DE WONDERJAREN – Sam Garbarski gunt zijn hoofdpersonage een tweede jeugd in deze dure maar holle nostalgietrip over liefde, familie en verlies.
DAVE MESTDACH
Sam Garbarski met Pascal Greggory, Jonathan Zaccaï, Alexandra Maria Lara, Léo Legrand, Laura Martin
Een dure, deels Belgische prestigeproductie over een man die terugblikt op zijn jeugd en op het leven dat hij had kunnen leiden? En dat gedipt in nostalgie en magisch-realisme? Neen, we hebben het niet over Jaco Van Dormaels eerder dit jaar uitgebrachte Mr. Nobody, maar wel over Quartier Lointain, de nieuwe film van Irina Palm-maker Sam Garbarski.
Die is gebaseerd op de bekroonde manga van Jiro Taniguchi, maar vertrekt net als Van Dormaels retrofuturistische fabel van de vraag: ‘Wat als ik mijn jeugd zou mogen overdoen?’ Die ‘ik’ blijkt ene Thomas te zijn, een vijftigjarige striptekenaar die nog vaak terugdenkt aan zijn puberjaren in de provincie. Hoewel die inmiddels een gelukkig burgerleventje leidt, heeft hij het plotse vertrek van zijn vader indertijd nooit volledig verwerkt.
Geen wonder dat, wanneer hij per toeval nog eens in zijn geboortedorp belandt, zijn gedachten meteen naar zijn verdwenen pa en inmiddels overleden ma afdwalen. Alleen wordt Thomas’ nostalgietrip wel heel erg reëel wanneer hij plots weer ontwaakt als 14-jarige, nota bene een week voor de verdomde dag die de rest van zijn leven zal tekenen.
Zal Thomas, nu hij de toekomst kent, er deze keer wél in slagen om zijn vader op andere gedachten te brengen? Of moet hij opnieuw lijdzaam toezien hoe zijn gezin uiteenspat? Terwijl Bunuels Belle de Jour in de bioscopen loopt, Felice Gimondi roze pakt in de Giro en zijn jeugdliefde de hormonen voelt opwellen, doet Thomas alvast zijn uiterste best om zijn familiegeschiedenis alsnog een andere draai te geven.
Net als Mr. Nobody lijkt Quartier Lointain, met zijn gezwollen pathetiek en oppervlakkige mijmeringen over liefde, familie en het lot, vooral het product van een uit de hand gelopen midlifecrisis. Maar dan zonder de sciencefictionkitsch, visuele pracht en overdaad aan ideeën die van Van Dormaels comeback tenminste nog een originele mindtrip maakten.
Bovendien mist Garbarski niet alleen als auteur het talent om zijn huizenhoge ambities te schragen. Net als voorganger Irina Palm maakt Quartier Lointain ook visueel bij vlagen een stroeve en gekunstelde indruk. De melancholische sprookjessfeer komt nooit volledig tot leven, waardoor het bij een retroparade door la douce France blijft, met kleurrijke sixtiesdecors, fraaie vintage auto’s, wisselvallige acteurs en een fletse synthscore van Air – dat duidelijk te vaak naar Jean-Michel Jarre heeft geluisterd.
Het spectaculairste aan deze filosofisch bedoelde europudding blijft dan ook het kostenplaatje van 15 miljoen euro. Alleen hadden Garbarski en co dat duidelijk beter in scherpe dialogen en clichévrije personages geïnvesteerd. Misschien in een volgend leven?
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
