Karin Dreijer Andersson, de vrouwelijke helft van The Knife, doet het even zonder broer Olof. Terwijl die godbetert aan een opera werkt, etaleertde Zweedse met succes haar muzikale solokunsten onder de nom de plume Fever Ray.
Karin Dreijer Andersson komt koel en gereserveerd over, en beantwoordt vragen met timide spaarzaamheid. Scandinavische nuchterheid misschien? Nochtans maken de blonde Zweedse en haar broer Olof al goed zes jaar furore als het macabere elektroduo The Knife, bedenken ze samen intense live-shows en parels van videoclips, én heeft ze als Fever Ray in haar eentje een raadselachtige plaat gemaakt die flink onder je huid kruipt. Als we haar echter vragen welke bijdrage Olof eigenlijk aan The Knife levert, ontdooit ze toch even. En jawel, ze lacht.
Karin Dreijer Andersson: Olof heeft wel degelijk zijn inbreng. Zo veel zelfs dat de halve studio was verdwenen toen hij naar Berlijn verhuisde. (Schamper lachje) Ik ben helemaal van nul moeten herbeginnen, maar die frisse start heeft deugd gedaan. Na zeven jaar The Knife was het hoog tijd voor een break. Nu kon ik helemaal mijn eigen ding doen.
Een van je songs heet ‘When I Grow Up’. Wat wilde je als kind worden?
Dreijer: Advocaat zoals mijn groot-vader, of architect zoals mijn pa.
Geen houtvester, zoals in de tekst?
Dreijer: Neen, de teksten op de plaat zijn niet autobiografisch. Maar bossen spreken wel tot de verbeelding en ik speel graag met beelden en tekst die een sluimerende droomtoestand oproepen, los van alle realiteit en logica. Het is vergelijkbaar met de vluchtige momenten waarin creativi-teit bezit van je neemt, wat voor mij bijna magisch aanvoelt. Dat maakt muziek maken zo fascinerend, de rest van de tijd is het een kwestie van op de computer files te schikken.
De clip van ‘If I had A Heart’ is ook een soort droomsequentie. Een kwade dan nog: David Lynch meets ‘Apocalypse Now’.
Dreijer: Oh, maar ik ben een grote fan van David Lynch, net als van Jim Jarmusch. Ken je diens zwart-witfilm Dead Man? Ik houd van het mystieke sfeertje en bevreemdend trage tempo van die prent. Met de clip van If I Had A Heart mikte ik op hetzelfde gevoel.
‘If I had a voice, I would sing’ gaat het in dat nummer. Vreemd voor een zangeres die…
Dreijer: Zangeres? Ben ik wel een zangeres?
Zegt de vrouw wiens stem gegeerd is door Röyksopp en dEUS.
Dreijer: Tja, wat ben ik eigenlijk? Ik zie mezelf vooral als een performer. Lange tijd had ik geen idee over wat zich in de muziekwereld afspeelde. Muzikale rolmodellen zijn me vreemd. Na de kunstacademie werkte ik als grafisch designer en computerprogrammeur, ik zong toen wel bij een groepje (Honey Is Cool; nvdr.), maar dat was vooral een leuke hobby. Noem me gerust een muzikale laatbloeier.
Je zangstem klinkt meestal vervormd of vertraagd. Waarom?
Dreijer: Ik benader mijn stem als een instrument waarop ik ideeën kan loslaten. Er bestaan duizend manieren om een basgitaar of synthesizer te vervormen en iedereen doet het ook, waarom zou je dan niet hetzelfde procedé op stembanden toepassen? Zo kan ik mezelf bijvoorbeeld als een man doen klinken, en ik vind het boeiend om met die tweeslachtigheid te spelen.
Spookachtig en duister zijn twee woorden om je muziek te omschrijven. Akkoord?
Dreijer: Ik vind mijn muziek niet zo donker, hoor. Er zit naast romantiek ook voldoende licht in die duisternis. Synthpopmelodieën uit de jaren 80, maar ook Caraïbische steel drums en zelfs panfluit. Dromerig, maar dynamisch, daar kan ik me meer in vinden.
Toen jullie in 2003 met The Knife een Zweedse Grammy Award wonnen, boycotten jullie de ceremonie door twee als gorilla’s verklede figuranten te sturen. Wat als je met Fever Ray opnieuw in de prijzen valt?
Dreijer: Dat zie ik niet snel gebeuren. Het jaar nadien stuurden we een videomontage van geflipte graphics. Sindsdien is het stemsysteem veranderd – het publiek mag nu de winnaars kiezen, in plaats van een jury. Ach, de meeste van die awardshows zijn een farce. De muziekindustrie die prijzen aan zichzelf uitdeelt, hoe zielig. Ik speel hun spelletje liever niet mee.
Je hebt een eigen label: Rabid Records. Behalve je vriendin Jenny Wilson heb je ook het jonge folkduo First Aid Kit in de rangen.
Dreijer: Jenny Wilson is intussen vertrokken. Ze was te bekend geworden om haar carrière en onze vriendschap goed te combineren. De zusjes van First Aid Kit zijn jong, vijftien en achttien, maar ik houd van hun sound. Ze wonen verderop bij me in de straat en hun moeder sprak me op een dag aan. Of ik hun MySpace-pagina alsjeblief eens wilde checken. Je buurmeisjes leren kennen via het internet, zo gaat dat tegenwoordig. (Lacht)
Klopt het dat The Knife aan een opera bezig is?
Dreijer: Het Royal Danish Theatre heeft ons gevraagd om de muziek te componeren voor een opera over Charles Darwin en de 150e verjaardag van zijn The Origin Of The Species. We zullen niet met een orkest werken, het wordt een elektronische opera met drie zangers en zes dansers. Een project dat perfect binnen ons parcours past. Olof is zelfs speciaal naar de Amazone gevlogen om er geluiden op te nemen.
Welke vraag is je vandaag het meest gesteld?
Hoe het was om met Tom Barman samen te werken. Wil je dat ook graag weten?
Het zal voor een andere keer zijn!
Fever Ray
Uit bij V2 op 23/3.
Door Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier