De afgelopen weken zijn op onze vaderlandse tv-zenders weer een hoop nieuwe programma’s de revue gepasseerd. Wij onderwerpen ze aan een kritische blik.
Publiek Geheim ****
Elke dinsdag, Canvas
Na de eerste aflevering van Publiek Geheim stonden we nog een klein beetje in dubio over dit programma. De documentaire over de bunker onder de Kemmelberg, een overblijfsel van de Koude Oorlog, was weliswaar uitstekend, maar we vroegen ons achteraf af of dat niet veeleer kwam door het tot de verbeelding sprekende onderwerp dan door de aanpak van de makers. Maar de tweede aflevering nam de laatste twijfels weg en liet het beste verhopen voor de rest van deze reeks, én voor het al bestelde tweede seizoen. Sven Speybrouck ging naar Kwatrecht, een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Wetteren, om er het Mariagaard Instituut te bezoeken. Die school was in 1943 geconfisqueerd door de SS, die er een Reichsschule van maakte, een elite-instelling waar een honderdtal kinderen uit pekzwarte Vlaamse gezinnen een opvoeding volgens de naziprincipes kreeg.
Terwijl Speybrouck in de eerste aflevering half Europa afreisde, bleef hij ditmaal grotendeels op dezelfde plaats, wat de beklemmende sfeer van de voormalige Reichsschule nog beter in de verf zette. Toen hij bovendien twee voormalige leerlingen van de school interviewde, die op hun periode daar terugkeken met een bizarre mengeling van heimwee en trots, werd Publiek Geheim een van de beste documentaires over WO II die we de laatste jaren op Canvas hebben gezien. En in die categorie is de concurrentie toch uitgebreid.
De Flandriens ****
Elke maandag, Canvas
Je kunt De Flandriens eigenlijk nog het best vergelijken met een wielrenner die in alle omstandigheden sierlijk op zijn fiets zit, zelfs al is hij helemaal ‘choco’ gereden. Op het eerste gezicht leek deze docureeks over de exploten van de Vlaamse wielerhelden in de Ronde Van Vlaanderen en Parijs-Roubaix een ode aan de ‘dwangarbeiders van de weg’ en hun heroïsche exploten op twee wielen. Het gepeuter van Michel Wuyts bracht echter vooral de kleine en menselijke kantjes van zijn gesprekspartners naar boven, en De Flandriens werd daardoor een opeenvolging van sappige verhalen over combines in de koers, afgekochte overwinningen en rivaliteiten die tot vandaag voortduren.
Het meest in het oog springende verhaal was dat over de Ronde van 1977, waar een gediskwalificeerde Freddy Maertens Roger De Vlaeminck tegen betaling naar de streep zou hebben geleid. Enerzijds door de bizarre rol die de visboer van Maertens in de wedstrijd heeft gespeeld – een man die later als een soort Vlaamse Forrest Gump nog vaker aanwezig bleek te zijn op controversiële momenten in de wielersport – en anderzijds door het feit dat De Vlaeminck alles wat Maertens vertelde, bleef ontkennen. Ondertussen hebben de twee wielrenners een compromis gesloten om het nooit meer over die bewuste koers te hebben, wat bewijst dat zelfs flandriens eigenlijk ook gewoon echte Belgen zijn.
Trinny & Susannah: Missie Vlaanderen **
Elke woensdag, Vitaya
We zijn er eerlijk over: we zijn fan van Trinny & Susannah, de Britse modegoeroes die hun volk de juiste outfit leerden kiezen. We hebben ons dus ook geamuseerd met Missie Vlaanderen, de nieuwe reeks waarin het duo neerstrijkt in een Vlaamse stad en mensen van de straat plukt om hen een make-over te geven. In de eerste aflevering landden Trinny & Susannah in Leuven, waar ze de alomtegenwoordigheid van zwarte kleding aanklaagden en natuurlijk af en toe een vrouw bij de borsten grepen. De ongecompliceerde aanpak leidde tot een hoop leuke momenten en zoals altijd zorgden de twee op het einde ook voor enkele ontroerende scènes, met vrouwen (en een enkele man) die zich voor het eerst sinds lang weer goed in hun vel voelden.
Alleen spijtig dat Missie Vlaanderen een beetje de speeddatingversie was van datgene waar Trinny & Susannah zo goed in zijn. Vroeger, in de eerste reeksen, namen de twee één of twee vrouwen onder handen, die ze dan een paar dagen volgden en tips gaven. Hier werden twintig mensen samengedreven die op één namiddag een nieuwe outfit kregen, zodat alles heel oppervlakkig bleef. Dat zag je eerlijk gezegd ook aan het resultaat: veel van de nieuwe kleren die de vrouwen kregen, leken veeleer bedoeld voor speciale gelegenheden, terwijl de tips die ze in hun dagelijkse leven zouden kunnen gebruiken wat achterwege bleven.
