Q&A

13-05-2003, 22:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:14

Ultrasexy op het zilveren scherm, resoluut achter de camera en binnenkort ook zwoel door uw stereo: de Franse actrice Julie Delpy bezingt op haar titelloze debuutalbum de liefde in twaalf tragische variaties.

1 Een plaat vol hartzeer. Toch niet autobiografisch?

Oh nee, help! Alle liedjes zijn geïnspireerd door mijn nabije omgeving: liefdesgeschiedenissen van vrienden, gesprekken op de bus. Ik heb me gewoon in die of die situatie verplaatst. Daarom staan ook zoveel liedjes in de eerste persoon, dat is voor luisteraars makkelijker om zich te identificeren. En iedereen heeft ooit wel een gebroken hart gehad. (lacht)

2 ‘Julie Delpy over liefde’, in glimmende hoofdletters uiteraard, was misschien een goede titel?

Yeah, right! Neen, liefde of een gebrek aan liefde beter, heeft volgens mij alles te maken met timing. Mensen zijn blind, het geluk ligt meestal binnen handbereik en toch kijken ze steevast de verkeerde kant op. Ik hou van onmogelijke liefde, het is uitstekend voer voor drama. Waar zou ik anders over moeten zingen? Over wassen, kinderen opvoeden en televisiekijken?

3 Je muziek klinkt herkenbaar, toch is het moeilijk precieze invloeden te achterhalen. Geef eens een tip.

Folk en rock. Ik hou heel veel van Neil Young, Ricky Lee Jones en Jeff Buckley. Nick Drake is nog zo’n invloed: bloedmooie muziek, maar onmogelijk na te spelen. Als ik met mijn gitaar op de bank zit, leen ik een bepaald idee of gevoel en maak er een eigen interpretatie van.

4 Je zingt, op één nummer na, in het Engels?

Ik heb weinig Franse liedjes, een evidente keuze dus. Frans is veel complexer, ik zou er minstens drie jaar over doen om twintig Franse nummers bij elkaar te schrijven. Engels klinkt om één of andere reden veel natuurlijker en, ook niet onbelangrijk, het laat ruimte voor fouten. Niemand struikelt over een uitdrukking als she don’t care, terwijl iedereen weet dat het she doesn’t care moet zijn. In het Frans kun je dat niet maken.

5 Moet je voor kunst lijden?

Acteren is alleszins lijden. Mensen zijn verblind door de glamour van film, maar het is echt een keihard beroep. Al die onzekerheden, al die druk. Oké, misschien niet zo pijnlijk als op een podium staan. In het theater kan één slechte avond je hele leven verknallen. If you fuck up, you fuck up.

6 Je mag een hoofdrol uit de filmgeschiedenis kiezen. Wat wordt het?

HAL in 2001: A Space Odyssey. (lacht) Neen, grapje. Madeleine Elster en Judy Barton in Vertigo. Hitchcocks vrouwen zijn altijd fantastische personages, maar een dubbelrol zoals die van Kim Novak is toch het ultieme voor een actrice. Ik weet alleen niet of ik me door Hitchcock zou laten terroriseren. Het zou wellicht net omgekeerd zijn. (proest het bijna uit)

7 Wat zijn de drie beste films

van de twintigste eeuw?

Bande à Part van Jean-Luc Godard, Minnie and Moskowitz van John Cassavetes en Madadayo, de laatste film van Kurosawa. Ik hou van cineasten die een persoonlijke stempel op hun film drukken, auteurscinema.

8 Tien jaar geleden werkte je samen met Roger Avary. Kon je als regisseur iets van hem opsteken?

Killing Zoe was zijn eerste film en ik was stomverbaasd door zijn professionalisme en zijn visie. Hij wist precies wat hij wilde, terwijl Eric Stoltz en ik toch alle vrijheid kregen om te doen wat we wilden. Hij liet de camera’s bijvoorbeeld nét iets langer draaien dan voorzien om het onderste uit de kan te halen. Ik zag onlangs zijn Rules of Attraction. Minder commercieel dan Zoe misschien, maar even subliem.

9 Heb je ook favoriete auteurs buiten de cinema?

Marguerite Duras en Hubert Selby Junior, twee totaal verschillende schrijvers. De ene is een psycho en de andere is… tja, wat is Duras eigenlijk? En ik lees graag Georges Bataille die ook een heel harde, cynische kijk op liefde heeft. In vergelijking met Bataille zijn mijn liedjes pure romantiek. (lacht)