Vanaf zondag 8 juni peilt Betty Mellaerts in ‘Confidenties in de Provence’ – de opvolger van ‘Confidenties in Toscane’ – wekelijks naar de ziel van twee gasten.

1. Is er aan het concept van het programma gesleuteld?

Het concept blijft hetzelfde, de invulling is anders. De gesprekken worden iets korter, maar de kwantiteit neemt toe. En we proberen de gasten op mooie plekjes in de buurt te portretteren, in plaats van steeds op dezelfde locatie te blijven. De gasten blijven ook iets langer dan voordien, twee à drie dagen, wat zowel voor hen als voor ons veel comfortabeler is.

2. Pakt u het anders aan dan uw voorganger Paul Goossens?

Ik wil de vraag niet omzeilen, maar we maken gewoon een ander programma. Met andere medewerkers, een andere regisseur, andere locaties. Het gaat om de interactie tussen de gasten. Die is altijd anders, omdat de ene mens zich wat gemakkelijker blootgeeft dan de andere. Natuurlijk verschilt mijn aanpak van die van Paul, al is het maar omdat wij ook twee verschillende mensen zijn.

3. Hoe bepaalt u de keuze van de gasten?

Je probeert uiteraard goede duo’s samen te stellen, je moet tenslotte drie dagen met elkaar doorbrengen. Concreet hebben we met de hele ploeg rond Kerstmis een lijst van interessante mensen aangelegd, met een 250-tal namen. En dan begin je te denken: wie wil je héél graag? Wie kwam er al aan bod? En, belangrijker, wie kan zich vrijmaken? Er waren gelukkig weinig mensen die hun medewerking weigerden.

4. Het interview is uw grote liefde, zowel op de radio, in de krant als op televisie. Hebt u een voorkeur voor een bepaald medium?

Niet echt. De handigheid die ik in mijn radioperiode oppikte, is niet veranderd. De manier van interviewen is dezelfde, de uitwerking is anders. Bij radio ben je sterk gebonden aan tijd. Kranteninterviews zijn zeer lang, maar met het basismateriaal kan je achteraf nog alle kanten uit. En bij televisie gelden dan weer andere parameters: beeld en montage. Maar inhoudelijk benader ik het interview dus steeds op dezelfde manier.

5. Wie is uw ultieme gesprekspartner?

Ik heb nog nooit van iemand gedroomd en ik heb nooit iets gehad van: die moet ik absoluut hebben! Alle gasten komen vroeg of laat wel op je weg. Het komt spontaan en het heeft ook veel met intuïtie te maken. Maar mocht de gelegenheid zich voordoen om een mythisch figuur als Nelson Mandela te interviewen, hoef ik geen twee keer na te denken natuurlijk.

6. Interviewen is vooral een kwestie van intuïtie?

Ik maak geen informatieve interviews, het is dus belangrijk om mensen op een juist moment te ontmoeten. Iedereen heeft een verhaal, maar soms zijn de omstandigheden niet juist. Dan moet je wachten. Je voelt intuïtief wanneer het moment zal komen. De ervaring leert dat een verhaal na de feiten altijd interessanter is, vanwege de afstand en de reflectie. Het waarom en het hoe, zaken die mij interesseren, komen dan helderder naar voren. Daarom ga ik ook op zoek naar mensen die niet, of niet meer, in de actualiteit staan.

7. U publiceerde twee weken terug ‘Vrouw’, een boek in samenwerking met fotografe Lieve Blancquaert. Vergt dat een andere manier van interviewen?

Toch wel, ik speelde aanvankelijk met een standaard vraag-en-antwoordvorm, maar dat was niet mooi, dus koos ik voor een monoloogvorm. Het boek brengt tien levensverhalen van vrouwen rond thema’s als moederschap, aftakeling en dood. Het gaat dieper dan een doorsnee interview. Oudere vrouwen zijn haast een taboe in de media en in de maatschappij, we proberen daar verandering in te brengen.

8. Vindt u ondanks al het schrijfwerk nog tijd om zelf te lezen?

Ik lees graag grote mooie boeken. Niet uiterlijk natuurlijk (lacht), maar goede romans. En biografieën, zoals die van Annie M.G. Schmidt, schitterend geschreven. Als voorbereiding op mijn eigen boek las ik vooral vrouwenboeken, het Franse Moeders en Dochters bijvoorbeeld. Tussendoor probeer ik toch ook nog wat fictie te lezen.

9. Volgt u, als voormalige presentatrice van ‘Kunstzaken’, de hedendaagse kunst?

Ik heb helaas te weinig tijd. Toen ik het boek schreef en ten tijde van de kranteninterviews, zat ik dagenlang achter mijn computer. Veel tijd om kunst en theater te volgen, was er dus niet. Maar ik probeer de grote tentoonstellingen wel mee te pikken, ja. En in het buitenland bezoek ik, zoals elke toerist, wel eens een museum.

10. U was onlangs te zien in ‘Poes Poes Poes’. Een uitzonderlijk experiment of een onverwachte wending in uw carrière?

Die cameo was pure liefhebberij. Ik zou heel, heel graag acteren, maar als ik in een gesprek met iemand als Sien Eggers bijvoorbeeld merk hoe ze volledig opgaat in het acteren, besef ik dat ik helaas uit ander hout gesneden ben. Het is fantastisch wat zij doet, maar ik zou het zelf nooit op dat niveau kunnen. l

door Bram Van Moorhem

‘Mijn gedroomde interviewpartner? Nelson Mandela.’