Vijf nominaties, maar nog geen enkel beeldje: Kate Winslet is niet voor het Oscargeluk geboren. Nu ze in relatiedrama Revolutionary Road opnieuw het grote scherm deelt met haar Titanic-tegenspeler Leonardo DiCaprio lijkt haar gloriemoment eindelijk aangebroken. ‘Natuurlijk wil ik een fucking Academy Award!’
‘Vind je het erg dat ik mijn sigaretten even ga halen? Ik heb ze in mijn slaapkamer laten liggen.’ Het zijn niet meteen de woorden die je van een Hollywoodster verwacht wanneer die haar suite in het prachtige Waldorf-Astoria binnenwandelt. Maar Kate Winslet is dan ook allesbehalve een typische celebrity. Ze rookt als een schoorsteen, heeft bepaald sterke meningen en vloekt als een ketter – het aantal ‘ fucks‘ tijdens ons gesprekis niet bij te houden.
Ook het cv van de 33-jarige Britse blondine kan je bezwaarlijk vanzelfsprekend noemen. Ze debuteerde op het witte doek in Heavenly Creatures (1994), het bedwelmende moorddrama van Peter Jackson. Nadien volgden rollen in de klassieke literatuuradaptaties Sense & Sensibility (1995) en Jude (1996). De grote doorbraak kwam er echter met Titanic (1997), James Camerons Oscarknaller waarin ze met Leonardo DiCaprio een der bekendste filmkoppels aller tijden vertolkte.
Om aan het juk van het megasucces van de schipbreukfilm te ontsnappen, koos Winslet vervolgens voor kleinschalige arthouseprojecten als Hideous Kinky (1998) en Holy Smoke (1999). Daardoor zonk misschien de interesse van het grote publiek, maar ome Oscar bleef haar altijd goed gezind. Met nominaties voor haar vertolkingen in Iris (2001), Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004) en Little Children (2006) staat de teller nu op vijf.
De kans is echter groot dat deze op 22 januari – de dag dat de Oscarnominaties worden bekendgemaakt – naar zeven verspringt. Winslet duikt immers op in Academy Awardfavorieten The Reader, een post-Holocaustdrama van The Hours-cineast Stephen Daldry, en de verscheurende gezinstragedie Revolutionary Road. Dat laatste project ligt haar ontzettend nauw aan het hart omdat zij degene was die het van de grond kreeg.
‘Ik las het scenario van Justin Haythe en was onmiddellijk verkocht’, vertelt Winslet enthousiast als ze weer opduikt en ons de hand schudt. Het gaat om een adaptatie van Richard Yates’ gelijknamige boek uit 1961. Protagonisten zijn Frank en April Wheeler, een pas getrouwd stel uit de fifties dat zich volledig in de American Dream vastbijt. Ze kopen een huis in de voorstad, hij gaat werken in het centrum en zij zorgt thuis voor de kinderen.
Maar… Frank en April zijn niet gelukkig. Zij blijft dromen van een vrijer en creatiever leven en hij vindt dat hij steeds meer op zijn vastgeroeste vader begint te lijken. Die opgekropte frustraties leiden tot verbale duellen die het geruzie uit Who’s Afraid of Virginia Woolf? op een pauselijke nieuwjaarsspeech doen lijken. En langzaam maar zeker stevent hun relaas af op een tragische finale die zelfs de hevigste Hells Angel naar zijn zakdoek zal doen grijpen.
‘Je begrijpt dat de studio’s niet stonden te springen om geld te pompen in zo’n deprimerende productie’, lacht de stralende actrice. Het tij keerde toen ze twee grote namen wist te strikken: haar echtgenoot Sam Mendes – de gevierde toneelregisseur die voordien American Beauty, Road to Perdition en Jarhead inblikte – en niemand minder dan haar Titanic-tegenspeler Leonardo DiCaprio.
Noem hun eerste samenwerking in twaalf jaar echter geen afrekening met hun gemeenschappelijke verleden: ‘Dit project kwam niet tot stand omdat we oude spoken wilden begraven. Integendeel zelfs: Leo en ik waren al jaren op zoek naar een film waarin we opnieuw zij aan zij konden staan. Leo blijft de beste acteur van zijn generatie. Ik zou wel gek zijn om niet meer met hem te willen samenwerken.’
