeesters als Bergman, Buñuel, Fellini en Truffaut. Ook al kabbelt zijn 49e film bij momenten, die cinefiele knipogen zorgen ervoor dat je als Allen-fan Rifkin’s Festival toch gezien wilt hebben.