Vervreemding en hopeloosheid zetten de sombere toon in het eigenzinnige psychologische griezelspel Lone Survivor.
ACHTERGROND
Lone Survivor ziet eruit als een bizarre symbiose tussen een adventuregame uit de 8-bithoogdagen van de NES (Nintendo Entertainment System), een Commodore 64-spel en een oubollige PSOne-titel. Alsof Castlevania (1986), Maniac Mansion (1987) en Silent Hill (1999) in één wereld gewrongen werden. Aanvankelijk merkwaardig, maar ook behoorlijk beklijvend, zo blijkt na een tijdje. De game verschijnt anderhalf jaar na de pc-release in een uitgebreide Director’s Cut voor de PlayStation 3 en PS Vita. Aan de ziel van het spel werd niet geraakt. En, voor wie daaraan mocht twijfelen: er is geen enkel verband met het in 2014 te verschijnen gelijknamige oorlogsvehikel van filmregisseur Peter Berg.
KNIEDIEP IN DE RATS
De speler controleert een naamloze man met een chirurgisch mondmasker. Die ontwaakt in een troosteloze wereld waar een pandemie de mensheid tot lugubere hersendode monsters heeft omgevormd. Al hallucinerend ontmoet hij zonderlinge figuren, zoals een pacifist met een kartonnen doos op zijn hoofd, een vreemd meisje in een blauwe jurk en een sinistere man met blauwe trui. Je dient in die spelwereld op zoek te gaan naar proviand, wapens en (mogelijke) andere overlevenden. Dat terwijl je kaarten bestudeert en geholpen wordt door een schimmige figuur die zichzelf The Director noemt. Toch word je grotendeels zonder duidelijke verklaringen op pad gestuurd.
PADDOTRIP
Het overlevingsavontuur begint in het flatgebouw waar het hoofdpersonage woont. De kunst bestaat erin doorgangen te zoeken, te schuilen voor passerende griezels en obstakels te omzeilen. Vaak dien je op je stappen terug te keren en raak je het noorden kwijt – waar het spel bewust op aanstuurt. De ontknoping blijft al even cryptisch als de rest van de game. Afhankelijk van de keuzes die je doorheen het spel maakt, verschilt het einde. De Director’s Cut kent nog meer verschillende finales dan de pc-editie. Maar zelfs dan blijf je nog in het ongewisse of je speelfiguur nu al dan niet mentaal gestoord, overleden of aan het ijlen is. David Lynch zou trots zijn.
VERDICT
De rudimentaire visuals en hardcoreaanpak maken Lone Survivor voor mainstream- en gelegenheidsspelers allesbehalve toegankelijk. Wie zich echter zonder vooroordelen over de grote instapdrempel hijst, rustig de tijd neemt om vertrouwd te raken met de aparte sfeer en vintagespeelstijl, ontdekt een obscure ruwe diamant. De bij momenten infantiele look van het spel contrasteert scherp met de griezelige atmosfeer en de donkere thema’s. Toch kruipt de game langzaam maar zeker onder je huid. Verrassend is vooral dat een game die vooral psychologische terreur zaait even angstaanjagend kan zijn als een blockbuster die goochelt met creepyfotorealistische beelden en special effects.
LONE SURVIVOR: THE DIRECTOR’S CUT
PS3, PS VITA
SUPERFLAT GAMES/SCE
GAMEPLAY ****
GRAFIEK **
GELUID **
DIMITRI DEWEVER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
