preoccupations

Vlnr.: MATT FLEGEL, DANIEL CHRISTIANSEN, SCOTT MUNRO en MIKE WALLACE.

Viet Cong is niet meer, maar dat brengt de import van superieure Canadese postpunk niet in gevaar: dezelfde groep laat zich nu gewoon onder de naam Preoccupations aanspreken. Minder omstreden, al weet je maar nooit. ‘We kunnen altijd nog van naam veranderen, nu we weten hoe makkelijk dat gaat.’

Tijdens de Vietnamoorlog (1955-1975) gold de Viet Cong als de spijkerharde communistische guerrillabeweging die duizenden burgers op de vlucht joeg en de Amerikanen uiteindelijk op de knieën kreeg. Historisch besef dat vier Canadezen in 2012 helaas ontbeerden toen ze hun nieuwe groepje van een aanspreekwijze moesten voorzien. Al van bij hun eerste uitgave, de ep Cassette uit 2014, veroorzaakte hun bandnaam verontwaardiging. Ook na het titelloze langspeeldebuut uit 2015 ging dat stormpje maar niet liggen – in de VS en Australië zagen promotors zich zelfs genoodzaakt optredens te annuleren. De band claimde onwetendheid, bood keer op keer zijn verontschuldigingen aan en beloofde de naam te zullen veranderen. Toch duurde het tot april dit jaar vooraleer zanger-bassist Matt Flegel, drummer Mike Wallace en gitarist-toetsenisten Scott ‘Monty’ Munro en Daniel Christiansen daar werk van maakten.

Waarom moest dat zo lang aanslepen?

MATT FLEGEL: Omdat we elke dag wel wisten wat gedaan, dat is alles. Vorig jaar hebben we tweehonderd keer opgetreden. Tussendoor voerden we promotie of namen we demo’s op. Nog nooit in mijn leven heb ik het zo belachelijk druk gehad. In feite heeft onze vroegere manager ons verplicht die naamswijziging aan te kondigen, in de hoop dat het de commotie zou temperen. Een ongelukkig idee, want van toen af verwachtte iedereen ook dat die nieuwe naam elk moment kon komen.

SCOTT MUNRO: Terwijl we nog geen flauw idee hadden wat die dan wel zou worden. Dat zoeken heeft heel lang geduurd. We waren er constant mee bezig, in gesprekken, in e-mails. We hebben tonnen fantastische suggesties gekregen. Zelf vond ik Santa Claus Orchestra of Strange Hair wel goed, maar daarover bereikten we geen eensgezindheid. (lacht) En van de paar namen die we wél hadden weerhouden, bleek alleen Preoccupations nog niet te zijn ingenomen. Wist je trouwens dat we indertijd zelfs een dagvaarding hebben gekregen van een rapper uit New York die Vietcong als handelsmerk had laten registreren? Maar aangezien hij voor één woord had gekozen en wij voor twee, heeft hij zijn klacht laten vallen. Ook door die ervaring was het kritische onderzoek deze keer veel intenser.

Ach, het verlies van onschuld.

MUNRO: Lach maar. Als jonge band kan het je geen fluit schelen dat er in de sixties nog een gelijknamige groep heeft rondgelopen die ooit één hit heeft gehad. Maar deze keer durfden we er niet meer van uit te gaan dat we er wel mee zouden wegkomen. Dat sloeg zelfs over in paranoia.

FLEGEL: Zelfs nu nog zit ik te wachten op de e-mail waarin iemand ons doodleuk informeert dat Preoccupations een aan de Ku Klux Klan gelieerde sekte is. ‘En beweer maar niet dat jullie dat niet wisten, klootzakken!’ (hilariteit)

Misschien dachten jullie: op een dag waait dat Viet Cong-gedoe wel over.

FLEGEL: Inderdaad. Veel van de discussie speelde zich ook af op internet en allerhande messageboards. We zijn een beetje slachtoffer van de opiniecultuur, me dunkt. Ik denk niet dat de lui die het hardst op internetfora hebben geroepen veel buiten komen. Laat staan dat we ze op een van onze concerten zouden zien.

MUNRO: Het waren veeleer de persoonlijke ontmoetingen met slachtoffers van de Vietcong die ons met de neus op onze miskleun hebben gedrukt. Vooral aan de Amerikaanse westkust leven veel mensen die ooit voor die oorlog zijn gevlucht. Dat maakt indruk.

Kwamen jullie, toen de nieuwe naam eenmaal vastlag, in de verleiding om andere muziek te gaan maken?

FLEGEL: Een vriend zei meteen: ‘Preoccupations, dat klinkt als een plaat van John Coltrane.’ Nou, schitterend! Vanuit artistiek oogpunt is het inderdaad heel verleidelijk met een schone lei te beginnen. Maar veel is er niet veranderd. It’s still the same dudes. Hooguit hoor je wat meer elektronica en synthesizers.