Wat maakt hem zo verschillend van andere acteurs van zijn leeftijd?
Kate Winslet: Leo heeft een onverschrokkenheid die je in ons vak niet vaak tegenkomt. Tijdens de opnames vertelde hij me dat hij het fantastisch vond om zo’n onvolmaakt en zwak personage te mogen vertolken. Dat vond ik ongelooflijk. Andere acteurs van zijn status zouden ongetwijfeld gevraagd hebben om Frank wat cooler te maken.
Hij hapte dus meteen toe toen je met het project op de proppen kwam?
Winslet: Zo makkelijk ging het nu ook weer niet. Ik gaf hem het scenario en vertelde dat ik het kost wat kost wilde verfilmen. Daarna liet ik hem met rust. Leo zit anders in elkaar dan ik. Ik reageer heel instinctief op scripts, terwijl hij wekenlang over potentiële projecten zit te tobben. Pas toen hij hoorde dat Sam zich over de regie zou ontfermen, hapte hij finaal toe.
Hoe komt het…
Winslet: ( Onderbreekt) Wil je me even excuseren? Ik moet op zoek naar een asbak. ( Verdwijnt uit de kamer om enkele minuten later met een kop koffie in de hand weer op te duiken) Een fucking vijfsterrenhotel zonder fucking asbak: wie had dat gedacht? Maar goed, wat was je vraag?
Hoe komt het dat het tussen julliezo goed klikt?
Winslet: Ik zou het echt niet weten. Misschien ligt het wel aan onze gelijkaardige achtergrond: we komen uit gewone gezinnen, volgden geen typische dramaopleidingen, braken op jonge leeftijd door en werkten samen met fantastische acteurs van wie we enorm veel leerden. Daarnaast delen we een nogal absurd gevoel voor humor en werken we tot we erbij neervallen. Goed is niet goed genoeg voor ons.Wij mikken steevast op de hoogste lat.
‘A match made in heaven!’
Winslet: Het had evengoed anders kunnen uitdraaien. Voor hetzelfde geld konden we elkaar tijdens de opnames van Titanic niet luchten en hadden we elkaar nadien nooit nog gesproken. We zijn echter altijd contact blijven houden. Meer nog: op de set van Revolutionary Road beseften we dat we nog nooit ruzie hadden gemaakt! Nadien hebben we echt geprobeerd om elkaar op de zenuwen te werken, maar zelfs dat leverde alleen onbedaarlijke giechelpartijen op.
Dat klinkt bijna te goed om waar te zijn.
Winslet: Dat besef ik maar al te goed. Ook buiten ons vakgebied blijkt zo’n vriendschap tussen een man en een vrouw veeleer zeldzaam. Soms wordt het zelfs een beetje griezelig. Zo vertelde ik Leo na een take: ‘Stop met je zorgen te maken, deze was veel beter dan de vorige.’ Waarop hij verschrikt wegliep en me van hekserij beschuldigde. Ik had immers zijn gedachten gelezen. (Lacht)
Werd je echtgenoot nooit jaloers wanneer hij jullie zag dollen?
Winslet: Sam en ik hebben een perfecte relatie. Natuurlijk maken we wel eens ruzie, maar daar blijft het bij. Het is dus niet zo dat er tijdens de productie plots verborgen frustraties of ergernissen kwamen bovendrijven. Ik heb veeleer het gevoel dat we het beste in elkaar naar boven haalden.
Op één punt blijken we echter enorm te verschillen. Als Sams draaidag erop zit, kan hij zijn werk probleemloos achterlaten. Ik zit daarentegen nog urenlang te piekeren over de scènes die we die dag hebben gedraaid. Sam heeft me een paar keren moeten kalmeren toen ik hem tijdens het avond-eten met vragen over mijn personage bombardeerde. Ik ken niet veel regisseurs die zich zo over hun acteurs ontfermen.
Een gevolg van zijn theaterachtergrond?
Winslet: Dat denk ik wel. Zo stond hij er op dat we drie en een halve week repeteerden. Dat is uitzonderlijk lang voor een Hollywoodfilm. Daarnaast moedigde hij iedereen aan om met ideeën te komen. Hij vindt dat de hele ploeg zich moet smijten, iedereen moet zijn zegje kunnen doen. Het is eens wat anders dan al die minkukels die verkrampt aan het scenario vasthouden.
Wat vond je zo aantrekkelijk aan Richard Yates’ ontzettend zwart-gallige verhaal?
Winslet: Een combinatie van dingen: de brutale eerlijkheid, de gigantische ups en downs en de erg complexe personages. Een huwelijk is allesbehalve een zwart-witervaring, een relatie is altijd in beweging. Frank en April doen elkaar verschrikkelijke dingen aan, maar laten elkaar niet in de steek. Op een vreemde manier charmeert dat idee me.
Bovendien heeft April het lef om alle maskers af te gooien en de fundamentele leugen waarop onze samenleving gebaseerd is aan te kaarten. Niemand is écht tevreden, iederéén had gedacht dat zijn leven er anders zou uitzien. Als dan ook nog eens alle hoop op een betere toekomst wegvalt, heb je niets meer om je aan vast te klampen.
Het relaas speelt zich af in de conservatieve jaren 50. Leven we nu niet in andere, betere tijden?
Winslet: Natuurlijk is er enorm veel veranderd. Er zijn nog amper taboes! (Lacht) Toch zijn de thema’s uit het boek ook vandaag nog relevant. Op een bepaald moment zegt April: ‘Ik kan hier niet blijven, maar ik kan evenmin weggaan. Niemand heeft iets aan me.’ Dat gevoel van totale hulpeloosheid en overbodigheid ervaartiedereen wel eens, niet?
Herkende je jezelf in April?
Winslet: Helemaal niet. Als ik ooit over mijn leven zou durven te klagen, mag je me onmiddellijk een schop geven. Ik heb een geweldige carrière, gezonde kinderen en een schat van een echtgenoot. Dat maakt het vertolken van April net zo uitdagend. Ik ga altijd op zoek naar rollen die me uit mijn ‘ comfort zone‘ dwingen. En geloof me: het idee dat ik wekenlang in de huid van zo’n getormenteerde vrouw zou vertoeven, maakte me doodsbang.
Naar verluidt waren de opnames zo intens dat je het zelfs eens op een braken zette.
Winslet: That was a first!(Lacht) Het was eventjes schrikken – zowel voor mezelf, als voor de anderen. Iedereen stond klaar om te draaien toen ik plots richting toilet spurtte. Het ging om een ongelofelijk moeilijke scène waarover ik niet in detail kan treden zonder de film voor je lezers te verpesten. Laten we het erop houden dat de sequentie alle ouders tot op het bot zal raken.
Het feit dat ik met mijn echtgenoot op de set stond, maakte de situatie alleen maar emotioneler. De daaropvolgende dagen gingen me trouwens niet veel beter af. Je moet weten dat we in chronologische volgorde draaiden en dat het verhaal er niet rooskleuriger op wordt. Toen de laatste draaidag naderde, kreeg ik letterlijk geen hap meer door mijn keel.
Nu zie je er nochtans voortreffelijk uit.
Winslet: Dankjewel! Sam en ik zijn net een weekje naar de Caraïben geweest.Dat heeft ontzettend veel deugd gedaan.
Vroeger durfde je gewicht wel eens te fluctueren. De Britse tabloids konden er niet over ophouden.
Winslet: Ben ik blij dat die tijd voorbij is! Ik was als tiener allesbehalve ambitieus en ik had nooit verwacht dat ik beroemd zou worden. Vandaar dat mijn gewicht me niet interesseerde. Dat babyvet ben ik nu wel kwijt, maar dat wil niet zeggen dat ik me in de strakste T-shirtjes en nauwste jeans zal hijsen. Diep vanbinnen blijf ik een f atty for life. (Lacht)
De kans is groot dat je binnenkort je zesde én je zevende Oscarnominatie binnenrijft. Wordt het niet hoog tijd dat je ook eens wint?
Winslet: You bet your fucking ass! Ik zou me nu nederig kunnen opstellen en beweren dat zulke zaken me niet interesseren, maar dan zou ik liegen. Natuurlijk wil ik een fucking Academy Award!
Door Steven Tuffin
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier