We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar Marc Huyghens en de BrusselsE groep Venus zijn terug. Op het tweede album ‘Vertigone’ wordt een Amerikaanse connectie blootgelegd. Uit bij EMI.

1 Hoe komt het dat deze plaat zoveel rustiger is dan jullie debuut ‘Welcome To The Modern Dance Hall’?

Dat is te danken aan de maturiteit die we nu hebben. Deze keer namen we de tijd om aan de arrangementen te sleutelen en veel zorg te besteden aan de details. Venus is een andere groep geworden. Ik zing ook veel zachter.

2 Je hebt ook opgenomen in San Diego. Hoe ben je daar terechtgekomen?

Ik ben bevriend met Pall A. Jenkins, zanger van Black Heart Procession. Toen ik drie maanden bij hem logeerde, hebben we samen wat opnames gemaakt. Hoe we elkaar leerden kennen, is een gek verhaal. We waren in het Italiaanse Urbino toen ik Black Heart Procession op een affiche zag staan van een festival dat daar drie dagen voordien had plaatsgevonden. Ik dacht: shit, zonde dat we die gemist hebben. Bleek dat de groep door omstandigheden nog een week langer was gebleven. Iemand regelde dat we die avond nog met die gasten konden dineren.

3 Je zoekt graag een nieuwe omgeving op, want je hebt ook 2,5 jaar in Italië gewoond. Omdat het je creativiteit voedt?

Muzikanten zijn als een spons. Je moet weten dat ik nooit eerder in Amerika was geweest. Je kan je voorstellen wat een indruk het op me maakte toen we de woestijn van Arizona doorkruisten. Sindsdien haat ik alle clichés over de Amerikaanse mentaliteit.

4 Waarom ben je naar Italië getrokken?

Ik had er een meisje leren kennen. Zij speelde ook muziek, maar toerde nooit in het buitenland, in tegenstelling tot Venus. Dus leek het logischer dat ik naar ginder verhuisde. De nieuwsgierigheid naar een andere cultuur heeft natuurlijk ook meegespeeld in die beslissing.

5 Mag ik uit de sfeer in ‘Vertigone’ concluderen dat je beïnvloed bent door de Amerikaanse cultuur?

Ik hou van een groep als 16 Horsepower. Die brengt een moderne soort blues die heel diep gaat. Dat niveau zou ik graag ooit zelf bereiken. De Britse pop interesseert me veel minder. De Angelsaksische hegemonie is trouwens voorbij. Europese groepen gaan bewuster een eigen stijl zoeken.

6 Zo beleeft ook de Waalse rock een hausse. Jullie debuut heeft wat dat betreft een en ander losgemaakt. Maakt dat je trots?

Het is goed dat Waalse groepen aandacht krijgen en er zo wat meer evenwicht komt. Ik verlang naar feedback uit Vlaanderen. Krijg ik de kans om vaker voor een Vlaams publiek te staan, dan grijp ik die met beide handen.

7 Waarom is de bezetting van Venus gewisseld?

De breuk was nogal pijnlijk. Het komt erop neer dat het niet alleen muzikaal, maar ook op persoonlijk vlak niet meer lekker liep. Er waren meningsverschillen over de manier van werken. Het positieve aan de zaak is de komst van Jean-Marc Butty, de nieuwe drummer. Hij heeft ons met zijn bagage veel bijgebracht.

8 Jean-Marc heeft nog bij Calexico gedrumd. Geen toeval, neem ik aan?

Inderdaad. Met Calexico hebben we een speciale band. Een van onze eerste optredens was op een belangrijk festival in Rennes. Joey en John van Calexico stonden op de eerste rij te kijken. We stierven van de zenuwen. Na afloop hebben we verbroederd.

9 Je hebt het voorbije jaar tussen de bedrijven door ook soloconcerten gegeven. Waarom?

Onze vorige platenfirma, het Italiaanse Sonica, was failliet gegaan. We moesten dus op zoek naar een nieuw label. Dat kostte tijd. Intussen had ik echter nieuwe nummers geschreven. Daarom heb ik die in mijn eentje live uitgetest.

10 ‘Nothing’s as real as a heart when it bleeds’, zing je in ‘Happiness’. Wat bedoel je daarmee?

Als je aan de bodem zit en het lijkt alsof je alles hebt verloren, liggen alle mogelijkheden weer open. In dat nummer zeg ik: stop pessimistisch te zijn. Van slechte ervaringen kan je enkel leren.

door Peter Van Dyck