Wat heeft Trixie Whitley, een Gents-New Yorkse zangeres, muzikante en songschrijfster op de afgeschafte spoorweg naar de Bohemen te zoeken? Zichzelf, over enkele grenzen heen.

Het regent weer ronkende aanspraakjes tegenwoordig. Een nieuwsblad claimt de koers, een nostalgisch gezinde radiozender eigent zich de jaren tachtig toe, en laat Poetin alsjeblieft niet weer over Oost-Oekraïne beginnen. Zoals elk ander levend wezen is Trixie Whitley vatbaar voor territoriumdrift, maar zij pakt het nobeler aan. In de loop van enkele ep’s en twee langspelers had ze louter aan charisma en aangeboren talent genoeg om binnen het moderne muziekgewoel haar terrein af te bakenen. Niet door regelrecht voor pure soul, rock, blues, r&b of singer-songwriter te opteren, maar door al die stijlen tegelijk haar hoofd te laten vullen, zonder daar verder een gedachte – laat staan een slogan – te veel aan te wijden. Dat is het instinct, de openheid waar Whitley als artieste op aanstuurde voor Porta Bohemica. En die staat haar fantastisch.

De plaattitel is dezelfde als die van een opgedoekte spoorlijn tussen Hamburg en Praag. Een Oriënt-Express in het klein, waar Whitley evengoed het aura van een epische reisonderneming boven zag hangen. Veel live spelen, zichzelf aan het publiek presenteren zonder het vangnet van een nieuwe take of overdub, heeft haar voor nieuwe uitdagingen geplaatst. En hup: de opvolger van Fourth Corner (2013) is effectief doordrenkt van die emotionele investering en rauwe spanning.

Een spontaan bedenksel: misschien hebben steengoede platen wel gemeen dat ze tegelijk coherent en divers klinken. De eenzame binnenkomer Faint Mystery en de nog desolatere uitzwaaier The Visitor zijn gebaat bij impressionisme en ritmeloosheid. Hourglass en de op een duidelijke hiphopbeat gebouwde single Soft Spoken Words kunnen een onderhuids zinderende nervositeit nauwelijks bedwingen. Eliza’s Smile en New Frontiers zijn innemende soulballades. En met Witness baart Whitley een door de krijtwitte maan beschenen popsong – een ménage à trois van kille synths, potente, vuile gitaarlijnen en een plejade van smachtende stemmen.

Minpunten? Trixie Whitley blijft vooralsnog scherper als zangeres dan als tekstschrijfster, waardoor haar soms krampachtigheden als ‘Welcomed him home/ To set up reverie/ She could finally/ Forget the song of his footsteps’ ontglippen. En de stille realisatie Closer, halverwege kant A, doet de ontluikende dynamiek van de plaat enigszins haperen.

Porta Bohemica is een rode draad die kracht en kwetsbaarheid aaneenrijgt. U kunt er een tijdje mee voort.

TRIXIE WHITLEY ****

Porta Bohemica

rock/soul

Unday

DOWNLOAD

Salt

Soft Spoken Words

New Frontiers

KURT BLONDEEL