Goeie Vrijdag *
Elke vrijdag, één
Goeie Vrijdag heeft Roos Van Acker bevrijd van Hole in the Wall en de rest van Vlaanderen van De Generatieshow: de eerste aflevering van het nieuwe entertainmentprogramma op één kon bij ons dus wel op wat goodwill rekenen. We waren zelfs bereid door de vingers te zien dat het format een schaamteloze kopie is van De Droomfabriek. Eén aspect van De Droomfabriek is echter niet overgenomen: de dosis milde waanzin waarmee Bart Peeters en Hugo Matthysen dat programma inspoten. En dat is jammer want het brave en wat kleurloze Goeie Vrijdag had een beetje gekte wel kunnen gebruiken. Zeker omdat de wensen waarrond het allemaal draaide, niet bepaald wereldschokkend waren.
Enkele meisjes die van hun ouders geen hondje kregen, mochten een uurtje met een tiental puppies spelen; een jongeman die in een ongeval zijn geliefde auto had verloren, kreeg hem in gloednieuwe staat terug; en een groepje dames mocht een schoolreisje van jaren geleden overdoen. Het leukste verhaal was dat van een muzikaal onkundige bankbediende die al maandenlang met een liedje in zijn hoofd liep, en door Goeie Vrijdag geholpen werd om het deuntje te bevrijden. De song heette Nooit Meer Alleen, klonk als een samenraapsel van bekende liedjes waarvan de stukken niet helemaal in elkaar pasten en was daarmee de perfecte samenvatting van de eerste aflevering.
Red Mijn Huis *
Elke woensdag, vtm
In Red Mijn Huis rijdt een team onder leiding van Pascale Naessens door Vlaanderen om scheve bouwsituaties recht te trekken. In de eerste aflevering zelfs letterlijk, want Pascale en co stootten op een huis waarvan de betonplaat schuin gegoten was, met alle gevolgen vandien. Het gezin dat in het huis had moeten wonen, was opgelicht door twee louche verkopers, die het koppel in totaal 185.000 euro afgetroggeld hadden. Dus kwam Naessens met de hulp van enkele goede aannemers – die in ruil voor wat schermtijd 100 % korting gaven – het huis afwerken, terwijl speurder Philippe Smets op zoek ging naar de verantwoordelijken.
De vraag of de politie op de hoogte is, werd nooit gesteld, en ook niet of er een rechtszaak tegen het duo kan worden aangespannen. Blijkbaar mocht de illusie dat de tv alles eens zou komen oplossen, niet doorbroken worden, ook al kon Smets zelf niet veel meer doen dan het aannemersduo een beetje stalken. Red Mijn Huis was daardoor in de eerste plaats voorspelbare feelgood-tv à la Extreme Makeover: Home Edition, met de bijbehorende beelden van mensen die in tranen uitbarsten bij het zien van hun nieuwe woonst. Heel mooi allemaal, en het weze die mensen ook gegund, maar we hebben de laatste jaren iets te veel zulke programma’s over ons heen gehad om er nog echt warm voor te lopen.
De Klas van Frieda *
Maandag tot donderdag, één
Eén voerde promotie voor de vernieuwde maandagavond met een reclamespotje waarin de link wordt gelegd tussen tv-kijken en een bestelling plaatsen bij de meeneemchinees. Wij snappen het verband eigenlijk niet, maar dat ligt misschien aan ons: die zeldzame keer dat we bij de lokale Chinees eten halen, hebben we telkens de indruk dat het eigenlijk niet uitmaakt wat je bestelt, het smaakt toch allemaal een beetje hetzelfde. Dat lijkt ons niet bepaald de boodschap die je als tv-zender wilt uitdragen.
Nu goed, De Klas van Frieda, de nieuwe laatavondquiz waarin Frieda Van Wijck vier BV’s ontvangt in haar klasje, is in ieder geval wel zo voorspelbaar als nasi goreng met loempia. Van de grappen over de oude schoolfoto’s van de deelnemers over de quizvragen uit de categorie aardrijkskunde of geschiedenis tot de finale om uit te maken wie de eerste van de klas werd, niets kon echt verrassen. Het is Herexamen maar dan voor de 21e eeuw, met een opgevoerd tempo, kortere rondes en meer lolligheid. Niet dat De Klas van Frieda slecht is. Net zoals de meeneemchinees soms kan smaken, zullen we na een lange werkdag wellicht nog wel eens bij het programma blijven hangen. Om het vier keer in de week op ons bord te krijgen, daar bedanken we dan weer voor.
Door Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier