Tama Janowitz,Bloomsbury, 288 blz., euro 16

Tama Janowitz kreeg halfweg de jaren tachtig heel wat lof toegezwaaid voor haar Slaves of New York, maar heeft negen boeken later de hoge verwachtingen niet echt weten in te lossen. Met Peyton Amberg lijkt het wel of een wanhopige Janowitz haar laatste troef, goedkope seks, op tafel gooit en daarmee in de voetsporen treedt van haar meelijwekkend hoofdpersonage.

Peyton Amberg is aangekondigd als een moderne Madame Bovary, omdat we erin de bloei en vooral de teloorgang volgen van een vrouw, wier enige troef haar fysieke schoonheid is. Peyton Amberg heeft geen probleem om mannen in bed te krijgen, maar onder druk van haar manisch-depressieve moeder, omdat ze haar job en appartement beu is en vooral omdat ze bang is dat niemand anders haar nog als huwbaar materiaal zal beschouwen, zegt ze ja tegen de eerste de beste rijke stinkerd die haar ten huwelijk vraagt. Het huwelijk verveelt haar echter al even snel en als reisagent trekt ze naar Brazilië, waar ze dronken gevoerd en geëntertaind wordt door ene Germano. Het is het eerste van vele avonturen want met haar bevrijde libido slaagt Peyton er niet meer in haar normale Manhattan-Upper West Side-leven op te pikken en raakt ze steeds meer vervreemd van haar man en haar jonge zoon.

Peyton, nog meer dan de andere personages in deze wereldtournee van one-night stands, kenmerkt zich vooral door wat ze niet heeft: hersenen, interesses, passies, doelen, persoonlijkheid. Verschrikkelijk narcistisch maar zonder waardigheid ondervindt ze dat mooi zijn een vloek is als dat je enige resource is. Haar tanende schoonheid heeft haar onzeker gemaakt, en terwijl seks tevoren iets verwerpelijks was, is het nu het enige middel geworden om haar steeds groeiende nood aan aandacht mee te verhelpen. De verslaving doet haar in bedden belanden in Hong- kong, Las Vegas, Milaan en Antwerpen.

Peytons verhaal doet denken aan de horror van tanende schoonheid en is misschien wel een beschrijving van het lot van de Amerikaanse droom op zoek naar seksueel plezier. Maar het is vooral een richtingloze rant (de onafgewerkte zinnen, heen en weer springende gedachten moeten de beperkte intellectuele capaciteiten van Peyton weerspiegelen) dat in zijn beste momenten zwartgallig en realistisch is. Het verhaal wekt een enkele keer medelijden op (zoals wanneer Barry, Peytons man, beseft wat voor een slechte moeder zijn sexy prinses wel is, en hoe weinig ze om hun kind geeft), maar voor de rest is Janowitz meedogenloos en toont ze een Peyton die verwerpelijk is, een vrouw die te lang te passief is geweest om enig geluk te verdienen. Op de afgrond sta je er als lezer dan ook enkel bij met een geeuwerige ‘ Who cares?’. Hans Comijn

DOOR HANS COMIJN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content