door Dominique Soenens

Peter Van den Begin tekende samen met Stany Crets een contract voor drie jaar bij de Vlaamse Mediamaatschappij (VMM).

Wat zijn de plannen bij VTM?

In essentie gaat het om een sketchesshow van dertien afleveringen. Een beetje Gaston & Leo, maar dan anno 2003: sneller, vinniger, eigentijdser. We willen humor maken voor een breed publiek, waar we ook zelf mee kunnen lachen. We nemen onze tijd om eraan te werken. De opnames starten in november en zullen ongeveer een jaar in beslag nemen. Het is de bedoeling dat we opnieuw in prime time op het scherm komen.

Naar verluidt willen jullie een lacune in het humoraanbod opvullen.

Stany heeft het mooi gezegd: er ligt een groot braakliggend terrein tussen 2 Straten Verder en Spike, toch wel een miskleun op Canvas. Als je ziet dat Canvas A League of Gentlemen pas om halftwaalf ’s avonds uitzendt, dan weet je dat er een leemte is. Ze zouden dat toch op een vroeger uur moeten durven te programmeren.

Iets tegen moeilijke humor?

We hebben niets tegen moeilijke humor, wel tegen humor die gewoon niet om te lachen is. Ik heb al gehoord dat Vlaanderen niet klaar zou zijn voor het soort humor dat Spike brengt. Zo’n opmerking vind ik pas om te lachen.

’t Klinkt alsof er een lichte vete is tussen jullie en de maker van ‘Spike’.

Patrick De Witte heeft het nodig gevonden ons enkele keren zwaar aan te pakken over ons televisiewerk, maar het is tijd om dat te laten rusten, vind ik. Ik ben gewoon geen fan van Spike.

Opnieuw humor maken lag voor de hand?

Het is, zeker bij VTM, makkelijker om humor verkocht te krijgen dan fictie. Dat heeft in de eerste plaats met budgetten te maken: fictie kost veel meer geld. We hebben al langer plannen om fictie te doen, maar die gaan nu even weer in de koelkast. Je kunt niet met 24 dingen tegelijk bezig zijn.

Niet bang om vastgepind te worden op humor?

Misschien wel. We zijn nochtans geen groentjes, als het op niet-humoristisch werk aankomt. Ach, er zal wel een tijd komen dat we voor onszelf bepalen dat het welletjes is geweest met de grapjas uit te hangen.

Naam hebben jullie al. Half Vlaanderen ligt in een deuk, nog vóór jullie iets doen.

Zo makkelijk is het niet. Je moet telkens opnieuw het publiek bereiken. Het is niet omdat we iets beter bekend zijn dat we het ons kunnen permitteren iets minders te doen. Succes is onvoorspelbaar.

Je bent dit jaar na meer dan vijf jaar teruggekeerd naar het toneel. Hoe viel het mee?

De voorstellingen met Olympique Dramatique waren zalig. Het zijn heel jonge mensen die op een frisse manier met toneel bezig zijn. We straalden het speelplezier ook uit, denk ik. Ik kon het niet beter treffen om opnieuw te beginnen.

‘Bloedarmoe’ was wel heel iets anders.

Bloedarmoe was inderdaad een veel minder aangename ervaring. De repetities waren aanvankelijk wel aangenaam, maar tegen het einde van de rit werd het alsmaar moeilijker. De première werd met vier, vijf dagen uitgesteld omdat we niet klaar waren. De periode tijdens de voorstellingen was lastig, om het zacht uit te drukken.

Ontgoocheld?

Ik had het me vooraf anders voorgesteld. Het was een heel mooie cast (Jan Decleir, Frank Focketyn). Maar mensen uit verschillende milieus op eenzelfde lijn krijgen is allesbehalve gemakkelijk. Ook al zijn het allemaal heel getalenteerde mensen.

Er lessen uit getrokken?

Het is me duidelijk geworden wat ik in de toekomst wel en niet wil doen op toneel. Voorlopig hou ik dat nog liever voor mijzelf, maar ik zal in elk geval twee keer goed nadenken vooraleer ik op iets inga.