Bart Cornand
Bart Cornand Redacteur Knack

De peristaltische beweging – Elvis’ grote comeback was in se een grote afgang.

Gillian G. Gaar

Jawbone, 270 blz., euro 18.

Grote opschudding in de media begin deze maand: ‘Elvis Presley stierf aan constipatie.’ Hij droeg, zo meldde zijn gewezen huisarts, ‘meerdere maanden stoelgang mee’. Alsof iemand ooit had geloofd dat Presley aan hartfalen was bezweken. De King, dames en heren, is kapotgegaan aan een ophoping van slechte films en medleys, kortom, aan kak.

Het verhaal is bekend: nadat Elvis Presley met de cover That’s Allright Mama de rock-‘n-roll zowat had uitgevonden en met zijn schandelijke heupstoten miljoenen Amerikaanse schoolmeisjes vloeibaar had gemaakt, moest hij in 1958 het leger in. Daarna, zo wil de legende, ging het alleen nog bergaf. Een reeks van slechte tot ronduit pijnlijke films volgde, net als een eindeloze reeks concerten in Las Vegas. Maar er was één opstoot van rock-‘n-roll, één volmondige veest, één heftige darmstuwing. De datum: 3 december 1968. De officieuze naam: The 68 Comeback Special, een tv-special van NBC. En precies over die plotse opleving schreef Gillian G. Gaar een niet onaardig boek.

Gaar is met Return of the King niet aan haar proefstuk toe. Eerder schreef ze biografieën van Green Day en Nirvana, en vooral She’s a Rebel: The History of Women in Rock and Roll. Voor haar Elvisboek ging Gaar niet over één nacht ijs: ze sprak met werkelijk iedereen die met de NBC-show te maken had, van cruciale muzikanten als Scotty Moore over de producers tot aanwezige fans. Een van haar opmerkelijkste conclusies is dat de Comeback Special níét Elvis’ grote, bewuste terugkeer naar zijn begindagen was. Voor hem zou het een kerstspecial worden zoals hij er al zoveel had opgenomen, niet meer dan een projectje tussen twee films door. Dat de uitzending zo’n ‘historisch’ belang kreeg, was geheel de verdienste van de jonge regisseur Steve Binder, de enige die Elvis met zijn neus op de feiten durfde te duwen: hij was passé, en dit was zijn enige kans op beterschap.

Erg goed gedocumenteerd allemaal. Alleen slaat Gaar je plat met feitjes en vergeet ze een verhaal te vertellen. Bovenal zit ze te dicht met haar neus op het onderwerp, waarbij ze de rest van de muziekscene omstreeks 1968 uit het oog verliest. ‘Als je je ogen had gesloten op het moment dat Elvis in het leger ging en ze weer opende toen de special werd uitgezonden, leek het alsof die films er nooit geweest waren.’ Alleen, ma’am, was er tien jaar gepasseerd. Tien jaar waarin The Beatles en The Stones waren langsgekomen en er een counter culture was ontstaan die de rebellie van de vroege Elvis naïef en – op dat moment – muzikaal irrelevant had gemaakt. De Comeback Special was, hoe goed gemaakt ook, de laatste keer dat Elvis nog eens goed naar de koer kon gaan. Niet meer, niet minder.

Bart Cornand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content