Vanaf donderdag 11/4, 21.00 – Sundance Channel

Een man en een vrouw zitten in een restaurant te twijfelen over wat ze zullen eten. De kip, vragen ze als de serveerster aan hun tafeltje komt staan, kunnen ze weten waar die precies vandaan komt? Natuurlijk, antwoordt die: het is een lokale kip, die ‘gekweekt is tussen het kreupelhout en opgevoed is op een dieet van schapenmelk, soja en hazelnoten’. Als de vrouw daarop vraagt waar de hazelnoten dan vandaan komen en hoe groot het stukje land is waarop de kip vrijelijk heeft mogen rondlopen, gaat de serveerster even weg en komt ze terug met een hele folder over ‘de kip waar u vanavond van zult genieten’, met daarin een naam (Colin), een foto en alle mogelijke informatie die verder nodig is om zonder gewetensproblemen het eten naar binnen te spelen.

Welkom in Portlandia, een Amerikaanse sketchcomedy waarin onze moderne obsessies met lokaal en organisch voedsel, met politieke correctheid of met alle mogelijke gevaren voor onze gezondheid op de korrel worden genomen. De titel verwijst naar de stad waar alles zich afspeelt: Portland, een Amerikaanse stad nabij Seattle waar – aldus de beginsong – ‘jonge mensen naartoe komen om op pensioen te gaan’, en waar het blijkbaar stikt van de hipsters op fixed-gear bikes, van de feministische boekenwinkels, centra voor knutselworkshops en biologische boerderijen. ‘We hebben het een beetje overdreven’, zegt Portlandia-bedenker Fred Armisen, ‘maar Portland heeft, net als Brooklyn of Austin, in de VS in ieder geval wel het imago van een soort enclave voor hippies en andere alternatievelingen. Bovendien woont Carrie (Brownstein, medebedenkster en ex-zangeres van punkrockgroep Sleater-Kinney, nvdr.) al jaren in die stad: zij kent er elke hoek, waardoor het heel gemakkelijk was om alles daar te gaan filmen.’

Portlandia doet wat denken aan Little Britain, alleen ontbreken hier de vulgaire pis-en-kakgrappen en zijn niet de gewone man en vrouw uit de straat het slachtoffer van de grappen maar de hoger opgeleide, weldenkende klasse: tweeverdieners die verlangen naar authenticiteit en een bestaan zonder wifi, vrouwen die wel heel streng zijn – ‘Every time you point, I see a penis’ – in de feministische leer of hippies op sandalen wier hart breekt als ze een hondje zien dat aan een paal is vastgebonden. ‘Het is in de eerste plaats een satire op hoe mensen zich proberen te onderscheiden van anderen’, zegt Armisen. ‘Steden als Portland hebben een rijke bevolking, en daardoor hebben de bewoners de luxe om zich zorgen te maken over dingen die eigenlijk niet echt levensnoodzakelijk zijn. Ik stond onlangs nog in de supermarkt en daar deed een klant zijn beklag over het feit dat er geen lokaal geproduceerde pasta te koop was. Toen de caissière zei dat die wel in de rekken lag, antwoordde hij: ‘Nee, die komt uit Seattle.’ (lacht)‘

Zo gaat de sketchshow niet alleen over het leven in Portland, maar is het ook een bijzonder grappige satire op de wereldverbeteraars in Hollywood én op de first-world problems in de westerse samenleving. De meeste typetjes in de reeks worden door Armisen (die ook al tien jaar deel uitmaakt van de cast van Saturday Night Live) en Brownstein zelf gespeeld, en de meeste sketches worden door hen geïmproviseerd. ‘In het begin werkten we nog met scenario’s’, aldus Armisen, ‘maar we hebben ontdekt dat we beter zijn zonder. Nu stellen we gewoon elkaar wat vragen over iets wat we gezien hebben, en daaruit groeit de rest dan.’ Naast de twee hoofdrolspelers duiken af en toe ook bekendere namen op, zoals Steve Buscemi, muzikante Aimee Mann of Kyle MacLachlan, die in de huid kruipt van de ietwat wereldvreemde burgemeester van Portland. Het hulpje van de burgemeester wordt trouwens gespeeld door de échte burgemeester van Portland, Sam Adams, en de stad heeft sinds 2011 ook een eigen Portlandia-dag – 21 januari, als u het wilt weten.

Ook in de rest van de VS is de reeks populair. Portlandia zit op de schier onbekende zender Independent Film Channel, maar haalt daar zeer behoorlijke kijkcijfers, en Armisen en Brownstein kaapten in 2011 ook een Emmy weg voor beste sketchshow. Ondertussen zijn er al drie seizoenen gemaakt, en als we Armisen vragen hoe lang hij nog wil doorgaan, is hij stellig. ‘Vijf seizoenen is het ideaal. Waarom vijf? Wel, Outlandos d’Amour, Reggatta de Blanc, Zenyatta Mondatta, Ghost in the Machine, Synchronicity (de vijf albums van The Police, nvdr.). Dat is het beste kwintet uit de muziekgeschiedenis en bovendien staan de grootste hits van de band op de laatste plaat: veel beter kun je dus niet eindigen. (denkt na) Behalve misschien dat Sting en de andere bandleden op het einde elkaars bloed konden drinken. Dat zou ik liever vermijden. (lacht)‘

STEFAAN WERBROUCK