Peter De Graef,tot 30 november op tournee door Vlaanderen.

Peter De Graef, bekend van zijn werk met Dirk Tanghe ( De Wereldverbeteraar, Reiger) en zijn zelfgeschreven monologen ( Ombat, Henry, N!ks), baseerde zich voor zijn laatste Poetiewiet op Slaughterhouse 5, de beroemde roman van Kurt Vonnegut. Hoofdpersonage Billy Pilgrim wordt als krijgsgevangene opgesloten in de kelders van een slachthuis en overleeft zo een van de meest zinloze misdaden van de Tweede Wereldoorlog, als op 13 februari 1944 de geallieerden Dresden bombarderen met bommen gevuld met benzinegelei. In de vuurstorm komen 130.000 onschuldige burgers om.

De plot speelt met de tijd alsof de verteller aan de cassetterecorder van zijn eigen leven zit. Voortdurend zijn er fast forwards en rewinds van Billy als een klein jongetje naar het bombardement in 1944 tot Billy als een oude man en terug. Billy leert dat de tijd geen langgerekt snoer van parels is, maar uit eilanden bestaat die je naar believen steeds opnieuw kunt bezoeken. Het volstrekt negeren van een chronologie levert hier in ieder geval intelligent theater op.

De sobere regie van Margrith Vrenegoor – er zijn geluids- noch lichteffecten, enkel een sobere verzameling vervormende spiegels waartussen De Graef zich beweegt – slaagt erin om de nadruk te leggen op Billy’s veerkrachtige levensvisie in plaats van op de expliciete horror van Kurt Vonneguts gelauwerde roman. Alles is uitgepuurd en franjeloos gepresenteerd. Het blauw van bevroren voeten en gestikte gezichten moeten de toehoorders er zelf maar bij denken.

Zelfs als hij murw is geslagen door de kou en de honger blijft Billy met een kinds enthousiasme naar de oorlogstaferelen kijken. De gruwel van de oorlog wordt even terloops aangesneden als de verveling tijdens zijn midlifecrisis of de reis naar de planeet Tralfamadore. De schijnbare lichtvoetigheid waarmee Billy verslag geeft van Dresden 1944 of de vliegtuigcrash die hij als enige overleeft, doet denken aan de laconieke kwaliteiten van de onvolprezen sitcom M*A*S*H. ‘Velen lezen de roman foutief als een cynisch horrorverhaal, terwijl het eigenlijk een mantra van aanvaarding is’, vertelde Peter De Graef ons na afloop. ‘Jongeren maken niet de fout om onmiddellijk de meest sombere interpretatie te geven aan de passages over de oorlog en begrijpen dat dit stuk eerder het leven viert.’

door Wim Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content