MUNRO: Vooral Danny is een geweldige keyboardspeler. Zelf had ik nooit gedacht dat ik me ooit comfortabel zou voelen op dat instrument, maar het is gebeurd.

Misschien wordt het tijd om naar een keytar uit te kijken, zo’n synth die je als een gitaar rond je nek hangt?

MUNRO: (enthousiast) Ja! Er zijn er ook met MIDI-controllers (MIDI is een soort elektronisch notenschrift, nvdr.) die echt goed klinken. Je kunt er zelfs samples mee bedienen. Of je kunt ze combineren met een hoofdmicrofoon!

FLEGEL: (tegen uw interviewer) Dat had je dus niet moeten suggereren. (hilariteit)

Jullie houden hoorbaar van experimentele muziek van dertig jaar geleden – Glenn Branca, This Heat… – maar toch zit er in jullie muziek ook een duidelijke poprichting.

FLEGEL: We luisteren ook veel naar pop. Noise: graag, maar melodie moet er ook zijn. Die symbiose is een beetje wat ik zoek wanneer ik door mijn eigen voice memos op mijn smartphone ga, in de hoop er de contouren van een volgende plaat in te horen. Ik neem van alles op: van gezongen riffs – nanana, weet je wel – tot beatboxen. (lacht) Vaak als ik om drie uur ’s nachts op straat naar huis wandel.

De teksten voor de vorige plaat heb je naar eigen zeggen op een Blade Runner-trip geschreven. Deze keer lijken ze me empathischer.

FLEGEL: Er hangt nog altijd een postapocalyptische waas over, maar ze zijn inderdaad persoonlijker, ze betekenen meer voor mezelf, terwijl ze vroeger abstracter waren – waar ik ook wel van hou. Het was aangenaam om op een journalistieke manier te schrijven, over dingen die me zijn overkomen of die ik zag gebeuren.

Anxiety, Monotony, Degraded, Fever, Stimulation: alleen al uit de songtitels kun je afleiden dat jullie te véél slopende tournees hebben afgewerkt.

FLEGEL: (lachje) Ja, dat voortdurend weg zijn laat wel een ontheemd gevoel na. Ook al omdat er thuis niemand op me wachtte: mijn vriendin en ik zijn na heel wat jaren uit elkaar gegaan.

Jullie zijn bovendien vanuit Calgary over heel Canada uitgewaaierd.

FLEGEL: Danny zit aan de westkust, op Vancouver Island. Ik woon nu in Montreal, amper 3500 kilometer daarvandaan. (lacht) Mikey zit in Toronto, en Monty leeft nog altijd in Calgary. Hoe dat gaat? Break-ups dus, maar ook nieuwe relaties. Zo ben ik mijn nieuwe vriendin gevolgd. Bovendien, met Calgary had ik het wel gehad. Montreal is echt een mooie stad, heel Europees van karakter, een verademing als je uit Calgary komt. Meestal spreken Monty en ik af om wat ideeën uit te werken voor we die aan de anderen voorleggen. Over zulke afstanden afspreken is ook maar een kwestie van goed plannen. In feite speelt dat zelfs in ons voordeel: de opnames van onze vorige plaat, de laatste van Viet Cong dus, verliepen nogal brokkelig en all over the place; tegenwoordig weten we tamelijk goed op voorhand wanneer we een periode vrij zullen hebben om bijvoorbeeld langere tijd een studio te boeken.

Zijn jullie vrienden?

FLEGEL: Dat mag ik toch hopen. In het begin van een groep is het altijd maar de vraag of je ertegen bestand bent om maanden aan een stuk samen onderweg te zijn in een bus en zo. Maar die kaap hebben we al lang gerond. Na onze Australische en Nieuw-Zeelandse tournee, hebben we zelfs een tent en een wagen gehuurd en zijn we met z’n vieren nog een weekje gaan kamperen. (lacht) Na optredens blijven we ook altijd bij elkaar, trekken we op café of gaan we dansen.

Er straalt tevredenheid van jullie af.

FLEGEL: We zijn goed bezig, ja. Al moet je altijd voorzichtig blijven. Ik heb de indruk dat de aandachtsspanne voor groepen korter is geworden. Er is minder loyauteit bij het publiek, mensen stappen sneller over naar the next thing.

MUNRO: Maar dat hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn. Het verplicht je als band om nooit stil te blijven staan.

FLEGEL: En we kunnen altijd nog van naam veranderen, nu we weten hoe makkelijk dat gaat. (lacht)

PREOCCUPATIONS

Op 16/9 uit bij Jagjaguwar.

door Kurt Blondeel

‘Zelfs nu nog zit ik te wachten op een e-mail waarin iemand de naam Preoccupations aan de Ku Klux Klan linkt. “En beweer maar niet dat jullie dat niet wisten, klootzakken!”‘ Matt Flegel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content